Στο πρώτο της άλμπουμ ''Past Life Martyred Saints'' του 2011, υπήρχε πολύ ενδοσκόπηση και πολύ αυτοκριτική. Με το δεύτερο άλμπουμ της όμως '' The Future's Void '' η προσοχή στρέφεται προς τα έξω .
Το
γενικό θεματικό πλαίσιο στο οποίο
κινείται το νέο της άλμπουμ είναι η
τεχνολογία και ο άνθρωπος. Τίποτα το
πρωτότυπο. Από τα σκληρά κυβερνητικά
beat των SKINNY
PUPPY και των
εφιαλτικών κόσμων των CLOCK
DVA,μέχρι τα,
πουλημένα στην κόλαση του αχανούς
κυβερνοδιαστήματος, ψυχρορομαντικά
acid house όνειρα, η θεματολογία
έχει σχεδόν καλυφθεί.
Η
EMA
επιχειρεί παρ' όλα αυτά μια πιο
ρεαλιστική προσέγγιση. Ενός απλού
ανθρώπου που μεγαλώνει και ωριμάζει
ανάμεσα στη μετάβαση από μια εποχή που
τεχνολογία ήταν το walkman και
μέσα σε είκοσι χρόνια είμαστε πλέον
στην τεχνολογία cloud και
εξελιγμένη ρομποτική. Η ανθρώπινη επαφή
ξεκινά και πολλές φορές τελειώνει σε
ένα avatar ή στην καλύτερη
περίπτωση, σε μια απογοητευτική real
life συνάντηση.
Η
καλλιτέχνης χαρακτηρίζει το άλμπουμ
της πανκ με αναλογικά συνθεσάιζερ. ''Μετά
grunge'' θα του πήγαινε
καλύτερα, μιας και το '90'ς στίγμα
εξακολουθεί να το έχει και μετά το ''Past
Life Martyred Saints''.
Για
την ακρίβεια η γενική ηχητική απεικόνιση
αγνοεί σχεδόν μιάμιση δεκαετία. Ο δίσκος
λες και προέκυψε από τη συνεχή ακρόαση
NINE
INCH NAILS,CAT POWER
και
λοιπών alternative
αστέρων μέχρι το 1996.
Επηρεάστηκε
όμως και από δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν
πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Τα βιβλία
''Ο
Νευρομάντης''
του William
Gibson
(1984)
και ''Nadirs''
της Herta
Müller
(1982).
Όμως
εκεί που θα νόμιζε κανείς ότι το άλμπουμ
θα ήταν μια απλοϊκή και ίσως λίγο αφελής
προσέγγιση του ψυχρού τεχνολογικού
παρόντος,μια γρήγορη ακρόαση διαλύει
τις σκέψεις αυτές. Είναι φτιαγμένο με
κάπως πολυκαιρισμένη τεχνολογία αλλά
δεν παύει να είναι ένα έγκυρο ηχητικό
στίγμα που ακριβώς αυτή η νοσταλγική
διάθεση είναι και το ισχυρότερο ατού
του. Δεν παραδίδεται ψυχή και σώματι
στην εποχή αυτή. Παραμένει συγκρατημένο,
προβληματισμένο και άβολο απέναντι
στα θέλγητρα της.
Αχαλίνωτη
τεχνολογική εξέλιξη και υπερέκθεση του
ιδιωτικού βίου απέναντι στα κοινωνικά
δίκτυα και μέσα. Αλλά και μοναξιά και η
έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας από
την άλλη.
Η
EMA
δεν είναι από τις
τραγουδοποιούς που βολεύεται στη θέση
της. Στριφογυρνά ,είναι ανήσυχη και
πάντα τα τραγούδια της δεν είναι άνετα
στην ακρόαση. Όλες οι ανησυχίες της,οι
ανασφάλειες,οι φόβοι,οι πικρίες είναι
εκεί. Οι μελωδίες της είναι εύκολες στην
κατανόηση αλλά η ερμηνεία τις καθιστά
δύσκολες προς «κατάποση». Τα έχουμε
ξαναπεί για την ερμηνεία της και στο
παρελθόν.
Είναι
το Α και το Ω του ήχου της. Η πεμπτουσία
της μουσικής της ύπαρξης. Και ξεκινώντας
από κει φαίνεται αμέσως πόσο φλεγόμενη
και σπάνια είναι η περίπτωση της Erika
M. Anderson.
Η
φωνή της αντανακλά τα συναισθήματά της
και τα μεταφέρει στο γενικό μουσικό
οικοδόμημα. Χωρίς να ακούγεται εντυπωσιακή
ή χαρισματική,εκφράζει με πειστικό
τρόπο όλα τα «αγκάθια» της ψυχής της.
Και σε αυτό το άλμπουμ καταφέρνει να
επιβάλλει την ερμηνεία της επάνω στα
τραγούδια.
Για
παράδειγμα τα ''So
Blonde'' ή ''Here
She Comes '',
τραγούδια που λόγω των πολύ απλών και
όμορφων μελωδικών περασμάτων θα μπορούσαν
να παίζονται πολύ στα ραδιόφωνα,η
ερμηνεία της «χαλάει» τη συνταγή καθώς
ο ελαφρύς κυνισμός αλλά και οργή του
πρώτου όπως και η περισσότερο θλιμμένη
απ' ότι θα θέλαμε ερμηνεία αλλά και οι
σκοτεινοί στίχοι στο δεύτερο, τα κάνει
λιγότερο εύληπτα και εύκολα. Η EMA
δεν χαρίζεται στον ακροατή
ειδικά σε αυτόν που έχει συνηθίσει να
ακούει ωραιοποιημένα τραγούδια. Στάζει
πίκρα και η «γκρίνια» της σκεπάζει τις
περισσότερες συνθέσεις του '' The
Future's Void''.
Η
ψευδομελοδραματική τσιρίδα της EMA,
έχει γνήσια συναισθήματα. Πηγάζει
από μέσα. Γι' αυτό ίσως τα τραγούδια της
μου δίνουν την εντύπωση κακοτράχαλου
δρόμου όταν τραγουδά.
Τα
τραγούδια της σε αυτό το δίσκο
δημιουργήθηκαν και πρωτοπαίχτηκαν με
μια κιθάρα. Ότι ηλεκτρονικό και
ενορχηστρωτικά περίπλοκο ήρθε μετά. Η
βάση είναι τα συναισθήματα,το τραγούδι.
Άρα λοιπόν,εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλη
μία πραγματική ,ζωντανή και ειλικρινής
κατάθεση. Το Κενό του Μέλλοντος είναι
κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά
και η Erika M.
Anderson, μας
δίνει τροφή για σκέψη αλλά και ένα
άλμπουμ που προσφέρει '' Solace''
και δεν είναι καθόλου ''Souless''.
Σχόλια