Release Athens Festival x SNFC Nostos Festival 2023_Μέρα 3: Nostalgia In My Heart_IT95/LADYTRON/ECHO & THE BUNNYMEN/SIOUXSIE

 Και φτάνουμε στην τρίτη μέρα της σύμπραξης και σήμερα η επιλογή ήταν ελαφρώς δύσκολη γιατί στο ‘’Ξέφωτο’’ οι VIAGRA BOYS και οι INTERPOL ήταν αρκετά δελεαστικοί καθώς δεν έχω ξαναδεί ποτέ αυτά τα δύο σχήματα. Παρηγοριά για να πάρω μία ιδέα ήταν οι μινι λάιβ μεταδόσεις ανάμεσα στα σχήματα της Πλατείας Νερού. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να μη τα χάσω ξανά.

 Το ταξίδι στην λεωφόρο της Μνήμης και της Νοσταλγίας είχε ήδη ξεκινήσει μόλις έφτασα στο χώρο με την σπέσιαλ επανεμφάνιση των IT 95 (In Trance 95) του ντουέτου των Αλέξανδρου Μαχαίρα και του Νίκου Βελιώτη που δημιουργούν μουσική από 1988. Τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε «χειμερία νάρκη» ελπίζουμε και η εμφάνιση τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως έκπληξη. Μόνο που αντί του Νίκου Βελιώτη στη σκηνή είδαμε τον Στάθη Λεοντιάδη δηλαδή τον Doric που μαζί με τον Νίκο Καπαντζάκη είχαν επανεκκινήσει την minimal-synth δραστηριότητα στα μέσα της δεκαετίας των ‘00΄ς σαν HUMAN PUPPETS, όταν το είδος φάνταζε απαρχαιωμένο και σχεδόν κανείς μας τότε πίστευε ότι την επόμενη δεκαετία στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα είχαμε μια καινούρια γενιά τέτοιων μουσικών και σχημάτων που κάθε άλλο παρά απαρχαιωμένοι ακούγονται. Ο Doric είναι κεντρική φιγούρα αυτής της σκηνής με πολύ καλά ως εξαιρετικά άλμπουμ στο ενεργητικό του και η συμμετοχή του σε αυτή την σπάνια εμφάνιση των IT 95 είχε συμβολική αξία.  Η πρώτη γενιά του minimal synth συνάντησε την πιο πρόσφατη λοιπόν. Ήταν ένα μίνι ιστορικό γεφύρωμα που έμεινε στην παρουσίαση των τραγουδιών που έκαναν τους IT 95 σημαντικούς για την Ελληνική σκηνή. Η πολύ σύντομη εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε αφήνοντας μας με τη σκέψη ότι θα θέλαμε να προχωρήσει αυτή η συνεργασία και πέρα από αυτή την επετειακή εμφάνιση. Δυναμική, παλιάς κοπής synth pop/EBM/minimal synth κ.λπ. χρειαζόμαστε ολοένα περισσότερο ως μία αντίστιξη απέναντι στην τεχνολογική αρτιότητα της σημερινής ηλεκτρονικής και παραπέρα ποπ. Τα παλιά μηχανήματα από τα αναλογικά μέχρι τα midi τουλάχιστον διατηρούν ακόμα τη δικιά τους ακατέργαστη ομορφιά.

Κι ενώ παρακολουθούσαμε τον κακό χαμό που έκαναν οι VIAGRA BOYS στο ξέφωτο από της οθόνες, η σκηνή στην Πλατεία ετοιμαζόταν για να υποδεχθούμε ένα από τα πιο σημαντικότερα συνθ ποπ σχήματα που ξεπήδησαν από την electroclash λάβα των αρχών του 21^ου αιώνα, 15 χρόνια από την προηγούμενη εμφάνιση τους στην Αθήνα. Από τα λίγα σχήματα του είδους που έμειναν ζωντανά και χωρίς αρπαχτές, οι LADYTRON θα έσβηναν με αυτή την τρίτη εμφάνιση τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις όπου ο κακός ήχος είχε υποβαθμίσει τα εξαιρετικά σετ τους. Μέσα στην επόμενη ώρα θα έπαιζαν νέο υλικό από το φετινό κομψοτέχνημα και το καλύτερο άλμπουμ τους από το 2008, ‘’Time’s Arrow’’ αλλά και περισσότερα παλαιότερα. Τα εξαιρετικά οπτικά ενίσχυσαν πολύ τις καλές εντυπώσεις, ο ήχος δεν είχε ιδιαίτερα θέματα και δεν εμπόδισε την απόδοση των τραγουδιών.

 Mε τα ‘’Discotraxx’’ και ‘’Playgirl’’ από το πρώτο τους άλμπουμ ‘’604’’ του 2001,  θυμηθήκαμε την έκπληξη του να ακούμε ένα μοντέρνο synth pop άλμπουμ που δεν ήταν τόσο χθεσινό, με τα ΄΄True Mathematics’’ και ‘’ Seventeen’’ την λατρεία που είχαμε στο ‘’Light & Magic’’ του 2002, όπου το σχήμα με εξαιρετική παραγωγή και περισσότερο συνεκτικό ήχο έβαζαν πλώρη για μεγαλύτερες επιτυχίες, που δεν ήρθαν ποτέ, καθώς τα ΄΄Destroy Everything You Touch’’ και ‘’International Dateline’’ μας υπενθύμισαν ότι το πιο ψυχεδελίζον και σε ορισμένες στιγμές shoegaze ηλέκτρο του ‘’Witching Hour’’ ήταν μια «εμπορική αυτοκτονία’’ αλλά ένα γερό βήμα μπροστά για τον ήχο τους που ακούγεται καλύτερα σήμερα από τότε. Το ‘’Velocifero’’ του 2008 ήταν ένα άλμπουμ που ολοκλήρωνε ένα κύκλο καριέρας με εξαιρετικά τραγούδια, όπως μας υπενθύμισε το’’Ghosts’’ με το οποίο ξεκίνησαν ξεμουδιάζοντας τα πόδια και τις αναμνήσεις μας. Εννοείται ότι έπαιξαν και τραγούδια από τα δύο λιγότερο γνωστά τους άλμπουμ μέσα στα ‘10’ς (Gravity The Seducer και Ladytron) που διατήρησαν το ενδιαφέρον για το γκρουπ. Η εμφάνιση αυτή ήταν μια καλή αφορμή για να συσφιχθούν οι σχέσεις ξανά με το γοητευτικό αυτό σχήμα. 

Το σχήμα ήταν εκεί να μας γεμίσουν αναμνήσεις, να μας στείλουν μήνυμα ότι είναι ζωντανοί και δημιουργικοί άσχετα αν είναι μέσα στις μόδες ή όχι και κυρίως να μας παρουσιάσουν ένα σετ με τραγούδια που θα έκαναν το απόγευμα μας ακόμα πιο ζεστό και ρυθμικό. Ποτέ δεν υπήρξε κατάλληλη εποχή για να ακούει κανείς τους LADYTRON. Και γι’ αυτό κάθε εποχή είναι σωστή για τη μουσική τους. Γιατί κάνει πάντα τη διαφορά και είναι διακριτικά πάντα εκεί για να την απολαμβάνουμε όπως έγινε και με αυτή την εμφάνιση.

Ο ρομαντικός ηλεκτρονικός ρετροφουτουρισμός του σχήματος θα ήταν καλύτερος ωστόσο με περισσότερο σκοτάδι αλλά αυτό ανήκε στα δύο ονόματα που στη δεκαετία του’ 80 μας διαμόρφωσαν μουσικά, μας έμαθαν ένα καινούριο κόσμο και μας χάρισαν τραγούδια που πλέον 40 χρόνια μετά έχουν αποτυπωθεί ακόμα και στο DNA μας.

Οι ECHO & THE BUNNYMEN έπαιξαν για τρίτη φορά στη χώρα μας, μπροστά σε πολύ περισσότερο κοινό και με ιδανικό σκηνικό περιβάλλον. Ξεκίνησαν και αυτοί ένα ταξίδι από το πρώτο τους άλμπουμ μέχρι κάπου στις αρχές του 21^ου αιώνα. Τα τραγούδια που έπαιξαν είναι αυτά που διατηρούν και θυμίζουν ότι ήταν ένα επιδραστικό, ανανεωτικό και εν τέλει μυθικό σχήμα για τους λάτρεις του πρωτότυπου new wave αλλά και τραγούδια που έκρυβαν τις ψυχεδελικές τους ρίζες καλά. Με σχεδόν μηδενική δημιουργικότητα εδώ και πολλά χρόνια θα ήταν λογικό σιγά σιγά να φθίνει η φήμη τους αλλά έρχεται αμέσως η αναμφισβήτητη ποιότητα των συνθέσεων τους να αλλάζει τέτοιες σκέψεις. Τα τραγούδια που ακούσαμε διατήρησαν την αίγλη τους και το πνεύμα τους κι ας γράφει ο χρόνος πάνω τους. Ο χρόνος φθείρει αλλά η ποιότητα δεν επιτρέπει να σβήνει.

 Στεκόμουν και άκουγα όλα αυτά τα τραγούδια (The Cutter, Bring On The Dancing Horses, Rescue, The Cutter, The Killing Moon, Bring On The Dancing Horses, Nothing Lasts Forever, Seven Seas κλπ), να περνούν από μπροστά μου με βίντεο κλιπ από τις ίδιες μου τις αναμνήσεις. Δεν μπορώ και δεν θέλω να είμαι αντικειμενικός, θα ήταν σαν να αξιολογούσα συναισθήματα και αναμνήσεις μου και όπως ξέρετε αυτά δεν τα πειράζουμε, όπως και τα τραγούδια που τις έντυσαν. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το 90% των τραγουδιών που έπαιξαν οι ECHO & THE BUNNYMEN ήταν αγαπημένα και συνυφασμένα με την εξέλιξη μου τη δεκαετία του ’80, ήταν σαν να παρακολουθούσα την εφηβεία μου και λίγο μετά,  κάτω από μωβ/τυρκουάζ φωτισμούς. Δεν ήταν έτσι τις δύο προηγούμενες φορές. Το σχήμα τότε έδινε μαθήματα, ένιωθε νέο,  τώρα μεγαλύτερο και στα όρια της σύνταξης η όλη εμπειρία ήταν σχεδόν υπαρξιακή και μαζί τους έπαιρναν και εμένα. Οπότε ναι, πέρα από τις τεχνικές λεπτομέρειες που επιδέχονται συζήτηση, το υπόλοιπο κομμάτι της εμφάνισης αυτής, αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί λόγω ηλικίας και εποχής κάποιος νεότερος, δεν είναι προς συζήτηση. 

Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τη Siouxsie, που έκλεισε αυτή την αναμνησιογόνο μέρα. Μόνο που εδώ η περίπτωση έχει να κάνει με ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή. Έχει να κάνει με μία αιώνια αγάπη. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα μαγικό φίλτρο υπό μορφή τραγουδιού που άκουσα τυχαία ένα απόγευμα του 1985 με κρατά μέχρι σήμερα, γοητευμένο στον σκοτεινό, ηδονικό και ξάγρυπνο κόσμο της μουσικής των SIOUXSIE & THE BANSHEES, THE CREATURES και οπουδήποτε ανακατεύεται αυτό το αθάνατο ξωτικό ή νεράιδα ή μαινάδα ή οτιδήποτε άλλο επικαλείται με το όνομα Siouxsie Sioux ή απλά Siouxsie. Θα μπορούσα να γράφω επι ώρες για το πως πέφτω σε πνευματική σεάνς με τα άλμπουμ της, τη φωνή της και τη μαγεία της γενικότερα. Την έχω δει ζωντανά όλες τις φορές εκτός από μία και αυτή επειδή ήταν αντικειμενικά αδύνατον να παρευρεθώ και κάθε φορά οι δεσμοί παρέμεναν δυνατοί. Ακόμα την τελευταία φορά που σε ένα ξεχασμένο Rockwave η συναυλία διακόπηκε από τεχνικά προβλήματα που ήρθαν σαν κατάρα να διακόψουν ένα σώου που θα μπορούσε να αφήσει και αυτό εποχή όπως τα προηγούμενα αλλά και το σημερινό.

Επέστρεψε φέτος ύστερα από πολλά χρόνια, μια ζωή μετά, σε ένα σήμερα που η επιρροή της στην εναλλακτική μουσική ανθρωπότητα είναι γερή και αδιάσπαστη. Επέστρεψε και η πρώτη κρυάδα από το πρώτο σώου της ύστερα από χρόνια ήταν ανησυχητικά σε χαμηλές θερμοκρασίες. Όμως όλα διορθώθηκαν στα επόμενα σώου. Τόσα χρόνια εκτός δικαιολογείται ένα χαλαρό ξεκίνημα. Πλέον το σώου της είναι από τα πιο πολυσυζητημένα γεγονότα της χρονιάς ειδικά στις Η.Π.Α. και η θριαμβευτική της είσοδο στη σκηνή του Release ήταν ανάλογη της αξίας της. Η Siouxsie λοιπόν θα έκανε τη νυχτερινή βάρδια λαμπερή με ένα σετ αντάξιο του μύθου της, με τη φυσική φθορά παρούσα αλλά την λύσσα για επιβολή του πνεύματος πάνω στο σώμα να υπερισχύει. Δεν πιάνει τις φωνητικές αποδόσεις που έπιανε στο παρελθόν, είναι λίγο αργή στις κινήσεις της αλλά η αύρα της είναι πανίσχυρη, απέθαντη και έχει μία μπάντα που είναι στιβαρή αποδίδει τα τραγούδια με ψυχρή τελειότητα. Μπόρεσε ακόμα και σήμερα να νιώσω δέος με τη μπασογραμμή του ‘’Arabian Nights’’, αλλά και τα γυρίσματα των μελωδιών, νοιώθω τη θλίψη και την απόγνωση της κοφτερής κιθάρας και της διήγησης στο ‘’Nightshift’’ και πάει λέγοντας.

Η Siouxsie εξακολουθεί σε χαμηλότερο επίπεδο να τυλίγει τα τραγούδια να τα ολοκληρώνει με τη φωνή της. Μία βαθιά νότα και ξέρεις ότι αυτή η φωνή στοιχειώνει τα τραγούδια. Δεν μπορούσε να σηκώσει παραπάνω στο ‘’Face To Face’’ αλλά το ‘’Sin In My Heart’’ του έβαλε φωτιά. Στο ‘’Israel’’ κοιτώ ακόμα από που θα έρθει ο Happy Noel λες και δεν γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ακόμα. Ακούγοντας ξανά ύστερα από 16 χρόνια τα τραγούδια ‘’Loveless’’, ‘’Here Come That Day’’ και ‘’Into A Swan’’ απορώ γιατί το πρώτο και τελευταίο ως τώρα προσωπικό της άλμπουμ  ‘’Mantaray’’ δεν έχει πάρει ακόμα τη θέση του στις χρυσές στιγμές της καλλιτέχνιδας.

Στο ‘’Christine’’ το φίλτρο παραμένει ισχυρό, η φωνή της είναι σε καλύτερο επίπεδο πλέον και δείχνει ότι είμαστε τυχεροί που τη βλέπουμε τώρα και όχι στο ξεκίνημα της περιοδείας της. Στο τέλος μας επιφύλαξε ένα τραγούδι που εξ’ αιτίας του έγινε γνωστή σε μη post punk ακροατές και μάλιστα η στούντιο εκτέλεση του αυτή είναι ισάξια του πρωτότυπου. Το ’’Passenger’’ προκάλεσε ευφορία και συγκίνηση σε όλους μας και απελευθέρωσε αγάπη από και προς την καλλιτέχνιδα. Το είχε παίξει και το 1988 στο Σπόρτινγκ με τους BANSHEES προκαλώντας μου ρίγη ευτυχίας τότε. Τώρα 35 περίπου χρόνια μετά, μια ολόκληρη ζωή μετά, τα ρίγη ευτυχίας έχουν αναμειχτεί με συγκίνηση και την αίσθηση ότι κάποια τραγούδια δεν τα ξεχνάμε ούτε αυτά εμάς επίσης.

Το τριήμερο ξεκίνησε από ένα υπέρλαμπρο παρόν και αισιόδοξο μέλλον και έκλεισε βουτηγμένο στο μεγαλείο του παρελθόντος να μην έχει σβήσει ποτέ και μένα βυθισμένο στην ευφορία ότι καλλιτέχνες και τραγούδια τους που είναι συνοδοιπόροι μου παραμένουν αμετακίνητοι μαζί μου και θα παραμείνουν πλέον μέχρι το τέλος….