Συναυλιακή δραστηριότητα που μας ενδιαφέρει και έχει στραμμένη την προσήλωση μας σε καινούρια σχήματα και καλλιτέχνες είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας λιγότερο βαρετή και όποτε μας δίνεται η ευκαιρία την αξιοποιούμε στο έπακρο.
Σας έλεγα τις προάλλες για τους CLAMM, αυτό το νέο, πολύ δυναμικό πανκ/ποστ πανκ τρίο από την Αυστραλία και το πόσο μας έχει εντυπωσιάσει το δεύτερο τους άλμπουμ ‘’Care’’, το οποίο ακούγεται σαν ο δίσκος που ήρθε να ταράξει για λίγο τα στάσιμα νερά της ροκ την παρούσα δεκαετία χωρίς να χρειάζεται να καινοτομεί αισθητικά αλλά αξιοποιεί τις οικείες φόρμες με ενθουσιασμό και ορμή. Διαθέτει το «ρίγος» που πλέον δεν εντοπίζεται εύκολα σε τέτοιους δίσκους τα τελευταία χρόνια.
Η σωστή live
απόδοση του είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για να ολοκληρωθεί η καλή
εντύπωση και να φανούν τα όρια της μουσικής τους εμπειρίας.
Στη sold-out εμφάνιση
τους στο Death Disco
την προηγούμενη Πέμπτη 22.09.22, η καλή εντύπωση δεν ολοκληρώθηκε ωστόσο και φάνηκε
ότι ακόμα το σχήμα χρειάζεται να προσέξει ορισμένες «λεπτομέρειες» για να
μεταφέρει το «εκτόπισμα» του άλμπουμ αυτού έτσι ώστε να μας προκαλέσει το ίδιο
«ρίγος» με την ακρόαση.
Οι CLAMM,
άνοιξαν τέρμα τους ενισχυτές, άφησαν την παραμόρφωση ανεκμετάλλευτη και το reverb στη
φωνή να ακούγεται παραπάνω από ότι χρειάζεται αλλά και ταχύτητα στις ήδη
εκτροχιασμένες συνθέσεις τους. Για μία περίπου ώρα αυτό που ακούγαμε ήταν ένα
ισοπεδωμένο ηχητικό κύμα από φωνητικά, κιθάρες, μπάσο και ντραμς που απέδιδαν
τα κομμάτια χωρίς ιδιαίτερη βάση στις χροιές και τόνους που κάνουν τους δίσκους
τους μία απολαυστική και ευχάριστη εμπειρία. Το «νεύρο» στις κιθάρες πήγε
περίπατο για χάρη της έντασης και της εκτόνωσης και μόνο.
Γι’ αυτό και πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχουμε μεγάλες
προσδοκίες που δεν λαμβάνουν υπόψιν την πείρα και την ηλικία των εκάστοτε
μουσικών αλλά και τον βασικό σκοπό της μουσικής που παίζουν.
Εδώ όμως τελειώνουν οι προσωπικές απόψεις. Γιατί η
πραγματικότητα διαμορφώθηκε διαφορετικά.
Ενώ σκεπτόμουν αυτά στα πρώτα δύο τραγούδια (από το ‘’Beseech Me’’), κατάλαβα στο τρίτο ( ''Bit Much'', ένα αληθινό μοντέρνο
πανκ διαμάντι για φέτος) ότι λίγη σημασία είχαν αυτά που σκεπτόμουν στην
παρούσα φάση και βραδιά.
Το μισό και παραπάνω κλαμπ ήδη χόρευε όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε τέτοιες εκδηλώσεις. Όμως το σχήμα γνωρίζει πολύ καλά και μου έδωσε να καταλάβω ότι μπορεί η συναυλιακή τους εμπειρία να είναι μικρή αλλά τουλάχιστον συγχρονίζεται με το κοινό του και γνωρίζει καλά ότι τα τραγούδια τους έχουν την ένταση που απαιτείται για εκτόνωση αλλά και μετατροπή κάθε αρνητικής κατάστασης σε παραδοσιακή πανκ γιορτή. Δεν έχει να κάνει με την ηχητική τελειότητα και λεπτομέρεια. Οι θαμώνες που γέμισαν το κλαμπ, ήξεραν πολύ καλά γιατί βρισκόντουσαν εκεί και παρέμειναν με το σχήμα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Χρόνια είχα να δω κοινό να χορεύει με αυξανόμενη έξαψη και κυρίως ήταν η πρώτη φορά που κινητά δεν ήταν υψωμένα στον αέρα. Η αίσθηση ήταν η ίδια όπως στα ‘90’ς και πίσω και σχεδόν με έκανε ευτυχισμένο που το βίωνα ξανά. Δεν με ενοχλούσε το mosh pit, δεν είχε τη βίαιη αίσθηση του «είμαι εκεί για να με βλέπετε να χτυπιέμαι» αλλά του «ας διασκεδάσουμε όλοι μαζί παρέα με την εκρηκτική μουσική της μπάντας» και μετά από λίγο χαιρόμουν να δίνω κι εγώ μερικές σπρωξιές.
Βέβαια, αυτό που σώζει τους Αυστραλούς από τα όρια της γραφικότητας
και της ταμπέλας «τυπικό πανκ σχήμα», είναι ότι τα τραγούδια τους έχουν γερή βάση
και δεν χάνονται. Τα καταλαβαίνει κανείς και τα γνωρίζει. Μπορεί να μην έβγαινε
επάνω η οργή του άλμπουμ, ωστόσο και πάλι δεν άκουγες κοινά, περιορισμένα
τραγούδια για απλή εκτόνωση αλλά συνθέσεις που περιμένουν την εμπειρία του
σχήματος να εκτοξευθούν στο μέλλον από το επίπεδο που υπηρετούν πολύ σωστά στην
παρούσα φάση.
Οπότε λοιπόν μετά το τέλος μπορεί να μου έμεινε λίγο η
απογοήτευση για το πως θα ακουγόταν αν οι δυναμικές του ‘’Care’’ κυρίως έβγαιναν προς τα έξω αλλά εν
κατακλείδι αυτό λίγο πρέπει να μας απασχολεί για την ώρα. Ήταν μια πολύ
ικανοποιητική πρώτη εμφάνιση. Ακόμα όμως δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια
του μικρού κλαμπ. Ενδεχομένως να μην υπάρχει και λόγος αλλά όμως με τέτοιο
άλμπουμ υπάρχει.
Τη συναυλία άνοιξε με κέφι και ορμή ένα νεόκοπο σχήμα από τα ανώγεια της Κρήτης οι FRENZEE, που ακουγόταν σαν οι AMYL & THE SNIFFERS να τζαμάρουν με τους X-Ray Spex για να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον αλλά μην το πάρετε στα σοβαρά γιατί το σχήμα διαμορφώνει προσωπικότητα, διαθέτει καλούς μουσικούς, έχει την απαραίτητη ενέργεια και ενθουσιασμό. Είναι ένα πολύ ζωντανό σχήμα, δεμένο και συγκροτημένο. Τα τραγούδια που έχουν γράψει ως τώρα δείχνουν ένα σχήμα που κατανοεί και έχει κατακτήσει τα βασικά και με τη δεύτερη, περισσότερο ψύχραιμη ακρόαση των τριών τραγουδιών τους στο bandcamp τους μάλλον θα έχουμε νέα από αυτούς πολύ σύντομα και πολύ ευχάριστα, θέλω να πιστεύω.
Σχόλια