''Μια
κοινωνία κινηματο-γραφικών ηρωων,
κλεισμένη σ’ένα Ηall,
που τους ταιριάζει και το διαμορφώνουν.
Ήρωες
από μια σινεμάτικ φαντασίωση του Blake
Edwards, με σεναριακές
νευρώσεις Woody
Allen και μια όμορφη
δόση σοβαρότητας, επιπέδου John
Waters.
Λαμπεροί αλλά και βρώμικοι. Μεγαλειώδεις αλλά
και λούμπεν. Μοναχικοί αλλά και αθεράπευτα
ματαιόδοξοι. Ανθρώπινοι και larger
than life
(σε βαθμό «εξαφάνισης»).
Το
The Hall
είναι δικό τους.''
Σημειώσεις των KENNY FREQ για το πλαίσιο του καινούριου τους άλμπουμ ''ost:2017-2018 The Hall'' που θα παρουσιαστεί σε τρία e.p.
Σημειώσεις που αναφέρονται σε ανθρώπους που ενδεχομένως να θέλουμε να είμαστε μερικοί και ίσως στοιχεία τους να μας χαρακτηρίζουν.
Εκτός όμως από αυτά υπάρχουν και τα τραγούδια.
Τα τέσσερα τραγούδια του πρώτου μέρους που παρουσιάζουμε, για να δημιουργηθούν, έπρεπε να προϋπάρξει η δεκαετία του '90 βιωμένη από την οπτική και ζωή της τότε νεολαίας στην Αθήνα. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχει υπάρξει επαφή και σχέση με την indie κοσμογονία των ημερών εκείνων και κατά συνέπεια ότι αναμνησιογόνο κουβαλούσε εκείνη με το παρελθόν που τη δημιούργησε ή ενέπνευσε.
Δηλαδή οι PULP. Έτσι απλά το σχήμα εκείνο βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή να μετασχηματίσει την ποπ μουσική δύο δεκαετιών σε τραγούδια που κοιτούσε στο παρόν και στις διαδρομές του μέλλοντος της χωρίς να χάσει το παρελθόν της.
Οι KENNY FREQ και εγώ είμασταν και παραμένουμε οπαδοί τους. Νοιώθουμε την after party νοσταλγία στα τραγούδια τους. Στα νέα τραγούδια τους οι PULP είναι ο καταλύτης της μουσικής ένωσης τριών δεκαετιών ποπ λάμψης και μέσα από αυτά αυτή η νοσταλγία είναι ακμαία και αναζωοογονητική για κάποιο λόγο και ειλικρινά δε μπορώ να θυμηθώ άλλο σχήμα πέρα των KENNY FREQ που να έχει αξιοποιήσει καλύτερα και με τη δικιά του προσωπικότητα αυτά που ήθελε να πει ο Jarvis και η παρέα του.
Η πορεία τους παραμένει ακόμα αρκετά μοναχική όμως το συνθετικό ταλέντο τους και ο ενθουσιασμός που τους διακρίνει τους κρατά ακμαίους και δεν μπορώ να νοιώθω παρά μεγάλη ικανοποίηση που δεν τα παρατούν.
Στο πρώτο μέρος του ''ost:2017-2018 The Hall'' τα τραγούδια τους διακρίνονται για άλλη μια φορά για την γνώση της μουσικής ποπ και ροκ ιστορίας, το καλό γούστο και η απόλυτη αίσθηση της συνθετικής γραφής. Η αβάσταχτη ποπ ελαφρότητα είναι μερικές φορές ασήκωτη με όλη τη νοσταλγία που κουβαλούν σαν φυλαχτό σε αυτά τα τραγούδια αλλά η ακρόαση αποδεικνύεται μια ευχάριστη εμπειρία. Τα τραγούδια διαθέτουν την αίσθηση της απλότητας άσχετα το πόσες ώρες και κόπος έχουν ξοδευτεί για να ακούγονται με φινέτσα και απαλλαγμένα από περιττά μελωδικά και ενορχηστρωτικά στολίδια.
Αναμένω και το υπόλοιπο άλμουμ, τους επόμενους μήνες. Προς το παρόν αυτά τα 4 τραγούδια συνθέτουν ένα εξαιρετικό e.p. που θα τιμηθεί στο τέλος της χρονιάς όπως πρέπει.
Σχόλια