..Σάββατο απόγευμα και τρέχω να προλάβω για να δω το πρώτο απο πέντε ονόματα που ήθελα να δω,αυτή τη δεύτερη και πυκνότερη μέρα του Synch 2010.
Ο λιγοστός κόσμος (τι κόσμος δηλαδή ,φωτογράφοι ,μπλογκερσ και κοντινοί φίλοι),επέλεξαν σωστά να παρακολουθήσουν τους MODREC, ένα απο τα άκρως ενδιαφέροντα σχήματα της Ελληνικής ροκ σκηνής.Έχουν ένα πολύ καλό δεύτερο άλμπουμ,το "Mascaraddiction" και αυτό που θαυμάζω σε αυτούς είναι ο αρκετά σφιχτός, καλοκουρδισμένος, μελετημένος ήχος τους που στη σκηνή διατηρεί το feeling και το χρώμα του.Τα παιδιά έχουν καλές ιδέες,γράφουν πειθαρχημένα ροκ τραγούδια, τα εμπλουτίζουν με περισσότερα ηχοχρώματα απ'ότι ίσως χρειάζεται και το καλύτερο είναι ότι ακόμα εξερευνούν,αρα το μέλλον διαγράφεται θετικό γι' αυτούς και τους το εύχομαι πραγματικά.
Είναι αλήθεια ότι δεν κάθισα σε όλο το σετ γιατί αυτό το αναθεματισμένο line up του Synch για άλλη μια χρονιά θα με είχε στο τρέξιμο όλη την ώρα μη μπορώντας να ολοκληρώσω κανένα live. Οπότε έπρεπε να φύγω για Ζεστά Τσιπ.
Αναμενόμενα καλοί οι HOT CHIP.Έκαναν μια πάρτυ εμφάνιση,με παλμό και κέφι,ενθουσιάζοντας τους πάντες και είναι τόσο καλοί που ακόμα και τα μέτρια τραγούδια του ''One Night Stand'', ακούστηκαν καλύτερα. Η χορευτική τους μουσική,είναι φτιαγμένη για καθημερινούς,απλούς ανθρώπους,είναι θερμή,αεράτη και αισιόδοξη.Το χαμόγελο δεν με εγκατέλειψε ποτέ καθ'όλη τη διάρκεια του μισάωρου που παρακολούθησα.
''Σπασμένος'' αρκετά, που έπρεπε να αποχωρήσω τόσο γρήγορα,κατευθύνθηκα στην άλλη σκηνή. Ήδη το Θηρίο άρχισε να βροντοκοπάει...
Τους A PLACE TO BURY STRANGERS,τους αγαπάω μέχρι φανατισμού.Μετά το εκρηκτικό αλλά ''αόρατο'' live τους στη μικροσκοπική σκηνή του Rodeo,εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη,το ''αίτημα'' για εμφάνιση σε μεγαλύτερη σκηνή πραγματοποιήθηκε πολύ σύντομα και έτσι,τώρα λίγο μετά το πρώτο τραγούδι τους,αντίκρυζα τη σκοτεινή σκηνή,νοιώθοντας εκατοντάδες db,να εισβάλλουν απο παντού,μια feedback πανδαισία,ένας σκοτεινός ογκώδης βόμβος που τρυπούσε αυτιά αλλά τρίπαρε και τον εγκέφαλο την ίδια στιγμή.
Αυτή ήταν ροκ ιεροτελεστία,τα τραγούδια ήταν μόνο η αφορμή,η υπόγεια δύναμη του ήχου των .. APTBS, ήταν η βροντή, ο κεραυνός,οι υπόγειες αναταράξεις,σκέτη κοσμογονία. Το αγαπημένο γκρούπ του Ήφαιστου,του Δία και του Αρη.
Στο τελευταίο εικοσάλεπτο,χωρίς καμμία διάθεση να παίξουν τα τραγούδια όπως έπρεπε,επιδόθηκαν σε οργιαστικές κιθαριστικές σπονδές,καταλήγοντας να σπάσουν δύο κιθάρες και παραλίγο ένα μπάσσο. Καραγκιοζιλίκι όμως δεν θα το έλεγες.Είχαν κάθε δικαίωμα να το κάνουν....
Λογικά μετά απο αυτό έπρεπε να πάμε στα σπίτια μας.Όμως η στη μεγάλη σκηνή το πάρτυ θα συνεχιζόταν,σαν να ήταν 1995...(συνεχίζεται)
Σχόλια