Η σημερινή πεντάδα δείχνει ξεκάθαρα ότι τα φετινά πενήντα τουλάχιστον άλμπουμ της λίστας αυτής είναι διαλεγμένα με βάση τη συχνότητα των ακροάσεων τους και τη δυσκολία να τα κατατάξουμε καθώς βρίσκονται όλα σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο τόσο για την αντικειμενική καλλιτεχνική τους αξία όσο και για τα αποτυπώματα που μας άφησαν. Τρία αγαπημένα και δυνατά ντεμπούτα και δύο δεύτερα άλμπουμ που πιστοποιούν τουλάχιστον στη μία περίπτωση ότι η δεκαετία θα χαρακτηριστεί από αυτούς.
26. Wanderlust – SUGAR FOR THE PILL [Make Me Happy!]
« Η αισθητική βέβαια παραπέμπει απευθείας και χωρίς νεωτεριστικές φιοριτούρες στον ήχο των τελών της δεκαετίας του ’80 αλλά ποιος θα μπορούσε να ενοχληθεί από αυτό;
Είναι αδύνατο να μην αγαπήσει κανείς το ''Wanderlust'' αν ένιωσε έστω για μία φορά την ονειρική ομορφιά του πρώτου άλμπουμ των SLOWDIVE ή λάτρευε την καθαρότητα στον ήχο των ECHO & THE BUNNYMEN. Και δεν μπορώ να σας αναφέρω περισσότερα σχήματα γιατί ουσιαστικά η μουσική των SUGAR FOR THE PILL είναι η ευρύτερη περιοχή του ανεξάρτητου ήχου της Μ. Βρετανίας εκείνων των ημερών. Σήμερα αρκετά από τα νεότερα Βρετανικά σχήματα ανατρέχουν σε εκείνες τις μέρες χωρίς όμως να μένουν στα βασικά και να πελαγοδρομούν με υποτίθεται νεοτερισμούς ή στεγνό στυλ. Οι SUGAR FOR THE PILL αποφεύγουν περιττολογίες. Μένουν στα βασικά, δίνουν βάση στις μελωδίες, στο συναίσθημα και στο πως να δώσουν ένα όμορφο και ενοποιημένο ηχητικό αποτέλεσμα. Δημιούργησαν ένα καλοηχογραφημένο, καλογυαλισμένο και εύηχο κράμα από οτιδήποτε με κιθάρες, ντραμς, μπάσο και εφφέ περνούσε για εναλλακτικό τότε αλλά συγκινεί εν τέλει και σήμερα.»
Και επιπλέον, ύστερα από μήνες διαπιστώνω ότι η, πέριξ του shoegaze, φετινή παραγωγή, μας έδωσε αρκετές συγκινήσεις, με αποτέλεσμα τα 50 πιο αγαπημένα μου να εμπλουτιστούν με αρκετές παραγωγές που μετά από πρόσφατη ακρόαση λάμπουν περισσότερο και λόγω γενικότερης ποιότητας τραγουδιών αλλά και αμεσότητας. Ο δίσκος των SUGAR FOR THE PILL, είναι δίσκος της κατηγορίας αυτής και όπως με τα υπόλοιπα και άκουσα πολλές φορές φέτος και θα ακούω για πολύ καιρό ακόμα. Το σχήμα ξεπέρασε το παρελθόν του και δημιούργησε τραγούδια που παραμένουν ισχυρά στο πέρασμα του χρόνου.
27. Clearing – HYD [PC music]
Νέα είσοδος στο ιστολόγιο
Φέτος είχα την ευκαιρία να ακούσω αρκετούς δίσκους του λεγόμενου hyperpop πυρήνα, να ακούσω από κοντά ορισμένες καλλιτεχνικές οντότητες του είδους και να διαπιστώσω ότι είναι μία μουσική ποπ παρέκκλιση αρκετά υγιής και δοσμένη σε αυτό που δημιουργεί. Η επιτυχία της Charli XCX και ο θάνατος της Sophie σίγουρα ήταν καταλυτικοί παράγοντες να πέσουν περισσότερα φώτα πάνω στο είδος. Ωστόσο δεν τα χρειάζεται καθώς οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν κατανοούν ακόμα ότι υπάρχει ενθουσιώδες κοινό που έχει αγκαλιάσει αυτό το, σε πρώτη φάση, απλοϊκό είδος ποπ. Αλλά δεν θα κάτσω να σας αναλύσω γιατί με έλκουν πλέουν οι παραμορφωμένες φωνές μέσω auto-tune το οποίο δεν θεωρώ πλέον αρνητικό, τα φτηνά ηλεκτρονικά που παίζουν ρυθμούς σχεδόν έτοιμους και οι μελωδίες που μου θυμίζουν κυρίως εφηβικά δωμάτια δίχως αφίσες hard rock σχημάτων αλλά γεμάτα με μονόκερους και make up. Θα σας πω μόνο ότι καλλιτεχνικές οντότητες σαν τους HYD, SHYGIRL, LET’s EAT GRANDMA, A.G.COOK κλπ, δημιουργούν ποπ με αγνές προθέσεις ακόμα και όταν τα προορίζουν για εμπορική κατανάλωση. Το ‘’Clearing’’ είναι ένα ντεμπούτο που κάνει κατανοητή την αποδοχή αυτού του είδους της ποπ σαν κάτι έγκυρο καλλιτεχνικά και διακριτό αισθητικά. Μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ περνά η επιθυμία για μία περισσότερο εξιδανικευμένη και χαρούμενη εφηβεία μέσα σε μία σκληρή εποχή, είναι η πρώτη αντίληψη περί έρωτα και της αντίληψης εμείς-απέναντι-στον-κόσμο-έχουμε-τη-δική-μας-αυμπεριφορά-και-δεν-μας-εκφράζετε. Τα τραγούδια του ‘’Clearing’’ είναι περισσότερο στο κλίμα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια γιατί είναι γραμμένα απ’ ότι φαίνεται αρκετό καιρό πριν και γι΄αυτό το λόγο ακούγονται πλέον σε απόλυτο συγχρονισμό με την άνοδο αλλά και αποδοχή του είδους.
28. Nymph - SHYGIRL [Because Music Ltd.]
Νέα είσοδος στο ιστολόγιο.
Η Λονδρέζα Blaine Muise είναι μόλις 29 χρονών αλλά από το 2016 ανεβαίνει ραγδαία στην εκτίμηση του τύπου αλλά και των μουσικών με τους οποίους συνεργάζεται. Το ‘’Nymph’’είναι το ντεμπούτο της άλμπουμ και έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές.
Τα ποπ τραγούδια του άλμπουμ είναι στηριγμένα πάνω στο hip hop και την hyperpop χωρίς ωστόσο να εγκλωβίζονται από τα συγκεκριμένα είδη. Επεκτείνονται στη soul και στην ευρύτερη ηλεκτρόνικα και χαρίζουν ένα θαυμάσιο άκουσμα, σύγχρονο, ελκυστικό και ζωντανό με τη βοήθεια των μουσικών παραγωγών που συμμετέχουν όπως o Kingdom ή ο Danny L. Harle.
Από κει και πέρα η δεύτερη και τρίτη ακρόαση του άλμπουμ, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία και ανανεώνει ακουστικούς πόρους που είχαν πέσει σε λήθη αρκετό καιρό τώρα. Είναι ένα από τα ντεμπούτα που αφήνει γερό σημάδι αυτή τη χρονιά.
29. Ants From Up There - BLACK COUNTRY, NEW ROAD [Ninja Tune]
Το ‘’Ants From Up Here’’, το δεύτερο άλμπουμ του σχήματος, δεν διαφοροποιείται πολύ από τον περσινό θρίαμβο τους, για να πούμε κάτι παραπάνω από αυτά που λέγαμε πέρυσι. Είναι λίγο πιο χαμηλότονο αλλά διατηρείται η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ post rock, jazz και ευρύτερο indie, μετατρέπουν σε εμπειρία την ακρόαση και για άλλη μία φορά στεκόμαστε σε ένα ακόμα θαύμα της προχωρημένης πλευράς της ανεξάρτητης Βρετανικής σκηνής. Είχε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από το ‘’From The First Time’’ ανεβαίνοντας κατευθείαν στο νο.3 του Βρετανικού τσαρτ και στα δέκα πρώτα σε διάφορες χώρες σ’ όλο τον κόσμο. Όλα ανθηρά λοιπόν για το σχήμα που φαινόταν ότι θα άφηνε ακόμα πιο γερό αποτύπωμα για τη δεκαετία αυτή. Δυστυχώς η αποχώρηση του τραγουδιστή και κιθαρίστα τους Isaac Woods, ήταν ένα πλήγμα καθώς ήταν η κοινή συνισταμένη της μουσικής διαφορετικότητας του σχήματος και φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε πως θα εξελιχθεί η πορεία του σχήματος μετά από αυτό. Προς το παρόν, θα παραμείνουμε με την ευχαρίστηση του άλμπουμ αυτού, εννοείται και του ντεμπούτου. Και μάλλον θα είναι αρκετό για κάμποσα χρόνια.
30. Stumpwork – DRY CLEANING [4AD]
“For a happy and exciting life… stay interested in the world around you.”
Αν το ντεμπούτο τους προκάλεσε θετικά σχόλια, αυτό το δεύτερο άλμπουμ θα έπρεπε να έχει ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή. Το στυλ τους έχει γίνει πιο γεμάτο και ξεκάθαρο. Τα τραγούδια τους-ας τα πούμε κι έτσι-δεν είναι τα πρώτα που αναζητά κανείς αλλά από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η ακρόαση και επιβραδυνθεί ο ρυθμός ζωής του ακροατή (κάτσει αναπαυτικά, κλείσει πόρτες, αγνοήσει το άγχος του κλπ) η φιλική φωνή της Florence Shaw θα είναι σαν να του εξομολογείται τις ιστορίες της κυριολεκτικά δίπλα του. Όλη η υπόλοιπη μπάντα ακολουθεί με σταθερούς αργούς ρυθμούς που απαιτούν ότι και ο πρώτος. Διαφορετική προσέγγιση και στάση ακρόασης. Ο post,post punk ήχος τους δεν έχει ένταση, είναι ψύχραιμος, σαρδόνιος, σχεδόν κοιτά υποτιμητικά τους ρυθμούς ζωής του σύγχρονου πολίτη και ουσιαστικά κάνει τη δικιά του «επανάσταση». Αλλά και πάλι δεν ενδιαφέρεται για καμία ανατροπή, βάζει στο μικροσκόπιο τη μικρότητα της πλαστικής ζωής, συνθλίβεται από τα άσχημα της ζωής αλλά επιδεικνύει καθησυχαστική ψυχραιμία. Ναι δεν έχουμε ακόμα πει κάτι ουσιαστικότερο για τον ήχο και δεν θα πούμε καθόλου. Βρίσκονται σε ισχυρότερο επίπεδο από το πρώτο άλμπουμ και το μεταδίδουν χωρίς να χρειάζεται να περάσει από ανάλυση…
Σχόλια