«Η Tropicália, επίσης γνωστή ως Tropicalismo, είναι ένα βραζιλιάνικο καλλιτεχνικό κίνημα που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Περιέλαβε μορφές τέχνης όπως θέατρο, ποίηση και μουσική. Το κίνημα χαρακτηρίστηκε από ένα συνδυασμό του λαϊκού και του avant-garde, καθώς και μια συγχώνευση του παραδοσιακού βραζιλιάνικου πολιτισμού με ξένες επιρροές. Σήμερα, η Tropicália συνδέεται κυρίως με τη μουσική έκφραση του κινήματος, η οποία συγχώνευσε τους ρυθμούς της Βραζιλίας και της Αφρικής με το rock and roll. Οι μουσικοί που συμμετείχαν στο κίνημα είναι ο Caetano Veloso, ο Gilberto Gil, ο Os Mutantes, ο Gal Costa, ο Tom Zé και ο ποιητής / στιχουργός Torquato Neto, οι οποίοι συμμετείχαν στο λεύκωμα Tropicália: ou Panis et Circencis το 1968 Μουσικό μανιφέστο.
Η κυρίαρχη αρχή της Tropicália ήταν η «ανθρωποφαγία» (μην τρομάζετε), ένας τύπος πολιτισμικού κανιβαλισμού που ενθάρρυνε τη συγχώνευση των διαφόρων επιρροών, από τις οποίες θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι μοναδικό. Η ιδέα αρχικά τέθηκε από τον ποιητή Oswald de Andrade στο «Manifesto Antropófago», που δημοσιεύθηκε το 1928 και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τους τροπικαλιστές στη δεκαετία του 1960.» (Wikipedia).
Η Tropicália, σαν μουσικό κίνημα κράτησε περίπου ένα χρόνο. Ήταν ένας τρόπος αντίστασης στο δικτατορικό καθεστώς που επιβλήθηκε ( συνεπικουρούμενο από τη C.Ι.Α., τον κυρίως σπόνσορα τέτοιων καθεστώτων ανά την υφήλιο). Οι καλλιτέχνες της αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα μιας και από το καθεστώς θεωρούνταν επικίνδυνοι και αναρχικοί ( προφανώς δεν κατανοούσαν και επομένως λόγω χαμηλής νοημοσύνης φοβόντουσαν τις καινοτομίες και τον συχνά αντικαθεστωτικό λόγο τους). Όμως αντιμετωπίστηκαν περισσότερο αρνητικά και από τους Μαρξιστές αριστερούς της χώρας, λόγω του ότι ανακάτευαν Δυτικές επιρροές στη μουσική τους, τους θεωρούσαν απολιτικούς και πολλές φορές τους γιουχάιζαν στις συναυλίες τους.
Με τέτοιες αντιδράσεις ήταν σίγουρο ότι το κίνημα απλά σταμάτησε να υπάρχει, αλλά οι μουσικοί του δεν σταμάτησαν να δημιουργούν είτε μέσα είτε εξόριστοι σε άλλες χώρες. Η επιρροή του κινήματος συνεχίζει να εμπνέει έκτοτε, αλλάζοντας ευχάριστα το τοπίο της σύγχρονης μουσικής παγκοσμίως. Όλοι κάποια στιγμή έχουν ενσωματώσει στοιχεία ή όπως στην περίπτωση των STEREOLAB, την έχουν σαν κύρια επιρροή τους.
Τα τραγούδια που ξεχώρισα για την τρίτη καλοκαιρινή συλλογή του ιστολογίου, προέρχονται από ηχογραφήσεις κλασσικές για το κίνημα, περισσότερο όμως δείχνουν μια Βραζιλία σε μουσικό αναβρασμό εκείνα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '60 και πρώτα χρόνια των '70'ς.
Οι ηχογραφήσεις είχαν τη δικιά τους ποιότητα και προσωπικότητα και προέρχονταν από καλλιτέχνες που ήταν απελευθερωμένοι, αφιερωμένοι στη μουσική τους, ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά και πολιτικά και δεν φοβόντουσαν, πρακτικά, τίποτα.
Σχόλια