Η περιγραφή ή
ακόμα και τα συναισθήματα όταν παρακολουθεί
κανείς μια συναυλία των GY!BE για τέταρτη φορά, πέφτει σε κοινοτοπίες
ιδιαίτερα αν έχει παρευρεθεί και σε προηγούμενες
εμφανίσεις τους από την καλή ή την
ανάποδη.
Η ζωντανή
εμπειρία των συναυλιών τους απαιτεί
νηφαλιότητα και ξεκούραση γιατί είναι
μια εμπειρία που έχει να κάνει με
μακροσκελείς συνθέσεις που χρειάζεται
κανείς να τις παρακολουθήσει από την
αρχή μέχρι το τέλος.
Στις δύο
προηγούμενες συναυλίες τους δεν τα
κατάφερα και έφυγα πολύ πριν τελειώσει
το σετ. Στη μία (04.06.2003) γιατί μου ήταν
αδύνατο να μείνω ξύπνιος από την κούραση
και να αντέξω τις αργόσυρτες, κλιμακωτές
συνθέσεις τους και στην άλλη (17.12.2010)
γιατί κουράστηκα από το στριμωξίδι και τον κακό εξαερισμό και
βαρέθηκα.
Την πρώτη φορά που τους είδα
στο ΡΟΔΟΝ (08.02.2002) όμως, είχα μείνει με
το στόμα ανοιχτό γιατί ήταν κάτι
πρωτόγνωρο για μένα να ακούω και να
βλέπω σε μεγάλη ένταση τέτοιους χειμάρρους
λυρικού και φλεγόμενου ηλεκτρισμού
επιλεγμένους από τα ορόσημα τους ''F♯
A♯ ∞'', ''Lift Your Skinny Fists Like Antennas
To Heaven'' και ''Slow Riot For New Zero Kanada E.P.''.
Και η τέταρτη
φορά ήταν την περασμένη Κυριακή.
Γνωρίζουμε ότι το σχήμα είναι ιδιαίτερα
αγαπητό στην Ελλάδα και ότι ένα FUZZ
δεν θα χωρούσε αυτή τη
φορά αν λάβουμε υπόψη το διπλό sld
out το 2010 στο Gagarin.
Η επιλογή
του Gazi Music Hall ήταν
η πλέον λογική και αποδείχθηκε ιδανική.
Μπήκα στο χώρο την ώρα που είχε ξεκινήσει
ο KGD να
εξαπολύει προβλέψιμα drone
σύννεφα. Δεν ήταν κάτι συναρπαστικό μιάς και δεν
καταλαβαίνω πλέον τι νόημα έχει να
παίζει κανείς πλέον μόνο ισχυρούς
βόμβους ήχων και ηλεκτρονικών κυμάτων
αν δεν έχει ένα ισχυρό γενικό θέμα να
το υποστηρίξει.
Όμως με τη
μουσική των GY!BE το
ισχυρό θέμα υπάρχει. Και αυτό έχει να
κάνει με τον Καπιταλισμό σαν Ολοκληρωτισμό.
Η μουσική τους κουβαλά όλη την
πολιτικοκοινωνική σήψη και θλίψη της
ζωής του 21ου αιώνα στις πόλεις. Βαριά,
οργισμένη και γκρίζα, ένας αργόσυρτος
θρήνος από τη μία, ένας εσωτερικός,
φλεγόμενος, συνειδησιακός μαχητής από
την άλλη. Οι τρείς τελευταίοι δίσκοι
τους τους δείχνουν να κρατούν ακόμα
ψηλά το αισθητικό τους θέμα άσχετα αν
κάπου επαναλαμβάνονται. Όμως το
''Luciferian Towers'' του
2017 τους βρίσκει σε μεγάλη φόρμα.
Περισσότερα όργανα συμμετέχουν, οι
συνθέσεις τους είναι εμποτισμένες με
λυρισμό και μου κράτησαν το ενδιαφέρον
σε όλη τη διάρκεια τους ακούγοντας το άλμπουμ.
Το κεντρικό
σετ τους λοιπόν ήταν τρείς συνθέσεις
από το άλμπουμ αυτό. Τα ''Bosses
Hang'', ''Fam/Famine'' και το κορυφαίο
'' Undoing A Luciferian Towers''
παιγμένα με όλη τη λαμπρότητα και την
επιβλητικότητα που τα διακρίνει στο
άλμπουμ, φωτοβολούσαν Ελπίδα ακόμα και
με τους υποβλητικούς, χαμηλούς και
σταθερούς φωτισμούς και τα ασπρόμαυρα
βίντεο που προβάλλονταν από 4 μηχανές
και που έδειχναν καταθλιπτικές πόλεις,
αποσπάσματα από βιβλία μαθηματικών,
Φυσικής και μυστικισμού σε αντίστιξη
με το δράμα της Νέας Τάξης.
Η μπάντα όπως
πάντα με αντισυμβατικό αλλά περισσότερο
λειτουργικό και επικοινωνιακό στήσιμο,
απόλυτοι κυρίαρχοι του ήχου τους συνάρπασαν για άλλη μια φορά το πολυπληθές κοινό
τους μέσα από σχηματιζόμενα μοτίβα που
κατέληγαν σε εκστατικές κορυφώσεις,
λυτρωτικά ξεσπάσματα και ήσυχη
αποκλιμάκωση. Τα ''Hope
Drone'' και ''Moya''
βοήθησαν στην εισαγωγή
και στην λυρική αποκλιμάκωση (για αυτούς
που έμειναν για encore)
αντίστοιχα, ενώ το
''Mladic'' με
τις Βαλκανικές του αποχρώσεις περιείχε
όλη την κλασσική αλφαβήτα του ποστ ροκ
παραδείσου που χρειάζεται να έχει κανείς
στη δισκοθήκη του.
Tέλος
τα ''Dead Metheny'' και
''The Sad Mafioso'' ήρθαν
να μας υπενθυμίσουν ότι το πρώτο τους
άλμπουμ είναι αξεπέραστο.
Ειδικά το ''The
Sad Mafioso'' με τις Χατζηδακικές
εξάρσεις του ακούστηκε
το ίδιο λυτρωτικό ακόμα και 20-21 χρόνια
μετά, σε σημείο που μου προκάλεσε μεγάλη
συναισθηματική αναστάτωση ώστε έφυγα
χωρίς να μείνω καν για encore.
Δεν ήθελα να χαλάσω αυτό
το συναίσθημα ψυχικής κορύφωσης,
επ'ουδενί. Αν μου έλεγε κάποιος να επιλέξω
τη μια και μοναδική σύνθεση των GY!BE
που θα έπαιρνα σε άλλο πλανήτη, αυτή θα
ήταν το '' The Sad Mafioso'', δεύτερο
μέρος της σύνθεσης ''East
Hastings''. Δεν θα χρειαζόμουν
τίποτε άλλο.
Η κορυφαία συναυλιακή
στιγμή για τους πρώτους μήνες του 2018
ήταν η χρονική διάρκεια που κράτησε
αυτή η εκτέλεση. Συγκλονιστική...Επειδή
όμως γίνομαι κοινότυπος σε κάτι που
πρέπει να το ζει κανείς σταματώ εδώ.
Setlist:
1. Hope Drone
2. Mladic
3. Bosses Hang
4. Fam/Famine
5. Undoing A Luciferian Towers
6. Dead Metheny
7. The Sad Mafioso
Encore:
8. Moya
Σχόλια