Η δεύτερη επίσκεψη στο Death Disco μέσα σε μία μέρα (για την πρώτη μέρα διαβάστε την πρηγούμενη ανάρτηση) δεν είχε να κάνει αρχικά με το σχήμα που έπαιζε σαν headliner αλλά για το support.
Οι CINEMASCOPE έχουν εξαιρετική παρουσία φέτος στα δισκογραφικά δρώμενα της χώρας. Το ''A Crack On The Wall'' έχει γίνει ένα πολύ αγαπημένο άλμπουμ ξεκινώντας από τη βάση των οπαδών του σχήματος που είναι φυσικά το Death Disco. Ήταν επόμενο λοιπόν να υπάρξει πολύ θερμή ανταπόκριση στην είδηση του πρώτου τους live. Εδώ και χρόνια, από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, σκεφτόμασταν ότι θα ήταν καλή ιδέα να βγει ο ήχος τους και ζωντανά.
Διάλεξαν λοιπόν, τον τυπικό δρόμο (πράγμα που τους τιμά) να ξεκινήσουν δηλαδή ως support μπάντα και μετά βλέπουμε.
Και ιδού λοιπόν: Ο Λεωνίδας Σκιαδάς, ξεχωριστή προσωπικότητα και motivator της goth Αθήνας τα τελευταία 25 χρόνια, ιδιοκτήτη και resident dj του αγαπημένου μας κλαμπ και ένα από τα καλύτερα παιδιά του χώρου, στη φωνή, ο Νίκος Δρίβας (Nick D.), επίσης από τα καλύτερα παιδιά του χώρου και resident dj του Death Disco καθώς και δραστήριου μουσικού με τους DAS NOIR, MOON IN JUNE κλπ. στο μπάσο και ο Johnny Johnnakis ο κιθαρίστας που ενίσχυσε με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις του Λεωνίδα στο ''A Crack On The Wall'' και αυτό είναι αρκετό, ανέβηκαν στη σκηνή καταχειροκροτούμενοι από το κοινό που επιφύλαξε μία από τις πιο θερμές υποδοχές που έχουμε δει ποτέ σε πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα.
Έπαιξαν ένα σύντομο σετ με πέντε τραγούδια από το ''A Crack On The Wall'' και ένα από το προηγούμενο (Stains Of Love). Είναι πολύ ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι οι κομψές συνθέσεις του σχήματος αποδίδονται με μία λιγότερο γυαλισμένη ηχητική διατηρώντας όλη την ουσία των στούντιο εκδοχών. Ο δυναμικός και δεμένος ήχος ήταν σίγουρα απόρροια αρκετών προβών και ενθουσίασε τους θαμώνες, ξεπερνώντας τις προσδοκίες.
''Καλά πήγε αυτό'' φαίνεται να διαπιστώνει ο Λεωνίδας μετά το τέλος και σίγουρα η ικανοποίηση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας. Ο ενθουσιασμός του σχήματος υπερίσχυσε του άγχους της πρώτης φοράς και πλέον το σχήμα επιβάλλεται να συνεχίσει τις ζωντανές εμφανίσεις όπου και όποτε χρειαστεί.
Και μετά από ένα σύντομο μουσικό διάλειμμα η κουρτίνα τραβήχτηκε και οι τρεις παλαίμαχοι PINKS TURNS BLUE ξεκίνησαν το δικό τους σετ. Με αυτό το σχήμα λοιπόν συμβαίνει το εξής. Στη δεκαετία του '80 είχαν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο ''If Two Worlds Kiss'' που όμως δεν έτυχε της αναγνώρισης που έπρεπε.
Τα είχε όλα, δυνατές κιθάρες, μελωδίες που τις αγαπούσες με την πρώτη ακρόαση, στρωτό, δεμένο και πειθαρχημένο new/dark wave αλλά χωρίς να ξεφεύγει από το πλαίσιο του είδους. Έτσι ήσυχα και διακριτικά, ενώ θα έπρεπε να παίζουν σε μεγαλύτερη κατηγορία συνέχισαν μέχρι το 1994, διέλυσαν, αλλά από το 2005 έχουν συνεχή αλλά διακριτική δισκογραφική παρουσία μέχρι το 2021, χρονιά που κυκλοφόρησε το ''Tainted'' και η προώθηση του οποίου τους ξανάφερε στην Ελλάδα και στο Death Disco.
Παραμένουν σε cult status και αυτό φάνηκε από την θερμή υποδοχή του κόσμου που για δεύτερη φορά μέσα σε μία νύχτα θα είχε την ευκαιρία να βιώσει τίμιο, απέριττο new wave που κατακτά κάτι καλύτερο από κορυφές. Κατακτά καρδιές και κατά συνέπεια τη δική μου.
Ο ξεκάθαρος, οικείος και κατασταλαγμένος ήχος τους ήταν το τέλειο όχημα για τον συναισθηματικό τόνο των τραγουδιών που αποδόθηκαν ζωντανά με όλη τη σημασία της λέξης. Ο τραγουδιστής τους Mic Jogwer (απολαύστε συνειρμό με το Mick Jagger_καμμία σχέση) είναι το πιο δυνατό σημείο του σχήματος, η φωνή του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο τεχνικά είναι όμως ικανή να απλώνει το συναίσθημα των τραγουδιών στο ακροατήριο άρα εξαιρετική φωνή. Δίνει το νόημα και την απαιτούμενη ζεστασιά για την οποία ακούμε new wave ακόμα και σήμερα όπως ο Mark Burgess των CHAMELEONS.
Αναρωτιόμουν γιατί ένα τόσο σεμνό, ευθύ και απλό σχήμα με καλά τραγούδια να μην είναι με κάθε του κυκλοφορία ένα γεγονός. Τραγούδια σαν τα ''Walking on Both Sides'', ''I Coldly Stare Out'', ''There Must Be So Much More'' ή '' I'll Never Give Up'' ακούστηκαν σαν κλασσικά κι ας μην ακούγονται ευρέως. Δεν κατέληξα σε απάντηση. Έτσι κι αλλιώς τα ίδια σκέφτομαι για μιά ντουζίνα σχήματα και καλλιτέχνες που είναι δοσμένα στο έργο τους και δεν γίνονται διάσημα ποτέ ίσως για προφανείς λόγους όμως θα αποφύγω να αναλύσω εδώ. Αυτό που αποκόμισα στο τέλος είναι ότι μετά από αυτό το live το σχήμα μπαίνει σε περίοπτη θέση σΤο Σπίτι . Και ελπίζω να τους ξαναδούμε στην Ελλάδα και φθινοπωρινούς μήνες κάποια στιγμή..
Σχόλια