Stomping At The Metropolis ..XENO & OAKLANDER / LIP FORENSICS @ Temple Club Athens [07.06.2018] ( updated)

Η προηγούμενη και η τωρινή δεκαετία, στο χώρο της μουσικής έκαναν τα αδύνατα δυνατά και επανέφεραν στο προσκήνιο είδη από παλιότερες δεκαετίες που είτε φυτοζωούσαν είτε έτειναν προς εξαφάνιση. Όλοι μας γνωρίζουμε το πόσο σημαντικό έγινε η αναγέννηση του shoegaze στην Αμερική και όλοι μας απολαμβάνουμε ενδιαφέροντα new wave σχήματα από όλο τον κόσμο.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το minimal synth/cold wave/synthwave.

Δεν θυμάμαι ακριβώς αν οι έννοιες αυτές, στη δεκαετία του'80, προσδιόριζαν τα νεο κυματικά σχήματα που έπαιζαν με αναλογικά συνθ και ηχογραφούσαν δίσκους lo fi παραγωγής στην Ευρώπη κυρίως. Μακριά από την υπεργυαλισμένη electropop και τις επιτυχίες της εποχής που οφείλονταν σε synth αιχμής και ακριβές παραγωγές, έμεναν στο σκοτάδι, διηγούμενα αστική παρακμή, απαγορευμένες απολαύσεις και μακάβρια όνειρα.

Ο αναλογικός ήχος είχε τη δικιά του αισθητική, τη δικιά του φιλοσοφία αλλά και τη δικιά του έλξη προς τους λίγους αλλά αφοσιωμένους ακροατές που μπορούσαν να ακούσουν και σκουπίδια ( γιατί είχε πολλά το είδος ) για λίγη αναλογική ηδονή.

Έτσι ενώ τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια τα μουσικά software κυριαρχούν παντού και έννοιες ή τεχνικές, όπως midi, εμφανίζονται απαρχαιωμένες και οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν laptop για να συνθέσουν επιτυχίες, με την ανάπτυξη της adsl άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια μικρές εταιρείες που προωθούσαν παραγωγές αυτούσιου παλαιομοδίτικου αναλογικού ήχου και μάλιστα με αρκετούς ακολουθητές.
Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί, εκεί γύρω στα 2007-2008, με τις κυκλοφορίες της Minimal Tapes, της Wierd ( με εύρος σκοτεινού ήχου και όχι μόνο synthwave) αλλά και με μεμονωμένες κυκλοφορίες κυρίως μέσα από το myspace.

Ξεχώρισα τον Martian Canterel, Ramiro Jeancarlo και τις μουσικές του περσόνες (STACCATO DU MAL, OPUS FINIS κλπ) και τους XENO & OAKLANDER.

Οι τελευταίοι είναι το σχήμα του Sean McBride (Martial Canterel) και της Liz Wendelbo και εκείνη την εποχή φάνταζε το πιο ολοκληρωμένο σχήμα με καλύτερες παραγωγές και καλύτερη μίξη σκοτεινού ηλεκτρονικού ήχου και ποπ. Όπως αποδείχτηκε είναι και οι μακροβιότεροι όλων με εξελισσόμενο ήχο αργά και σταθερά.

Σε όλη τη δεκαετία που διανύουμε κάθε καινούρια τους κυκλοφορία ήταν πάντα ευπρόσδεκτη στις λίστες και στις εκπομπές του Σπιτιού Με Τα Παράξενα.

Τί μου αρέσει στους XENO & OAKLANDER; Σχεδόν τα πάντα. Αλλά πιο πολύ το γενικό πλαίσιο των καλλιτεχνικών τους δημιουργιών. Πηγάζει από ρομαντισμό και πάθος. Διακατέχεται από ισορροπία και συμμετρία. Οι ονειρικές τους μελωδίες ( εδώ βοηθά η αέρινη φωνή της Wendelbo και οι συνθετητές της) αντισταθμίζουν και παίρνουν λίγη βαρύτητα από τα ρυθμικά μέρη και τα σκοτεινότερα συνθ του McBride.  
Η παραγωγή στα άλμπουμ τους είναι πιο φωτεινή τελευταία αλλά διατηρείται η αστική θλίψη που μας κρατά ζωντανούς όταν τη χειριζόμαστε σωστά. Μου αρέσει η μαγνητική έλξη της μουσικής τους. Με τραβά το μουσικό τους είναι. Η γοητευτική ηχητική τους ταυτότητα, η ομορφιά που έχουν καταφέρει, οι ίδιοι και όχι τα εφφέ,  να εκμαιεύσουν από τα μηχανήματά τους και το γεγονός ότι μπορώ να ακούω επι ώρες τους δίσκους τους και μετά να προσέξω τις επιμέρους μελωδίες αλλά και τις ρυθμικές αναφορές.

Τι βίωσα όμως εγώ και 70 άτομα στο Τemple ( το καλύτερο νέο και τολμηρό κλαμπ της πόλης πανηγυρικά);

Τίποτα από τα παραπάνω. Τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο.

Βέβαια ήμουν προετοιμασμένος. Είχα δει, πχ, ότι παίζουν «μονοκοπανιά» σχεδόν τα ίδια τραγούδια εδώ και ένα χρόνο τώρα. Επίσης ενισχύουν τους ρυθμούς και αφήνουν να δράσουν ψυχοακουστικά οι βασικές μελωδικές γραμμές των συνθέσεων τους.

Όμως άλλο να το ακούς από το YouTube και άλλο να το ακούς μπροστά σου και στις πρώτες σειρές από τη στιγμή που το δίδυμο πήρε θέση και έβαλε μπρος τις συστοιχίες των πληκτροφόρων και των υπόλοιπων μηχανημάτων που φάνταζαν αρχαιολογία μπροστά στα κομψά συνθ της εποχής και το λαπτοπ-μαέστρο των νέων σχημάτων. 
Τα καλώδια ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Και όπως αποδείχθηκε μετέφεραν ήχο και διαμόρφωση που μιλούσε τη δικιά του γλώσσα.

Ξεκίνησαν με τη νέα πιο επιθετική, σκοτεινή και ταχύτερη εκτέλεση του ''Two Eyes'' και τότε μόνο κατάλαβα την ηχητική οργή που ήταν συγκαλυμμένη στην αρχική του εκτέλεση.

Τι ακριβώς συνέβη;

Από ότι κατάλαβα, η ποπ επικάλυψη είναι και μάλλον θα εξακολουθήσει να είναι το μεγάλο θύμα των ζωντανών τους εμφανίσεων. Οι ρυθμοί παίρνουν το βασικό ρόλο, οι βασικές μελωδίες πιο πίσω απλά να υπενθυμίζουν και μόνο στους μυημένους τι ακούνε και η φωνή της Wendelbo καταδικασμένη χαμηλά. Έτσι κι αλλιώς ζωντανά δεν είναι και το μεγάλο ατού του σχήματος, καθώς είναι χαμηλή και δύσκολο να αντισταθεί στον όγκο των ρυθμικών «τεράτων» του McBride.

Αυτούς τους XENO & OAKLANDER αντικρίσαμε. Καμία σχέση με την τακτική να παίζονται οι συνθέσεις όπως στο στούντιο, προσπαθώντας και αγωνιώντας μην τυχόν και δεν βγει η χροιά το ίδιο εκλεπτυσμένη.

Το ντουέτο έπαιξε πιο έξυπνα. Ένα αναλογικό ρυθμικό παρανάλωμα που μπορούσε να αγγίξει την ευφορία αλλά με παλμό που ξεπερνούσε οτιδήποτε έχει να κάνει με σχήματα του είδους. Υπάρχει άρα όρος post-synthwave; Ίσως να καθιερωθεί πλέον από το ντουέτο που φαίνεται ότι πηγαίνει αλλού όλο το αισθητικό τους πλαίσιο.

Για μία ώρα περίπου οι XENO & OAKLANDER έκαναν υπέρβαση της εικόνας τους, ανέτρεψαν την καθαρή ηχητική των δίσκων τους και εξαπέλυσαν ένα σκοτεινό party mix συγκεκριμένων τραγουδιών που προφανώς «σηκώνουν» αυτή την «ανατροπή» και μας εξέπληξαν όλους. Λίγοι έμειναν ακούνητοι, ο ήχος ήταν τραχύς και δυναμικός, ωθούσε για χορό. Ώθησε επίσης και τις συνθέσεις σε μια δεύτερη καριέρα αλλά με τίποτα δεν θα δεχτώ remix άλμπουμ. Ούτε καν live δίσκο αν δεν συνοδεύεται από dvd και με την προτροπή να ακουστεί δυνατά.

Θα μπορούσαν να έχουν αποτύχει; Με άνεση. Αλλά απέδειξαν ότι είναι μεγάλο σχήμα. Που έχει αίσθηση του τι κάνει και τα αφήνει όλα στο ένστικτό τους.

Ειλικρινά η συναυλία αυτή μου αποκάλυψε ότι είναι πολύ λίγα αυτά που γνωρίζουμε για τον αναλογικό συνθετικό ήχο και την δύναμη που κουβαλά. Πριν από μήνες είχα ενθουσιαστεί με ένα live του δικού μας DORIC και το πόσο όμορφα κάνει τα μηχανήματα του να ακούγονται. Αλλά στους XENO & OAKLANDER διακρίνω ότι ξεπέρασαν τη ρομαντική φύση του αναλογικού ήχου και την εξαπλώνουν στο τώρα, σε μια εποχή που είναι κατά βάση κυνική, ακατάλληλη για ανόθευτη ομορφιά και εχθρική στην ομορφιά. Την εξαπλώνουν με την ένταση των ρυθμών, την προβολή των σκοτεινών τους σημείων, όμως σε δεύτερο επίπεδο αφήνουν τις μελωδίες και όλο το υλικό να δράσει υπόγεια, να πει την τελευταία κουβέντα δίνοντας στίγμα, όραμα και κυρίως πρόταση. Η διασκευή στο ''Losing Touch With My Mind'' των SPACEMEN 3 είναι ένα live standard και η καλύτερη ακυκλοφόρητη διασκευή που άκουσα μήνες. Κατάφεραν να ξεσηκώσουν και αυτούς που δεν το ήξεραν. Αγγίζοντας την ροκ ευδαιμονία μόνο καλό θα τους κάνει τουλάχιστον στις συναυλίες τους.

Αν αποκόμισα κάτι ακόμα πιο σημαντικό από αυτή την εμφάνιση είναι η δύναμη των πραγματικά σπουδαίων σχημάτων να μην ξεφεύγουν από την αισθητική τους αλλά να έχουν την ικανότητα να δίνουν νέα προοπτική στην Τέχνη τους. Να είναι οι ίδιοι, άσχετα αν η μουσική τους ακούγεται διαφορετικά σε συναυλιακούς χώρους από το στούντιο.

Προφανώς προσπαθώ να εξηγήσω κάτι που καλό θα ήταν να μην το κάνω και να μείνω με την επίγευση της εμπειρίας. Όμως λίγες είναι οι φορές που μετά από συναυλίες πυροδοτούνται σκέψεις και αναθεωρήσεις. Λίγες οι φορές που ο « εσωτερικός πανικός» που δημιουργείται όταν βιώνω άλλα από αυτά που περιμένω από αγαπημένα σχήματα δεν με αφήνει να απολαύσω 100% αυτό που βλέπω και βάζει το μυαλό σε λειτουργία. Αυτή η ανασφάλεια είναι απελευθερωτική στην καλύτερη αλλά στην χειρότερη βυθίζει τον ακροατή σε σκέψεις. Παρενέργεια που συμβαίνει μόνο σε μεγάλες συναυλίες.

Και η εμφάνιση των XENO & OAKLANDER συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Και θα ήθελα πάρα πολύ να τους ξαναδώ σύντομα..

Τη βραδιά άνοιξαν οι LIP FORENSICS. Ένα καινούριο σχήμα ηλεκτρονικής μουσικής με techno καταβολές και ανοιχτόμυαλο ώστε να περιλαμβάνει στη μουσική τους new wave, chillwave, trip hop και άλλα παρακλάδια. Έπαιξαν το πρώτο τους e.p ''Cheiloscopy'' που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, συνθέσεις που θα ήθελα να ξανακούσω και μερικά που ενδεχομένως να μην τα ξανακούσουμε. Το σχήμα είναι καινούριο, οι μουσικοί όμως είναι στο προσκήνιο πολλά χρόνια και αυτό φάνηκε με το πόσο δεμένο ήχο έχουν. Για το τέλος μας επιφύλαξαν μια καλή εκτέλεση του ''French Kiss'' ( Lil' Louis)κλασσικής techno επιτυχίας των '80'ς, χωρίς τα εκτεταμένα αισθησιακά βογγητά δυστυχώς. Το ντουέτο συγκαταλέγεται από Το Σπίτι ανάμεσα στα σχήματα που ακούμε το τελευταίο εξάμηνο και που σηκώνουν τον πήχη της μουσικής σκηνής της χώρας ψηλότερα από ποτέ. Θα πάνε μπροστά και ακόμα δεν ξεκίνησαν...

        XENO & OAKLANDER, setlist  :

1. Two Eyes
2. Sunday
3. Sheen
4. Blue Flower
5. Par Avion
6. Moonlight
7. Losing Touch With My Mind ( SPACEMEN 3 cover)
8. The Light, The Whisper ( new song! thank you Xeno & Oaklander for the update!)
9. Years Before
10. Set & Lights
11. Marble 
    
    
    LIP FORENSICS, setlist:
    1. Drones
    2. Lucid 
    3. Fo(u)r 
    4. Rorschach 
    5. Talos 
    6. Hybristophilia 
    7. Prosopoagnosia 
    8. French kiss