Και εδώ ακριβώς είναι που αποχαιρετούμε το 2020. Δεν μας λυπεί που φεύγει όπως είναι φυσικό. Έτσι κι αλλιώς τα χρόνια είναι για να περνάνε. Αυτό που πόνεσε είναι η παθολογία της παγκόσμιας κοινωνίας και ότι συνεπάγεται. Καμία θρησκεία, κανένα ιδεώδες, κανένα πολιτικοκοινωνικό κίνημα και καμμία απολύτως εξουσία δεν υπερέβει φέτος την απύθμενη παρακμή της ίδιας της κοινωνίας που ζούμε. Μία κοινωνία που θέλει εξουσία, που θέλει βία , που χρειάζεται καθοδήγηση ακόμα και εξαπάτηση, μια κοινωνία που μισεί τον εαυτό της, μια κοινωνία που ονειρεύεται και ταυτόχρονα πατά στο λαιμό με χαρακτηριστική έκσταση αυτά που η ίδια θέλει να προβάλει ως ιδανικά. Μια κοινωνία που ζει μέσα από τα ΜΚΔ και που αυτοκτονεί ηθικά κάθε μέρα. Σε αυτή την κοινωνία ανήκω κι εγώ και δεν θέλω να κάνω καμμία διαφορά και από κανέναν αλλά τελευταία η μπόχα είναι αφόρητη και θέλω να φύγω μακριά. Σε μια τέτοια κοινωνία δεν θέλω να κάνω εκπομπές, δεν θέλω να μιλάω για μουσική, δεν θέλω να μιλάω για όλα αυτά που ...