Ήταν πριν από εννέα χρόνια στις 13 ενός βροχερού Κυριακάτικου Δεκέμβρη όταν μας είχαν επισκεφτεί για δεύτερη φορά (ουσιαστικά πρώτη σαν πλήρες σχήμα).
Εκείνη
η συναυλία δεν φάνηκε να αφήνει τις
εξαιρετικές εντυπώσεις
που άφησε σε μένα και που αποτύπωσα με
τη μορφή ανοικτού γράμματος στον Mark
Burgess, εδώ.
Θα μπορούσα απλά να επαναλάβω αυτά που έγραφα τότε, γιατί ήταν το ίδιο όμορφα όμως υπάρχουν μερικά ακόμα πράγματα που αναδείχτηκαν με την εμφάνιση των THE CHAMELEONSVOX, το περασμένο ανοιξιάτικο Σάββατο σε ένα κατάμεστο Death Disco.
Κατ’
αρχήν ο Mark
Burgess έπαιζε μπάσο παράλληλα με την ερμηνεία
και αυτό είχε σημασία, γιατί
βοήθησε πολύ στην καλύτερη
και πιο εστιασμένη απόδοση
των συνθέσεων. Ύστερα ήταν
ο χώρος
και ο εξαιρετικός ήχος
του κλαμπ, που συγκέντρωνε
όλη τη δύναμη του σχήματος χωρίς
να την απλώνει και φυσικά
ο κόσμος,
που, στην πλειοψηφία του, ηλικιακά, ήταν
νεότερος
από την προηγούμενη φορά και
είχε ήδη προμηθευτεί εισιτήριο από
νωρίς κάτι που σημαίνει ότι η αξία του
σχήματος και της ιστορίας του βρίσκει
ακόμα ανταπόκριση και όχι άδικα σε
νεότερες γενιές που κρατούν ακόμα μια
περισσότερο συναισθηματική σχέση με
τη μουσική, μακριά από χιπστεριλίκια.
Η μπάντα αλλά και ο ίδιος ο Mark Burgess, αντιμετώπισαν με σεβασμό το κοινό και του έδωσαν αυτό για το οποίο έχει έρθει να δει κάτι βέβαια πολύ εύκολο και λογικό όταν τα τραγούδια τους διατηρούνται αναλλοίωτα στις συνειδήσεις μας. Χωρίς ακροβατισμούς, χωρίς να τραβάνε χρονικά τις συνθέσεις με περιττές και ακροβατικές ενορχηστρώσεις, επικεντρώθηκαν στα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια ακολουθώντας τις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις και παραμένοντας στην ουσία τους, δηλαδή στη γερή συναισθηματική μελωδική τους βάση, στο πάθος αλλά και στην ταπεινή και ειλικρινή πρόθεση του συνθέτη τους να αποτυπώσει με αυτά τις εσωτερικές και πολιτικοκοινωνικές του ανησυχίες χωρίς δείγματα ναρκισσισμού ή επιδειξιομανίας.
Πρόκειται
για κλασσικά τραγούδια που επέζησαν
πέρα από τις ηχογραφημένες εκτελέσεις,
γι' αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και
ευαισθησία που αποπνέουν και μπορεί
κανείς να τα τραγουδά και να στηρίζεται
σε αυτά και να τα απολαμβάνει όπως και
να παίζονται αρκεί βέβαια να τα τραγουδά
ο συνθέτης τους. Τραγούδια
που ισχυροποίησαν την υστεροφημία των
THE CHAMELEONS, τόσο ώστε να
υπάρχει διαρκές αίτημα να παίζονται
μέχρι σήμερα.
Το δούναι και λαβείν μπάντας και κοινού ήταν υποδειγματικό, το νεαρότερο κοινό ήξερε όλα τα τραγούδια απ' έξω και δεν κανιβάλισε το σχήμα αλλά το σεβάστηκε στο έπακρο. Προς το τέλος ο Mark Burgess σαφώς κεφάτος και επικοινωνιακός ζητούσε από το κοινό τραγούδια και δέχτηκε ακόμα να παίξει και τραγούδι που δεν το παίζει συχνά και δεν το είχαν προβάρει καθόλου. Το ''Νathan's Phase'' δεν είναι από τα γνωστά τους αλλά τελικά η επιμονή του ακροατή, δεν έκανε μόνο ευτυχισμένο τον Mark Burgess (φαντάζομαι) αλλά και ανέδειξε το τραγούδι σαν ένα από τα καλύτερα της βραδιάς, παιγμένο καλύτερα από την πρώτη του εκτέλεση τολμώ να πω. Όπως και η εκτέλεση του ''Caution'' που επίσης παίζουν σπάνια.
Το
τέλος της συναυλίας μας βρήκε όλους σε
κατάσταση σπάνιας ευχαρίστησης και
ικανοποίησης και επιπλέον για άλλη μια
φορά σκέφθηκα πόσο δίκαιη στάθηκε αυτή
η δεκαετία στο να αποδώσει δικαιοσύνη
σε όλα τα παλιά σχήματα που αγαπήσαμε
αλλά για κάποιο λόγο δεν είχαν την αίγλη
των σούπερ σταρς της εποχής. Η αξία τους
άντεξε, απέκτησαν αντοχή στο χρόνο και
ανεξίτηλη πλέον αίγλη.
Οπότε, ευχαριστώ και πάλι Mark Burgess. Έπαιξες πολύ περισσότερο από ότι αλλού, Ελπίζω και πάλι να μας έρθεις προς τα μέρη μας χωρίς να περάσουν άλλα εννιά χρόνια...
SETLIST:
1. Don't
Fall
2. Here
Today
3. Monkeyland
4. Looking
Inwardly
5. Perfume
Garden
6. Less
Than Human
7. Tears
( Transmission excerpt?)
8. Mad
Jack
9. Soul
in Isolation ( Eleanor Rigby excerpt)
10. Swamp
Thing
11. In
Answer
12. I'll
Remember
13. Second
Skin
14. Singing
Rule Britannia (While The Walls Close In)
15. View
From A Hill
16. Caution
17. In
Shreds
18. Nathan's
Phase
19. A
person Isn't Safe Anymore
(
κάπου ακούστηκε και ο πρώτος
στίχος του ''Please Please me''. Όποιος
θυμάται που, θα ήμουν υπόχρεος)
Σχόλια