Το minimal synth/synth wave/ etc, είναι ένα μουσικό ιδίωμα που γεννήθηκε,αναπτύχθηκε και πέθανε τη δεκαετία του '80. Εκατοντάδες,χιλιάδες δίσκοι,δισκάκια και κασσέτες,κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη και Αμερική.Κάθε χώρα είχε κι από μερικούς εκπροσώπους .Και στην Ελλάδα φυσικά. Αποδέκτες ήταν λίγοι αλλά αληθινά αφοσιωμένοι οπαδοί.Ήταν τα αποπαίδια των NORMAL,DEPECHE MODE,CABARET VOLTAIRE,SUICIDE,YELLO.SOFT CELL κλπ.
Η έλλειψη ευέλικτων οργάνων,η υπερβάλλουσα ανάγκη για έκφραση,η στατικότητα και ψυχρότητα του ήχου, η αυστηρή,απόλυτη μετρονομία, η έξαψη της επαφής με τα ''κουτιά'' από το μέλλον, η αδιάκοπη προσπάθεια για να δαμαστούν αυτά και να βγάλουν το επιθυμητό αποτέλεσμα,απόκτησε τη δικιά της ψυχρή,εύκολα αναγνωρίσιμη αισθητική και δημιούργησε μια ολόκληρη terra incognita,γνωστή μόνο σε μυημένους αλλά και ανήσυχους ακροατές που ζούσαν σε interzones ενός κόσμου στοιχειωμένου από μηχανές ,απομόνωσης και φετιχισμού. Τα πνεύματα στις μηχανές τα εντόπιζες σε κάθε κυκλοφορία,σε κάθε μορφή έκφρασης ,σε κάθε ήχο που έβγαινε από αυτά τα ηχητικά μηχανάκια,σε κάθε ενθουσιασμό και ιδρώτα που έπφτε επάνω τους.Κι ας τους είχαν απορροφήσει οι καινούριοι ήχοι που έβγαιναν από αυτές τις πρωτόγονες γεννήτριες,περισσότερο από τον έλεγχο τους.Κι ας μην ήταν Jean -Michael Jarre ή Βαγγέλης Παπαθανασίου.Κι ας μην γινόντουσαν ποτέ σταρ σαν τους DEPECHE MODE.Δεν ήταν αυτό που τους ένοιαζε....
Ο ανθρώπινος παράγοντας,εγκλωβισμένος στις γεννήτριες ήχου,προσπαθώντας μέσω λιγότερο εκφραστικών μηχανημάτων να εξωτερικεύσει τα δικά του εσωτερικά κυκλώματα,όλη η προσπάθεια ήταν αυτό που με γοήτευε πάντα σε αυτό το ιδίωμα.Ακόμα και σε μερικές φριχτές Ιταλοντίσκο παραγωγές της δεκαετίας του '80,ακόμα και σε αυτά τα φτηνά λαμέ ηλεκτρονικά ρομάντζα,υπήρχε η συναίσθημα που αχνόφεγγε κάτω από τη γυαλάδα...
Cyberpunk πνιγηρά περιβάλλοντα ενός κόσμου που δεν βιώναμε στην πραγματικότητα τότε αλλά πιάναμε τα μηνύματα από τότε,βρήκαν την ιδανική μουσική τους.
Το τέλος της δεκαετίας του '80,ή έλευση ηλεκτρονικών μουσικών από software και η μετατροπή του Αμερικάνικου ευδαιμονικού house και του πιό αναβαθμισμένου είδους minimal synth του Detroit δηλαδή του techno,σε κυρίαρχη μουσική διασκέδασης στη δεκαετία του '90,εξαφάνισε όλη αυτή τη σκηνή ,παροπλίζοντάς την στην αιωνιότητα ή μετατρέποντάς την σε σκληρότερη μουσική για κορμιά,ορισμένες φορές με καλά δείγματα ,ορισμένες φορές με γραφικά εως τραγελαφικά ηχογραφήματα....
Τα 5 τελευταία χρόνια όμως,η τυμβωρυχία αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη ''ξύπνησαν'' το ενδιαφέρον για αυτά τα παλιά μοντέλα και φτάνουμε στις μέρες όπου τραγούδια γραμμένα δεκαετίες που φαίνονται σαν αιώνες πριν,ξεθάβονται από το παλιατζίδικο και συναρπάζουν ακόμα και σε μένα που είχα κάποια επαφή με το είδος τότε που γινόταν (όχι την απαιτούμενη παρ'όλα αυτά λόγω αντικειμενικών δυσκολιών).Καινούριες σκηνές σχεδόν κλωνοποιημένες αλλά με το αρχικό Πνεύμα και την παλιά μεταλλική λάμψη, επι ποδός, αναδύονται στην Αμερική ,αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον,για καινούριες ''ποικιλίες '' και κυκλοφορίες που άσχετα αν παίρνουν κακές κριτικές ή όχι ,διατηρούν το πνεύμα στο ακέραιο...
Όλες αυτές οι σκόρπιες σκέψεις,μου ήρθαν αυτόματα στο μυαλό καθώς άκουγα τις εκπομπές της Veronica Vasicka και κυρίως, βγαίνοντας από το Bios ,Παρασκευή προς Σάββατο,σχεδόν ξημερώματα, λίγο πριν το τέλος του σετ της σπουδαιότερης αυτής Αρχαιολόγου του συνθετικού ποπ πολιτισμού της δεκαετίας του '80.......[συνεχίζεται]
Σχόλια