Music for ordinary life machines_Με αφορμή και γύρω από την ταινία....

Κάποιες εντυπώσεις και σκέψεις με αφορμή και γύρω από την ταινία....

• Η εισαγωγή..... 
  
  
• H ταινία αναφέρεται και περιστρέφεται γύρω από την αγάπη, τη εμμονή και το δεσμό Ελλήνων μουσικών με αυτά τα δημιουργήματα που επεκτείνουν το φάσμα του ήχου μακρύτερα. Όχι για την ''ηλεκτρονική'' σκηνή, όχι για την Ελληνική ηλεκτροπόπ, όχι για την Ελληνική electronica. Αλλά για την Ελληνική αναλογική ηλεκτρονική synth εμμονή και την ψυχοθεραπεία μέσα από αυτά.
• Η Δάφνη Γερογιάννη μιλά για τις παλιές καλές μέρες και συγκρίνει τη φάση τους με αυτή της ''Γλυκιάς Συμμορίας'' του Νίκου Νικολαΐδη. Ίσως να μην σας ταιριάζει αλλά το πως αγγίζουν τα έργα Τέχνης την ψυχή είναι πάντα υποκειμενική υπόθεση. Έτσι, την πιστεύω.
  

  
  Γενικά το ''Viva Voce'', τη μοναδική επίσημη (υπάρχει και η επανακυκλοφορία με περισσότερα τραγούδια στην Geihimnis records) ηχογραφημένη κατάθεση των ALIVE SHE DIED, θα την χαρακτήριζα ρομαντική. Τι κι αν ο ήχος ακουγόταν ερασιτεχνικός. Η πρώιμη ηχητική αλήθεια των πέντε τραγουδιών του κασετοe.p. ήταν μια ειλικρινής, αγνή εκδήλωση αθωότητας, ρομαντισμού και αγάπης για τη μουσική, την αίσθηση της εποχής και της κατάστασης τους εκείνη την περίοδο.
  Η διασκευή τους στο ''She's Lost Control'' που ακούγεται στην ταινία, υπογραμμίζει με ακρίβεια την αφήγηση και με κοπανά ακόμα στο στομάχι όπως και η αρχική των JOY DIVISION, που σημαίνει ίση ένταση κόμπου στο λαιμό.

• Τα αναλογικά συνθ, τα πρώιμα ηλεκτρονικά όργανα με τα κουμπιά για διάφορα παιχνίδια με τις συχνότητες και τις απεριόριστες δυνατότητες παραγωγής και ηχητικής ταυτότητας μοναδικής όσο ο χειριστής τους, εκπέμπουν μια χαρακτηριστική γοητεία που κρατάνε όμηρο κάθε αυτί που τους δίνει σημασία. Η «έλξη» μετατρέπεται σε ηχητικό-ας μου επιτραπεί η λέξη- φετιχισμό και συνεχή ερωτοτροπία μόλις αρχίζει κάποιος να τα εξερευνά. Από αυτό το εξερευνητικό στάδιο ελάχιστοι από τους
  

  

  μουσικούς της ταινίας αλλά και από αυτούς που έλειπαν μπόρεσαν να ξεφύγουν. Ελάχιστοι μπόρεσαν να κατευθύνουν τις διαφορές δυναμικού με το μυαλό τους. Το ένστικτο και η ψυχική κατάσταση έδιναν προσταγές στα χέρια να κινηθούν και να κοπανούν τα πλήκτρα ή να ρυθμίζουν τις συχνότητες και να ορίζουν το αποτέλεσμα. Όχι η ψυχρή τεχνογνωσία. Δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αλλιώς. Πως μπορείς να ρυθμίσεις στην εντέλεια το ηχητικό αχανές; Και κυρίως, πως μπορείς να μην υπνωτιστείς από την δίνη του;
  Μακριά από τους χιλιάδες συνδυασμούς των «φυσικών» οργάνων, υπάρχουν εκατομμύρια συνδυασμοί για να δημιουργηθεί ή να προβληθεί το εσώτερο σύμπαν κάθε καλλιτέχνη.

• Τα καινούρια σχήματα και καλλιτέχνες άρτι αφιχθέντα και επηρεασμένα από ιντερνετικές νύχτες ακρόασης των παλιών δίσκων ριπαρισμένων στο YouTube ή σε p2p δίκτυα ή ακόμα και μοσχοπουλημένων σε συλλεκτικούς κύκλους, έχουν μια σφαιρικότερη αντίληψη για τη μουσική που θέλουν να κάνουν γιατί εμπλέκεται και η άθλια εποχή που βιώνουμε όλη αυτή τη δεκαετία.  Εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα και στην Αθήνα δεν ζούσαμε άνετα αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσαμε ολοένα και δυσκολότερα αυτή τη δεκαετία. Ο ήχος αυτός λοιπόν είναι τόσο έγκυρος όσο δεν ήταν ποτέ. Το θετικό είναι ότι οι νέοι μουσικοί έχουν αρκετή βοήθεια τεχνικής φύσεως και της σιγουριάς ότι πατάνε σε μονοπάτια που άνοιξαν άλλοι για αυτούς. Όταν η ταινία μπήκε στον εικοστό αιώνα το vibe ήταν ακόμα ισχυρότερο. Εκεί που η μόδα των αναβιώσεων έχει τραγικά αποτελέσματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκει μια γόνιμη και δημιουργική συνέχεια ώστε πλέον να είναι μια σύγχρονη τάση, περίεργη, μικρή, αλλά σημαντική. Ο αναλογικός ήχος ισοδυναμεί με την ατέλεια της ανθρώπινης ψυχής σε αγώνα δρόμου για αυτοβελτίωση..Το πιάνετε;
• Ο μονόλογος του αείμνηστου Τάκη Μόσχου στην ταινία ''Η Πόλη Ποτέ Δεν Κοιμάται'' του Ανδρέα Τσιλιφώνη (1984) με άγγιξε αρκετά, τηρουμένων των αναλογιών.. Δεν έχω δει την ταινία αλλά αυτός ο μονόλογος είναι τόσο δυνατός που εμπνέει. Όχι μόνο για τη δημιουργία των BLAKAUT αλλά και για το γενικό πλαίσιο που προχωρούσαμε και προχωρούμε σχετικά με τις ζωές αλλά και τις μουσικές που αντανακλούν το περιβάλλον που ζούμε, δηλαδή την Αθήνα και τα πέριξ όπως ακριβώς η ''Γλυκιά Συμμορία'' ενέπνευσε τους ALIVE SHE DIED και κόσμο.
  Μήπως όλοι δεν κάνουμε «κόντρες» για να πετύχουμε ή να προχωρήσουμε;
  Έχω ένα ακόμα λόγο να θαυμάζω τους BLAKAUT πέρα από την πεντακάθαρη, φουλ δυναμική και επιβλητική τους μουσική.
• Η ιστορία των ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ είναι, αναλογικά, η ιστορία κάθε συνθ σχήματος που ένοιωθε αρχικά τα μπουκάλια ή τη σνομπ αντιμετώπιση του ροκ κοινού ή και τα δύο να πέφταν απαξιωτικά σε εμφανίσεις τους στα παλιά χρόνια. Η εξέλιξη όμως τους βρίσκει δικαιωμένους από νέους μουσικούς που αντιλαμβάνονται της εμμονή με τα συνθ αλλά και τις δονήσεις της πόλης που ζουν, μέσα από κάθε ηχογραφημένο χτύπημα στα πλήκτρα τους. Η επανακυκλοφορία της δισκογραφίας τους (από την Ειρκτή) αλλά και μερικών άλλων εκείνης της εποχής βοήθησε επίσης στην οριστική καθιέρωση τους στο ανεξάρτητο κοινό. Θαυμάζω και εμπνέομαι από τη στάση ανθρώπων όπως τον αείμνηστο Νίκο Αγγελή και τους υπόλοιπους μουσικούς που εμφανίστηκαν ή δεν εμφανίστηκαν στην ταινία γνωστοί ή και προσωπικοί μου φίλοι καλλιτέχνες που έκαναν τη ζωή μου στη δεκαετία του '80 καλύτερη και την τωρινή μου ελπιδοφόρα. Η επιμονή στο όνειρο τους και στην αισθητική τους ήταν η αιτία για να δημιουργήσουν με ελάχιστα μέσα αλλά πάθος και κατακτημένη τεχνογνωσία, ειλικρινείς μουσικές που αποκαλύπτουν μια βαθύτερη σχέση με τη μουσική που ξεπερνά κάθε μουσικό σκουπίδι, κάθε «ανέκφραστο περίττωμα» που περνούσε ή περνιέται σαν κάτι σπουδαίο. Πιστεύω ότι όσοι παρακολούθησαν ή θα παρακολουθήσουν το ντοκιμαντέρ αυτό, μουσικοί και ακροατές, μοιράζονται ένα κοινό πεδίο αντίληψης της μουσικής γενικότερα. Τόσα χρόνια οι ποιοτικές σταθερές παραμένουν ψηλά αγνοώντας κάθε εκπορνευμένη σχέση με τα τοπ, κάθε παραμυθιασμένη φιλοδοξία για σταριλίκια, κάθε τι που έχει σχέση με τη μουσική μπίζνα και όχι με την τέχνη της μουσικής.

• Η in your face δυναμική, το σκοτεινό όραμα και η «κραυγή» των ODOS 55 διαπερνά το celluloid ή την ψηφιακή εικόνα, ακόμα και αν η ακατέργαστη επιθετική τους electro αλλά και ερμηνεία παραμένει σε μετεφηβικό στάδιο έκφρασης. Η ψυχή που βγαίνει από κει μέσα, η ένταση και η οργή των στίχων-ακόμα και αν δεν συμφωνεί κάποιος- είναι πραγματικά αυτά που μετράνε στη μουσική τους. Προέχει η δύναμη και η απόλυτη χρήση των συνθ σαν τις μόνες μολότοφ που απαιτούνται για το μεγάλο ξεβρόμισμα από την κατάπτωση και μετά ακολουθούν οι λεπτομέρειες για το πως θα είναι περισσότερο αποτελεσματικές. Συνθ πανκ 100%.
• Η περίπτωση των SELOFAN αγγίζει περίπου αυτό που θα έλεγα, ''επίτευξη του Ελληνικού Ονείρου'' στο μουσικό ανεξάρτητο χώρο. Οι απόψεις τους είναι μετρημένες και δείχνουν σπάνια νηφαλιότητα, γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν, έχουν ένα ξεκάθαρο όραμα και σε συνδυασμό με την ρεαλιστική στάση που διατηρούν, τους έχει ανεβάσει σε επιθυμητά επίπεδα ποιοτικής συνεισφοράς και αποδοχής. Τους ανήκει μια εξαιρετική δισκογραφική εταιρεία-Fabrika records- με δυνατή παρουσία στις κορυφαίες Ευρωπαϊκές, με πολύ καλές κυκλοφορίες και συνέπεια. Οι δίσκοι τους σαν ντουέτο, ειδικά ο πρώτος, διαθέτουν εξαιρετικά σκοτεινά τραγούδια που μπορούν να αγγίξουν συναισθηματικά τον ακροατή και υπερισχύουν της αναλογικής εμμονής για την οποία αναφέρθηκα πιο πάνω.
• 
  

  

  Ο δημιουργικός πυρήνας των HUMAN PUPPETS (Στάθης Λεοντιάδης_Νίκος Καπαντζάκης) έχει πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία, είτε μέσα από τις δικές τους ηχογραφήσεις είτε μέσα από τα σχήματα που δημιούργησαν μετά. CONVEX MODEL, DORIC, ΤΗΕ EXETIX. Όλα παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Όπως και η εταιρεία που τα κυκλοφορεί, 5th Floor Entertainment. Είχαν τη μερίδα του λέοντος στην ταινία και οι απόψεις τους πιστεύω ότι εκφράζουν πολλούς από τους νέους και τους παλιούς μουσικούς αλλά και την κεντρική ιδέα της ταινίας. Έχουν ανησυχίες και προχωρούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
• Η παρουσία των IT95 και Γιάννη Παπαϊωάννου μας θύμισε ότι μεταξύ '88-'95 το συνθ όνειρο των '80'ς απόκτησε μια νέα περισσότερο οργανωμένη και ολοκληρωμένη εξέλιξη που δεν παρέμενε στη ψύχρα, μπορούσε να είναι μέχρι και ποπ και ενσωμάτωνε την χορευτική ηλεκτρονική που ανθούσε και άλλαζε τη μουσική για πάντα.
  Έχοντας ζήσει και προωθήσει από τη μικρή μου θέση, την Elfish φάση από την ημέρα που έλαβα δύο από τις πρώτες κυκλοφορίες της χωρίς να γνωρίζω τίποτε σχετικά με αυτούς, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι στις αρχές των '90'ς η Αθήνα είχε μια ανεξάρτητη εταιρεία που είχε επίγνωση της μετάβασης από τον παλιό αναλογικό ήχο στον ψηφιακό και που ευχαρίστως στεκόταν στο σταυροδρόμι των εξελίξεων. Οι μουσικοί που δημιουργούσαν σε μικρούς οικιακούς χώρους έπρεπε να γίνουν γνωστότεροι.
  Επίσης είναι και το ''Brazilia'', το b-side του κλασσικού πρώτου 7'' των IT95. Ακούγοντας το ξανά στην ταινία πέρα από το ότι με συνεπήρε όπως 31 χρόνια πριν, ξεχώρισε αμέσως σαν ένα άψογο δείγμα και μία από τις κορυφώσεις της τότε σκηνής και επιπλέον μας ξαναθύμισε γιατί το μέλλον θα μπορούσε να ήταν παρά μόνο ελπιδοφόρο. Παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών.
• Οι PARDOX OBSCUR είναι πολυγραφότατοι και μετά την ταινία έψαξα ακόμα περισσότερες κυκλοφορίες τους. Η συνεργασία της Kriistal Ann με τον Μεξικανό EQUINOXIUS ήταν μια μεγάλη έκπληξη γιατί είχα αφήσει τον καλλιτέχνη όταν ηχογραφούσε ακόμα στο bandcamp και σίγουρα το ''Cosmodromo'' είναι μια εξαιρετική συνεργασία που δείχνει ότι αυτή η αναλογική αγάπη είναι κοινή και το ξέρετε καλύτερα εσείς που από το 2007 περίπου νοιώθατε τη φλόγα της αναλογικής synth αναζωπύρωσης από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα και τη Ρώμη..
• Ίσως αν το ντοκιμαντέρ περιείχε περισσότερες εμφανίσεις όπως της Λένα Πλάτωνος, του Στέφανου-Viridian Green, των SLOW MOTION, των VENUS VOLCANISM & IN ATLAS, των RIGHT KNIDER, μελών των ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24 ή της ευρύτερης πειραματικής σκηνής των Ιωαννίνων των μέσων της δεκαετίας του'80 ή ακόμα και των ΣΥΝΘΕΤΙΚΩΝ, να ήταν ακόμα πιο ολοκληρωμένο αλλά υποψιάζομαι ότι υπήρχαν πρακτικοί λόγοι που δεν έγινε αυτό....
• Ήταν λοιπόν ένα απλό μουσικό ντοκιμαντέρ; Αναρωτιέμαι βέβαια αν έχω παρακολουθήσει έστω κι ένα μέτριο στη ζωή μου. To ''Music for ordinary life machines'', η πρώτη ταινία του Νίκου Χαντζή δεν ήταν απλά μια διεκπεραιωτική υπόθεση. Ήταν ένα γενναίο φιλμ που αναβαθμίζει και γνωστοποιεί σε-θεωρητικά-κοινή θέα μια παραγκωνισμένη,  από τον ''πολύ κόζμο'', ομάδα μουσικών που όλοι τους πέρα και πάνω απ' όλα δρούσαν και δρουν με το ένστικτο τους για μια μουσική κατεύθυνση στον Ελληνικό μουσικό χώρο, διασκεδάζουν αρκετά και διαθέτουν αγνές προθέσεις. Ήταν ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ. Ειλικρινές, αληθινό και γεμάτο συναισθήματα απέναντι και τριγύρω από τους διαμορφωτές συχνοτήτων και ονείρων και των γενναίων επίσης χειριστών τους........