Τους ακουσα για πρωτη φορα αρχες 1990 ,οταν κυκλοφορησε σε Ελληνικη κοπη το ''Farewell To The Shade'',το τεταρτο επισημο αλμπουμ τους. Ακομα και σημερα οι μπασογραμμες του Prince Rupert και του Macbeth's Head,εξακολουθουν να γυροφερνουν στο κεφαλι μου,ενω το Belief In The Rose και το The Black Arrow με γεμιζουν απροσδιοριστη νοσταλγια. Ηταν μια παρα πολυ καλη αρχη για μια εξαιρετικη ''φιλια'' που κρατα ακομα και σημερα. Ανακαλυπτοντας την πριν και παρακολουθοντας την μετεπειτα δισκογραφια τους, φτανω στο συμπερσμα οτι προκειται για μια μπαντα που ακολουθει εναν μοναχικο δρομο και επιμενει σε αυτον ,διαφεροντας μονιμως ακομα και απο συγγενικα τους σχηματα. Δυσκολα θα βρεις τραγουδιστη που απαγγελει με στομφο η΄ τραγουδα τοσο μελοδραματικα εξαιρετικους ποιητικους στιχους , χωρις να καταντα γραφικος αλλα αντιθετως να κρεμεσαι απο αυτα που τραγουδα.Δυσκολα επισης θα βρεις κιθαριστα που δημιουργει κοσμους ολοκληρους με τις μελωδιες και τα ριφφ του,που αναζητας μεχρι οταν τα βρισκεις σκουρα..Δυσκολα θα βρεις μπαντα που να συνδυαζει ολα τα παραπανω συν την μαστορια στο να γραφουν και να ενορχηστρωνουν τραγουδια που σε απαγαγουν και σε κρατουν στην νοσταλγικη και ονειροπολα διασταση τους. Δυσκολα λοιπον θα απεφευγα να παω για δευτερη φορα να τους παρακολουθησω σε μια συναυλια σε σωστες συνθηκες και με το καταλληλο κοινο, αντιθετα με την οδυνηρη πρωτη πριν απο μερικα χρονια στο Ροδον.
Οι AND ALSO THE TREES, ζωντανα ,παιζουν με παθος και αφοσιωση. Απολυτα συγκεντρωμενοι εδωσαν μια μυσταγωγικη συναυλια ,ενθυμουμενοι των χαμενο κυκλο των ποιητων (προς Θεου ,οχι την ταινια) και των συναισθηματων.Μπορεις να διακρινεις, ακομα και μεσα στους απολαυστικους θεατρινισμους του Simon H Jones ,την ειλικρινεια και την γνησιοτητα συναισθηματων,που διακατεχει το σχημα.Νοιωθει πρωτα αυτο, καθε συγχορδια που παραγει,καθε στιχο που τραγουδα, εχει παει ''εκει'' πρωτο, εχει συγκινηθει πρωτο, πριν το ηχογραφησει και το μεταδωσει/ διηγηθει ζωντανα ,με αυτη την εσωτερικη ενεργεια που αιχμαλωτιζει,συναρπαζει και ενιοτε εκστασιαζει ,το κοινο του.
Που απο οτι φανηκε ειναι ακομα αρκετο και αφοσιωμενο. Που ξερει ολα τα τραγουδια του απο το ''Virus Meadow'' μεχρι το ''Rive Droit'' και τα αγαπαει. Που διακαως οπως εγω, περιμενει καποια στιγμη να ξεκολλησουν απο το Virus Meadow (τρια απανωτα τραγουδια !!),και να παιξουν καποτε τα δικα μου ''κολληματα'' ,'' Prince Rupert'', ''Macbeth's Head'', ''Red Valentino'', ''Jacob Fleet'', ''Roulette'' ,''Shantell''κλπ. Οπως και να εχει ομως η τελοιτητα ειναι κατι απιαστο.Μενω λοιπον στα υπολοιπα συγκινητικα τραγουδια που ακουσα ( Domed, Dialogue,Shaletown (γεια σου Αντωνη),Slow Pulse Boy (γεια σου Γιωργο),The Beautiful Silence κλπ κλπ.), και τους περιμενω την επομενη φορα. Οσο για τους KATHARINE BLAKE / NICK MARSH,ηταν απλα παραμυθενιοι.Φολκ ,μεσαιωνας και Sinatra/Hazelwood μπαλαντοποιια για ενα ντουετο που μας καταγοητευσε.
Συγχαρητηρια στην Alterground που φαινεται οτι επιτελους βρηκε ενα ιδανικο χωρο για τις εκλεκτικες της συναυλιες.
Σχόλια