6. UK GRIMM – SLEAFORD MODS (Rough Trade)
«I can feel the shit from your crisis rays spray up my back
Because in England nobody can hear you scream
You're just fucked, lads. »
Νοιώθω την υποχρέωση να ζητήσω συγγνώμη από το εκκεντρικό, απόλυτα προσηλωμένο και ευφυές ντουέτο από το Nottingham. Δεν ήμουν ποτέ έτοιμος να συλλάβω την ευφυΐα αυτού του μινιμαλιστικού ποστ πανκ/μετά χιπ χοπ ύφους τους γιατί πάντα εύρισκα λίγο υπερβολική την ερμηνεία του Jason Williamson και δεν είχα κατανοήσει τον σοβαρό ρόλο του Andrew Fearn που ενδεχομένως να ενέπνευσε και τον σεναριογράφο του Ted Lasso για την στωική παράμετρο του χαρακτήρα του coach Beard. Τους είδα για πολύ λίγο σε ένα από τα Plissken festival και έφυγα όπως ήρθα γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που γινόταν επι σκηνής. Μου φαινόταν απλοϊκό και γραφικό.
Αργότερα όμως άρχισα να συνέρχομαι, με έπεισαν ότι σκεφτόμουν μάλλον ανώριμα γι’ αυτούς και με το φετινό δωδέκατο άλμπουμ τους, και αφού ο Jason συμμετείχε και σφράγισε μερικά εξαιρετικά σινγκλς που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια από αγαπημένα σχήματα (The Prodigy, Leftfield, Orbital κλπ), πλέον έπιασα το vibe τους και μπορώ πλέον να συγχρονιστώ με τον ενθουσιασμό και του Iggy Pop αλλά και των φίλων οπαδών του σχήματος με τους οποίους διαφωνούσα για μερικά χρόνια.
Το σχήμα με τα απλώς ηχητικά απαραίτητα και την ταξική του ταυτότητα ξεκάθαρη, βραχυκυκλώνοντας κάθε περίτεχνη και περιττή ίσως προσπάθεια για να γραφτεί ένα πολιτικοκοινωνικό τραγούδι που να αφήνει το στίγμα του, δημιουργεί με απλότητα και αμεσότητα, σύγχρονα αστικά τραγούδια διαμαρτυρίας, σαρκασμού, αγωνίας και οργής που ακούγονται αυθεντικά και ειλικρινή μακριά από κάθε ταμπελοποιημένο σχήμα ή καλλιτέχνη. Το UK GRIM είναι ειλικρινές όσο και τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ρίχνει σαρκαστικό βιτριόλι στους γνωστούς ένοχους αλλά και στα θύματα της εποχής, είναι παράδοξο για πανκ, μία ραπ ανωμαλία, έξω από το σύστημα του star system της νεανικής επαναστατικότητας και φαινομενικά εκτός ελέγχου, χωρίς να είναι εκνευριστικό, επιθετικό ή βίαιο ή απόλυτο ή εκβιαστικό ή προπαγανδιστικό. Οι βασικοί ρυθμοί, η απλότητα στο υπόλοιπο μουσικό πλαίσιο και η ιδιότυπη και χαρακτηριστική ερμηνεία λειτουργούν καλύτερα για τα μηνύματα που θέλουν να κοινοποιήσουν από οποιοδήποτε θορυβώδες, απόλυτο και αγριωπό αστικό πανκ γκρουπάκι με οικογενειακά θέματα και επιδειξιομανία και έπαρση. Δεν θέλει να είναι επικίνδυνο αλλά μπορώ να το ακούω όταν οι κοινωνικές καταστάσεις σοβαρεύουν.
«Υour perceivеd contradictory and hypocritical fate
There’s no top five album when you're off the grid.
Fuck all that!
I’m not here to please you, mate.»
Κι όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό άλμπουμ. Το παίρνει αλλιώς. Δεν προκαλεί, έχει τη σωστή ενέργεια να αφήνει χώρο στον ακροατή και να μην τον «βιάζει» ιδεολογικά. Η μουσική, βασικότερη του βασικού είναι φτιαγμένη να βγάζει ακριβώς αυτά που πρέπει και να υποστηρίζει την ποίηση. Θέλει ταλέντο. Οι SLEAFORD MODS είναι μάστορες γιατί έχουν την αίσθηση του τι σημαίνει «απέριττο», «ευθύβολο» και «πεμπτουσία». Το άλμπουμ διέπεται από αυτά τα χαρίσματα, κατοχυρώνει πλέον την αισθητική του, την κάνει ακόμα πιο ισχυρή και πλέον βρισκόμαστε στην κατάλληλη δεκαετία να παραδεχτούμε ότι εδώ έχουμε κάτι αυθεντικό ή κάτι που ξεχωρίζει.
«I, Claudius
ITV at noon
Adam Ant
And sticks on disco bits
I saw Santa Claus with a bag of chips»
Σχόλια