Pearlies_The 2023 Annual report_Phase 1_The Albums of 2023_Part ΙΧ _26-30

Η σημερινή πεντάδα έχει αρκετή νοσταλγία. Υπάρχουν άλμπουμ που δίνουν ξεκάθαρη εικόνα της ιδιαιτερότητας ή/και της αξίας των καλλιτεχνών που τα δημιούργησαν, άλμπουμ με τραγούδια που δίνουν χρώμα σε ένα άχρωμο κόσμο, υπάρχουν οι THE CHURCH και τραγούδια στα Ιαπωνικά.. Είναι μια ξεχωριστή πεντάδα και τα σχόλια μπορεί να είναι αλλού για αλλού. Εσάς σας ενδιαφέρει το περιεχόμενο και όχι αυτά που γράφω. 

26. Chaos Magic - JAAKKO EINO KALEVI (Weird World)

«Welcome to Jaakko Eino Kalevi’s garden of earthly delights! Chaos Magic is the Finn’s wildest statement yet – a double-album of elemental pop and baroque electronics that plots a thrilling course through the Jaakko universe, drawing on cosmic jazz, dub reggae, neon synthpop, tender ballads and psych-rock nirvana, the whole thing laced with melody and mystery. Largely written and recorded by Jaakko in his new home of Athens, Chaos Magic features musical contributions from Alma Jodorowsky, Jimi Tenor, Faux Real, Yu-Ching Huang and John Moods, as well as artwork by Flaminia Veronesi and illustrations by Vilunki 3000.»

Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη είναι όλο το άλμπουμ του Φινλανδού μουσικού που τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται σιγά σιγά στην Αθήνα. Πάντα ξεχώριζε το γούστο αλλά και οι προτιμήσεις του σε vintage μουσικά είδη που τον εμπνέουν για να γράφει, κατά βάση, ποπ τραγούδια που δεν θα δείτε στα chart αλλά θα τραγουδάτε συνέχεια. Το ‘’Chaos Magic’’ είναι το άλμπουμ που τον ανεβάζει σε ένα νέο εξελικτικό στάδιο ως μουσικό και καλλιτέχνη. Τα τραγούδια του τώρα μπορούν να διαχειριστούν σωστά όλες τις επιρροές-ακόμα και την επιρροή της Αθήνας- και ήταν από τις πιο ευχάριστες ακροάσεις της χρονιάς. Είναι πολύ ωραίο να μην κάνεις skipping ή να μη σου πάει η διάθεση για skipping σε δίσκους. Οι ξεχωριστοί καλεσμένοι φέρνουν και από ένα δώρο στο άλμπουμ αλλά μη νομίζετε κάτι διαφορετικό. Οπωσδήποτε όμως συμπλήρωσαν τις συνθέσεις και της χρωμάτισαν βάζοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Είναι ο πρώτος δίσκος του καλλιτέχνη που δεν προσπερνάω σαν μια συμπαθητική προσπάθεια για σαλονάτη και λίγο kitch ποπ αλλά τον ακούω και απολαμβάνω την Ευρωπαϊκή φινέτσα και γούστο που χαρακτηρίζουν απλόχερα το άλμπουμ αυτό. Ακούγεται σαν αναγέννηση. Το μόνο του ελάττωμα είναι το εξώφυλλο και μόνο. Φταίνε μάλλον οι power metal δίσκοι που άκουγε μικρότερος.

27. Hagata – TEKE:TEKE (Kill Rockstars)

Δύο χρόνια πριν και για αρκετά βράδια το πρώτο τους άλμπουμ ‘’Shirushi’’ είχε φέρει τα πάνω κάτω στο μουσικό μας κόσμο. Ένα σχήμα που αγαπούσε τις Ιαπωνικές και λοιπές ασιατικές μουσικές τάσεις αλλά και το πανκ και την ψυχεδελική ροκ, δημιουργούσε ένα πολύχρωμο, ζωηρό και δυναμικό άλμπουμ με τραγούδια που μιλούσαν για το αόρατο αλλά και το ορατό. Φέτος επέστρεψαν με το ‘’Hagata’’ που όπως λέει η τραγουδίστρια/κινητήρια δύναμη του σχήματος  Μaya Kuroki: « Ο τίτλος του άλμπουμ υποδηλώνει «κάτι παρόν αλλά και κάτι που έχει απομείνει από κάποιον ή κάτι που δεν υπάρχει πια εκεί. Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο ή να είσαι συνδεδεμένος με την άλλη πλευρά του κάτι.».

Μάλλον όμως το άλμπουμ είναι ένα μουσικό χρονικό ενός ονείρου καθώς ό,τι ακούγεται εκεί είναι και πάλι αντισυμβατικό με την άφιλτρη πραγματικότητα. Φλάουτο, Φωνητικά και Ένταση στις ενορχηστρώσεις και στη γενική δομή, δημιουργούν ακόμα ένα περιπετειώδες, τρικυμιώδες και εξωτικό σε σημεία, δίσκο που κάνει και πάλι τη διαφορά όμως του λείπει η έξαψη του προηγούμενου τους άλμπουμ και το ρίσκο του ενστίκτου. Αυτό βέβαια είναι προσωπική άποψη και δεν είναι λίγες οι φορές που όταν ξεχνούσα την προπέρσινη αναστάτωση του ‘’Shirushi’’, το ‘’Hagata’’ εμφανιζόταν το ίδιο λαμπερό και απολαυστικό. Έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που υπόσχεται το διαφορετικό όχι από πρόθεση και επιλογή αλλά από το άθροισμα των μουσικών που το αποτελούν. Συγγενείς κουλτούρες και γεωγραφική μήκη ασύμβατα φαινομενικά δημιουργούν μία παγκόσμια μουσική που ενώ δεν κρύβει τις πατρίδες της τις παρουσιάζει σε απόλυτη συμμετρία και συνεργασία και αν πέφτετε στην παγίδα του χρόνου ώστε να τους θεωρήσετε ένα ακόμα ψυχεδελολάγνο σχήμα μάλλον δεν είστε στο ίδιο όνειρο.   

28. Imagine This A High Dimensional Space Of All Possibilities – JAMES HOLDEN (Border Community)

“I wanted this to be my most open record, uncynical, naive, unguarded, the record teenage me wanted to make,” says electronic explorer James Holden of his generically unconstrained new album of rave music for a parallel universe 'Imagine This Is A High Dimensional Space Of All Possibilities'. “I used to balance my clock-radio on a wardrobe to catch the faint pirate FM signals from the nearest city, dreaming of what raves would be like when I could finally escape and become a New Age traveller. So it’s like a dream of rave, a fantasy about a transformative music culture that would make the world better. I guess it’s also a dialogue with that teenage me.”

Η φετινή ηχογράφηση του James Holden, έχει μεν νοσταλγικά σημεία αλλά είναι περισσότερο ένα άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής που όχι μόνο ανακαλεί μέρες τις δεκαετίας του ’90 πριν βαφτιστούν και καθιερωθούν τα είδη και υποείδη ηλεκτρονικής μουσικής που διαμορφώθηκαν εκείνες τις μέρες αλλά ενσωματώνει και είκοσι χρόνια εμπειριών του καλλιτέχνη στην ηλεκτρονική μουσική που ο ίδιος δημιούργησε. Ταυτόχρονα τα πόδια μπορούν αν κινούνται αλλά πιο πολύ ο εγκέφαλος είναι αυτός που επεξεργάζεται καλύτερα και εξαπλώνει την ευφορική διάθεση του άλμπουμ παντού. Χωρίς 4/4, χωρίς μπασογορίλλες αλλά κοντά στο Intelligent Techno σαν νοοτροπία προχωρά αυτοκινούμενο σε ένα νέο επίπεδο ηλεκτρονικής διάστασης βασισμένο στην άνεση της ανασκόπησης, της εμβάθυνσης και της αναζήτησης. Δεν είναι εύκολος δίσκος αλλά η ακρόαση αξίζει τον κόπο γιατί είναι αρκετά ξεχωριστός, αν και οικείος.

“A song isn’t the recording that starts at 0:00 and finishes at 4:32 or whatever,” he explains. “It’s the system, the rules, the limits, the relationships contained in it, and it could’ve turned out so many other ways. If a song had only two midi controls to play the whole thing you could map it to a walk around a 2D map, but a real song is a journey in some kind of high dimensional space, and also the knowledge of all the other journeys it could’ve been. Probably a metaphor for life, I dunno.”

 

29. The Hypnogogue – THE CHURCH (Communicating Vessels_Easy Action)

Οι THE CHURCH είναι άκρως σεβαστοί λόγω κάποιων χιτ τα οποία όμως απομάκρυναν από την ολοκληρωμένη εικόνα τους. Η ιστορία τους περιλαμβάνει άλμπουμ που τηρούν αποστάσεις από τον ακροατή αλλά περισσότερο για να νιώσει ο ακροατής έτοιμος να τους πλησιάσει. Χρόνια τώρα και ειδικά από τη δεκαετία του ’90 κάθε δίσκος τους χρειάζεται συνθήκες για να ακουστεί σωστά αλλά και διάθεση. Διαβαίνει κανείς την είσοδο μπαίνει στον κόσμο τους, ξεχνά τις δικές του μουσικές ανάγκες και έρχεται σε επαφή με έναν κόσμο φιλόξενο, με άψογη αρχιτεκτονική, σμιλεμένο στην εντέλεια που δίνει στον ακροατή λόγους για εξερεύνηση και ενσωμάτωση στη μουσική και τα τραγούδια τους. To ‘’The Hypnogogue’’ δεν διαφέρει. Μπορεί να έχει μείνει μόνο o Steve Kilbey από τη σύνθεση που ξεκίνησε και καταξίωσε το σχήμα αλλά η αισθητική παραμένει. Κάθε τραγούδι, ένας κόσμος. Κάθε δομικό στοιχείο, ρεφρέν, κουπλέ, μελωδία, συγχορδία, ρυθμικό μοτίβο, στρώση είναι σε εσωτερική ενότητα και ισορροπία και δημιουργούν τραγούδια που κρύβουν ιστορίες, επικοινωνούν με την ψυχή, αφήνουν τη λογική να θαυμάζει τη γενικότερη αρχιτεκτονική τους, είναι αρκετά πλήρη για να βυθιστεί κανείς και να μένει μακριά από την πεζότητα για μία ώρα. Το κάθε τραγούδι του άλμπουμ συμμετέχει στο στήσιμο ακόμα ενός ιδιαίτερου, ονειρόκοσμου πλασμένου με μουσική γνώση, εμπειρία και προσωπική αναζήτηση. Είναι επίσης ένας δίσκος που δεν έχει σχέση με το εφήμερο και την απλουστευμένη ερμηνεία. Είναι ένας δίσκος που προτιμάει να ακουστεί με όλες τις αισθήσεις ανοιχτές.

 

 

30. Pollen – TENNIS (Mutually Detrimental)

Αυτό είναι το έκτο άλμπουμ των TENNIS και όσοι τους γνωρίζετε ξέρετε τι να περιμένετε αλλά αποδεικνύεται ότι είναι ακόμα καλύτερο. Έχει την καλύτερη παραγωγή από όλα τα προηγούμενά τους, περισσότερα hooks και μελωδίες, περισσότερη συγκέντρωση στο στήσιμο ποπ ερωτικών τραγουδιών για να συγκινούν και να αρέσουν χωρίς όμως να μπερδεύονται με καινοτομίες και πολυπλοκότητες. Με όπλο την μελωδική φωνή της Alaina Moore, τα τραγούδια του Pollen είναι ένα vintage απόγευμα χωρίς βάσανα και με τον ζεστό ήλιο να υπόσχεται μια ακόμα όμορφη βραδιά. Το ζεύγος Moore/Riley μας προσκαλεί στο δικό του φωτογραφικό άλμπουμ και είναι ιδιαίτερα τρυφερό. Τα τραγούδια γεμίζουν ρομαντικές κασέτες ή σκληρούς δίσκους που λιώνουν από ανάλογα ρομάντζα με πάντα ευτυχές τέλος. Σπάνιο και τολμηρό άλμπουμ για μία αντιερωτική και σκεπτικιστική εποχή.