09. Why Does The Earth Gives Us People to Love – KARA JACKSON (September Recordings)
« Born and raised in Chicago, Jackson got her first
guitar for her 11th birthday and learned to play piano: “My mom had a rule that
we had to play piano before we left the house at 18.” Raised on Jim Croce and
Charley Pride, Jackson fell in love with folk music as a child. “Folk has a big
history of political commentary,” says the 23-year-old. “My mom works for a
labour union so I learned a lot of my favourite folk songs from protesting with
her. Pete Seeger [and others].” Nina Simone and Joni Mitchell, she says, are
the “blueprints”. » (από συνέντευξη στη guardian)
Και έτσι, αθόρυβα και χωρίς καν να το σκεφτώ παραπέρα,
το άλμπουμ αυτό είναι το ντεμπούτο της χρονιάς. Δεν έπαιξα ούτε ένα τραγούδι
του όταν κυκλοφόρησε στις εκπομπές. Δεν μίλησα γι’ αυτό παρά μόνο πριν από
λίγες μέρες. Κι όμως το ακούω σπίτι αρκετά. Από την πρώτη στιγμή ήρθε σαν βροχή
μέσα στη ζέστη/σαν το πρωινό ξύπνημα από ένα εφιαλτικό βράδυ/σαν η στιγμή που
μπαίνει στο σπίτι μετά από μία θορυβώδη μέρα. Αλλά τα τραγούδια δεν μιλάνε για
θαλπωρή. Τα συναισθήματα αυτά προήλθαν από το γεγονός ότι μπροστά μου είχα ένα
ειλικρινές έργο γνήσιας και ρεαλιστικής μουσικής και όχι ένα επιτηδευμένο,
χειριστικό και εκβιαστικό άλμπουμ.
Τα τραγούδια μιλάνε για θρήνο, άτυχες σχέσεις και
απευθύνουν οργισμένες ερωτήσεις προς το Σύμπαν και τους ανθρώπους.
«Γιατί η Γη μας δίνει ανθρώπους να αγαπάμε αφού μετά μας
τους παίρνει μακριά;» αναρωτιέται στο αρκετά οδυνηρό ομότιτλο. « Γιατί η γη μας
κάνει να γεμίζουμε την εκκλησία όταν οι απαντήσεις βρίσκονται κάτω από το έδαφος;»
συνεχίζει. Φυσικά εδώ μπορούμε να το συζητήσουμε και οι απαντήσεις είναι απλές.
Ωστόσο κι επειδή το τραγούδι αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός που στιγμάτισε
την Kara στα δεκαοκτώ της θα το παραβλέψουμε και θα μείνουμε
στην φωνή της που δεν προσθέτει δράμα και έτσι τραγουδάει βαριά θέματα με νηφαλιότητα,
διαύγεια αλλά και συναισθηματική εμπλοκή που δεν αφήνει να βγει με τα γνωστά
μελοδραματικά κόλπα, κάτι που της δίνει γνησιότητα, ειλικρίνεια και την
ικανότητα να προσγειώνει τον ακροατή εκεί που πρέπει για να μην ηρωοποιεί την «τραυματισμένη
ποιήτρια/ευαίσθητη ψυχούλα» αλλά να νοιώθει την ανάσα του πραγματικού πόνου ή
την όποια αναστάτωση που έχει βιώσει κατά την δημιουργία των τραγουδιών της. Η
ίδια μεγάλωσε με μπλούζ και φολκ, είναι φαν της φολκ και τα τραγούδια της είναι
φτιαγμένα και ερμηνευμένα για να σφίγγουν στομάχια χωρίς να εκμαιεύουν πονηρά
τα συναισθήματα του ακροατή. Είναι τραγουδοποιία απογυμνωμένη από εφέ,
περίτεχνες ενορχηστρώσεις, στουντιακά κόλπα. Απευθύνεται ευθέως στον ακροατή,
του τα λέει όπως τα πιστεύει και δεν κρύβεται πίσω από κώδικες επικοινωνίας.
Και βέβαια αυτό μας προκαλεί εμπιστοσύνη. Το μέλλον είναι ανοικτό για την
βραβευμένη νεαρή ποιήτρια αλλά κυρίως τραγουδοποιό.
« “All the songs go back to the question: why are we all
here? There are so many types of grief the album grapples with. There’s the
obvious grief, and then there’s being in my early 20s and having to date.
That’s its own grief,” she says, laughing. » (από συνέντευξη στη guardian)
Σχόλια