Χωρίς πολλά λόγια και επειδή ξέρετε την εκτίμηση μου σε αυτούς τους νεοροκ ήρωές μου,η συναυλία τους στο Gagarin τη Δευτέρα που μας πέρασε ήταν ένα γεγονός που περνά απαρατήρητο σε τέτοιες ''υπο'' εποχές,μια φευγαλέα στιγμή νοσταλγικής αστρόσκονης στο γεμάτο σκουπίδια Διάστημα,ένα όνειρο που σαν νερό έφυγε απο τα χέρια χωρίς να μπορείς να το κρατήσεις....
Ο BLAINE μαζί με τον Τηλέμαχο Μούσα ήθελαν σώνει και καλά να μετατρέψουν το Gagarin σε ένα είδος μπαρ ''Το Ναυάγιο''. Εκεί μπαίνεις σχεδόν τυχαία κάνοντας ένα διάλλειμα αφου έχεις περπατήσει 42 χιλιάδες εμπειρόμετρα στη Λεωφόρο της ζωής σου.Πίνεις ποτό,νομίζεις ότι αυτά τα πρόσωπα ή τα έχεις ξαναδεί ή είναι απλά ολογράμματα παλιότερων συναντήσεων,ακούς τα τραγούδια που κατα θεϊκή σύμπτωση ακούγονται όπως θα τα τραγούδαγες στο μπάνιο σου ή μετά απο έντονη χρήση αναμνησιογόνων.
Μου φάνηκε φυσικό να κάνει κάτι τέτοιο, κάποια στιγμή στη ζωή του, ο BLAINE.Ήμουν σίγουρος ότι αν έπρεπε να κάνει ένα διάλλειμα στη δημιουργική ζωή του με κάτι ανάλογο, θα ήταν αυτό.Όσο και άθλια να έπαιξε το ''Killing Moon'' ή το ''Song To The Siren'',όσο πιο καλά ξεγύμνωσε την κλαψουμουνιά του ''Into My Arms'',τόσο περισσότερο χάρηκα για την καταρρακωμένη νοσταλγία,επενδυμένη με επιφανειακή ανεμελιά, εκτέλεση, του ''As Time Goes By'' ή του ''Fly Me To The Moon'' ή ακόμα και του ''Jinx'', για όνομα του Θεού. Σίγουρα η επιλογή και η όληγ παρουσίαση,ήταν κατα βάση μια μοναχική υπόθεση και όχι για αγκαλιές και καψουρέματα.Το crooning δεν είναι για το Vegas πολλές φορές..
Ο BRENDAN PERRY, χωρίς τη μυσταγωγία,την κατάνυξη και το ταξίδεμα των τραγουδιών,της προηγούμενης μουσικής ζωής του (DEAD CAN DANCE),χωρίς να προσπαθεί να μας βάλει στο βελούδινο σκοτάδι του ''Ark '', έπαιξε απλά, με τον ήχο να του κάνει νερά ( για τα δικά του στάνταρντ,με οτιδήποτε άλλο ο ήχος ήταν αρκετά καλός) εκεί που δεν έπρεπε,με δυνατά καινούρια τραγούδια που τον γυρίζουν σε ακόμα παλιότερες εποχές,με τραγούδια απ' το ''Ark'' παιγμένα casual, όταν τα συνθ δεν ήταν ψηλά,που η λάμψη τους δεν σκοτείνιασε λεπτό, με τραγούδια απο το ''Eye Of The Hunter'' σε μαγικότερες εκτελέσεις,ειδικά το ''Voyage of Bran'' (το μπαγλαμαδάκι μπορεί να γίνει μαγικό όργανο στα κατάλληλα χέρια) και επιλεγμένα τραγούδια των DEAD CAN DANCE που μπορούν να πατήσουν στη Γη.
Εν κατακλείδι ήταν μια εμφάνιση που με άφησε λίγο ανικανοποιήτο, όσο αταίριαστο είναι το μούσι του, αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Περίμενα κάτι πιο βαθύ μπλέ αλλά τελικά ήταν μια συναυλία,με πολλές ηχοχρωματικές διακυμάνσεις,που αποκαλύπτει πόσο άδικο είναι πολλές φορές για τον καλλιτέχνη να περνά μόνο με μια πλευρά του ταλέντου του. Ο BRENDAN PERRY, γράφει απλά,εξερευνά το τραγούδι,εκφράζεται χωρίς στεγανά και αυστηρή ''πολιτική'' και έχει μεγάλη αίσθηση αυτογνωσίας.
Τα τραγούδια του έχουν ποιότητα που αντέχει και όλα αυτά είναι ένας ορισμός ,απο τους πολλούς,του μεγάλου καλλιτέχνη..
Τα τραγούδια του έχουν ποιότητα που αντέχει και όλα αυτά είναι ένας ορισμός ,απο τους πολλούς,του μεγάλου καλλιτέχνη..
Ήταν μια εξαιρετική εμφάνιση για τον ίδιο. Τέτοιες εμφανίσεις, ούτε στο ονειρό μου πολλές φορές, δεν έχω την τύχη να βλέπω.Και η εποχή για τον BRENDAN PERRY είναι κατάλληλη για την Γήινη καρριέρα του...Αυτά...
Σχόλια