..Ο LAURENT GARNIER,ήταν πρόσωπο - κλειδί για την όλη ''έκρηξη'' του Γαλλικού χορευτικού ήχου την προ-προηγούμενη δεκαετία, λίγο πριν οι DAFT PUNK τα σαρώσουν όλα.Ο πρώην σεφ έκανε φινετσάτο,καλόγουστο,δυναμικό house και techno και έχει δύο τουλάχιστον άλμπουμ-ορόσημα ( ''Shot In The Dark'' και ''30'' ) για τον Γαλλικό χορευτικό ήχο των 90'ς που ακόμα και σήμερα λάτρεύω ν' ακούω.
Η εμφάνισή του στο Synch με αρκετούς μουσικούς να τον συνοδεύουν επι σκηνής,ήταν ουσιαστικά ένα νοσταλγικό ταξίδι στη χορευτική παραζάλη της δεκαετίας του '90.
Με περισσότερα jazz και funky στοιχεία ενσωματωμένα στον κλασσικό,ταξιδιάρικο techno ήχο του,το live set του Garnier ήταν ένα τέλειο χορευτικό κυριλλέ δείπνο με μερικές απο τις πιο καλές στιγμές του.Όσο πιο τέκνο ήταν τόσο το καλύτερο για μας.Η σχεδόν δεκαοκτάλεπτη εκτέλεση του ''Gnanmankoudji '',με Αφρο επιρροές στην αρχή αλλά με την ηφαιστειακή εξέλιξή του σε τέκνο ευφορία αλλά και το ''ζουμερό'', after all these years, ''Crispy Bacon'' θα παραμείνουν στη μνήμη σαν τα highlight αυτής της αξιοσημείωτης εμφάνισης..
Κάπου στη μέση,τη στιγμή που γινόταν περισσότερο jazz απ'όσο μπορούσα ν΄αντέξω,έκανα και μια επιδρομή στη μικρή σκηνή για να δω τον μεγάλο JIMI TENOR με τον γίγαντα TONY ALLEN και την πολύχρωμη παρέα τους,να στήνουν ένα παραδοσιακότερο πάρτυ χορευτικής μουσικής με Αφρικάνικους ρυθμούς και μελωδίες,αρκετά ξεσηκωτικούς φυσικά αλλά χωρίς να μπορούν να με κρατήσουν πολύ στο χώρο. Επέστρεψα στη μεγάλη σκηνή ,γιατί το τέκνο μου ταίριαζε περισσότερο από την κλασσική Αφρο..
Ο DJ KRUSH, στην τρίτη του εμφάνιση στην Ελλάδα ήταν η δεύτερη μεγάλη έκπληξη του φεστιβάλ μετά την PEACHES, σε μένα και σε όσους τον έβλεπαν για πρώτη φορά. Η τέχνη του turntablism,πρέπει να ήταν αυτό ακριβώς που έκανε ο βετεράνος Γιαπωνέζος dj,μπροστά στο ήδη φανατικό κοινό του. Κόλπα με το βινύλιο και προηχογραφημένες ατμόσφαιρες,χωρίς τη βοήθεια Mac και Virtual dj. Με τον παλιό δύσκολο και δημιουργικότερο τρόπο όταν γίνεται απο ικανά χέρια και φαντασία σαν του DJ KRUSH,το σετ ξετίναξε το πλήθος.
Δεν έμεινα συνεχώς μέσα στο αποπνικτικό d7.Αλλά μπορούσα να ακούσω τους ''παπάδες'' που έπαιζε και το εκπληκτικό πείραγμα στο ''Smoke On The Water'' αλλά και την κάπως άκομψη μίξη του, με το ''Billie Jean''.Μου ξαναθύμισε το πόσο δημιουργικοί ήταν κάποτε οι dj,με δύο πλατώ και πόσο ξεπεσμένος είναι ο θεσμός σήμερα...
Εξουθενωμένος, χωρίς να έχω καμμία διάθεση να δω ο,τιδήποτε άλλο,έφυγα και απο αυτο το synch,με λιγότερα παράπονα απο πέρυσι και πρόπερσι αλλά και λιγότερη έξαψη απο ποτέ.Φέτος ήμουν πιο επιλεκτικός ,σίγουρα μου ξέφυγαν πράγματα αλλά πέρασα καλά με αυτά που είδα.Πλουραλισμός υπήρχε, καινοτομίες ελάχιστες,ουρές στα μπαρ αρκετές και ο κόσμος λιγότερος αλλά και πιο χαλαρός απο ποτέ. Γενικά,η μικρότερη,οικονομικότερη και πιο ήσυχη εκδοχή του synch έχει και τα καλά της,πέρα απο την έλλειψη περισσότερων ονομάτων.Δεν παύει όμως να είναι το πλέον απαραίτητο ,το μόνο φεστιβαλ που μπορείς να πας άφοβα και να εμπιστευτείς.Ραντεβού και πάλι του χρόνου,ελπίζω με ευχάριστες εκπλήξεις..
Σχόλια