Μετά από 7 χρόνια και 4 μήνες πήγα να ξαναδώ ένα από τα πιο συναρπαστικά post rock σχήματα της προηγούμενης δεκαετίας. Δισκογραφικά το άφησα στην εκπνοή της όμως φέτος υπάρχει το πιό πρόσφατο, ''Helios/Erebus'', που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την εποχή του ''All Is Violent, All Is Bright'' (2006) καθώς τα αστρικά τοπία των συνθέσεων είναι ακόμα πιο όμορφα και συναρπαστικά. Δεν προσφέρει τίποτε καινούριο στην αισθητική του είδους που παίζουν αλλά αποκαλύπτει ωριμότητα, σταθερότητα και ισοροπία κάτι που οφείλουμε να ελέγξουμε σε όσα σχήματα του συγκεκριμένου μουσικού είδους που επιζούν.
Συναυλιακά αυτό που παρακολούθησα ήταν αρκετά εντυπωσιακό για τα δεδομένα. Η επαφή μου με το post-rock πλέον είναι ανύπαρκτη και δεν παρακολουθώ σχεδόν κανένα σχήμα στενά. Όμως η μουσική των GOD IS AN ASTRONAUT, όπως παίχτηκε φέτος στην Αθήνα αποκαλύπτει ότι οι Ιρλανδοί έχουν βρίσκονται σε στάδιο τελειοποίησης σαν μουσικοί και έχουν απόλυτο έλεγχο πάνω σε αυτό που δημιούργησαν και συνεχίζουν να εξελίσσουν.
Αυτό φάνηκε στη συναυλία ξεκάθαρα. Ο ήχος ακούστηκε καθαρότερα και μέσα από τη φαινομενική απλότητα του έβγαινε απόσταγμα εμπειρίας πολλών χρόνων. Οι μουσικοί δεν πατούσαν στη γη και ήταν ένα με τη μουσική τους, λάμβαναν όμως τα θετικά κύματα του κοινού και δεν ξεχνούσαν να ευχαριστούν.
Οι καινούριες τους συνθέσεις ακούγονται ομορφότερες, ανανεωμένες και με σωστές χρονικές διάρκειες. Οι παλιότερες εκπέμπουν συγκινησιακά κύματα νοσταλγίας.
Για μιάμιση ώρα οι απλοί αλλά λειτουργιοί φωτισμοί, το έναστρο/led παρασκήνιο δημιουργούσε τον αστρικό καμβά για να εισέλθουμε στον Γαλαξία των Ιρλανδών, που έπαιξαν συνθέσεις απ' όλη τη δισκογραφία τους, δυνατά χωρίς να ξεκουφαίνουν, άψογα χωρίς να ψυχραίνουν, συναισθηματικά σε σημεία συγκινητικά ( Echoes, Fragile, Agneya).
Πλησίαζαν, χωρίς βέβαια να φτάνουν, τις φορτίσεις των SIGUR ROS και έδιναν σε τακτές χρονικές στιγμές progressive rock ψευδαίσθηση που ενεργοποίησε κάτι που αντιλήφθηκα μόλις χθές.
Η post rock είναι πραγματικά η προοδευτική ροκ μιάς πιο καινούριας, εξελιγμένης γενιάς. Χωρίς ψυχρότητα αλλά με κλιμακούμενες εντάσεις από μουσικούς που είναι καταρτισμένοι μουσικοί και συνθέτες που αφήνουν τα συναισθήματα να κυριαρχούν πάνω στον τρόπο που παίζουν, διορθώνοντας αρκετά κάποια ελλατώματα της προηγούμενης πρροδευτικής ροκ γενιάς των '70'ς.
Ήταν, αυθεντική μορφή ροκ δέκα χρόνια πριν, πλέον όμως έχει τη δικιά της ηχητική χώρα στην παγκοσμιότητα του ροκ και χθες ακούγοντας το ''Centralia'' να εξελίσσεται σε μεταλλικές διαστάσεις, κι εκεί φαίνεται πόσο εξαιρετικοί είναι στον έλεγχο οι G.I.A.A., χωρίς εκτροχιασμούς, διατηρώντας την ατμόσφαιρα της σύνθεσης στα σωστά επίπεδα κατάλαβα ότι οι νέοι μουσικοί μπορούν να παίξουν σωστότερα και κοντά στην πεμπτουσία της μουσικής σαν Τέχνη.
Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος. Κάτω των 30 οι περισσότεροι, αρκετοί μαθητές λυκείου, νεολαία που θέλει να ταυτιστεί αλλά χωρίς το παραμύθιασμα της αυτοκαταστροφής και επιπέδου σχετικά με τα ακούσματα.
Ναι. Είδα αχτίδες ελπίδας στο χώρο, στον ήχο, στη μουσική κατεύθυνση. Ήταν μια συναυλία ξεχωριστή, ιδιαίτερη ως προς τις προθέσεις. Και οι προθέσεις ήταν ψηλά. Μακριά από τη βρωμιά του τρισδιάστατου, περιορισμένου κόσμου μας. Ήταν ένα κονσέρτο για αστρική ισορροπία και πάντα με γοητεύει η ιδέα ενός gig σε αστεροειδή.....
Setlist: (μες στις άκρες)
- Pig Powder
- Echoes
- Snowfall
- Vetus Memoria
- Worlds In Collision
- Helios | Erebus
- From Dust to the Beyond
- Fragile
- Forever Lost
- Agneya
- All Is Violent, All Is Bright
- Red Moon Lagoon
- Suicide by Star
Σχόλια