Το σκοτάδι, οι εικόνες,η μουσική.Το σκοτάδι αφήνει τον ακροατή/θεατή εκτεθειμένο στο δρώμενο,αποκομμένο απο σκέψεις της καθημερινότητας και διλλήματα του τύπου Bob Dylan,jazz βραδιά,Eurovision στο σπίτι ή The Black Heart Procession..Στους ION έπερεπε να βρίσκομαι...
Μετά αναλαμβάνουν οι εικόνες των video clip της Αγγελικής Βρεττού. Μπορεί να τα βλέπαμε αποσπασματικά εως τώρα,όμως σήμερα παρουσιάζονται όλα μαζί.Προβαλλόμενα σε οθόνη που για τα μέτρα του δωματίου ήταν μεγάλη,παρασέρνει τον ακροατή/θεατή,σε ένα είδος ταξιδιού.Με τα περισσότερα πλάνα σε υποκειμενικό,θέλουμε δε θέλουμε ''περιπλανιώμαστε'',μαζί με το κορίτσι-κεντρική φιγούρα των film,σε φυσικά τοπία και εγκατελειμμένα δωμάτια.Οι περίεργοι χρωματισμοί και ο κόκκος τονίζουν κάθε βήμα-κάθε περιοχή,δημιουργώντας μια μυστηριακή,απόκοσμη αλλά και νοσταλγική ατμόσφαιρα. Δεν βλέπουμε ανθρώπους αλλά είναι εκεί.Δεμένοι με τα παλιά,φθαρμένα και κατεστραμμένα αντικείμενα,προσπαθώντας να πουν την ιστορία,πίσω απο αυτά.
Η μουσική,γνωστή απο τον mp3 φάκελλο-δώρο,αποδείχτηκε πολύτιμη συντροφιά ως ιδιωτικό άκουσμα αλλά εδώ ,σε συλλογική ακρόαση,εμποτίζει τις εικόνες της οθόνης,βγαίνει έξω απο την ιδιωτικότητά της,οπτικοποιείται και ολοκληρώνεται. Αποτελεί το απαραίτητο εφόδιο απέναντι σε αυτό το ταξίδι μνήμης.Διηγείται απο μόνη της ιστορίες,είναι μια μουσική που στοιχειώνει τις εικόνες και τις φιλτράρει.
Δν ξέρω αν παρουσίαση του ''Elfish Tapes'',έπρεπε να έχει μεγαλύτερη δημοσιότητα.Όμως και τα πενήντα εξήντα άτομα που φρέθηκαν εκεί ,δε βρέθηκαν τυχαία.Διατήρησαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα,που σπανίζει..
Δεν έπαιξαν όλοι οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Γ. Παπαϊωάνου στο έργο και είναι γεγονός ότι η κιθάρα, μας έλειπε.Είχαμε μόνο τη Φαίδρα Βόκαλη στην απαγγελία και την συμπαθέστατη May Roosevelt στο theremin που έδωσαν έντονα το στίγμα τους σε αυτή τη αξέχαστη παράσταση..
Σχόλια