Γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από τη νοσταλγία.Τη νοσταλγία για τον καμπανιστό ήχο της Sarah records.Για τους INTERPOL που αγαπήσαμε.Για τον IAN CURTIS,που πέθανε νωρίς και δεν τον ακούσαμε ή είδαμε ποτέ χαρούμενο.
Με μια χαρακτηριστική απλότητα,σεμνοί και μετρημένοι,οι Ρώσοι MOTORAMA, έκλεψαν καρδιές,με τραγούδια που δεν κρύβουν τις επιρροές τους αλλά ούτε και το γνήσιο των προθέσεων των συνθετών τους.
Το θέμα δεν είναι οι επιρροές,αλλά αυτό που βγαίνει, από αυτό τον έξυπνο συνδυασμό καμπανιστών κιθάρων που σε στέλνουν στον Παράδεισο με τα απλά αλλά γεμάτα ζωτικότητα ριφ τους,φωνητικών που ενώ υστερούν σε τεχνική,εκπέμπουν συναισθήματα αγνά και αμόλυντα, τυπικών ρυθμών αλλά με παλμό και πλήκτρα που μπορούν να εξελιχθούν σε μεγάλη αρετή για το σχήμα,είναι ένας ήχος που ξυπνάει όλη την χαμένη αγνότητα,εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο που κρατά συνήθως μόνο μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα, όπου νοιώθουμε απυρόβλητοι από την προσβλητική πραγματικότητα και θερμοί από συναισθήματα ασφάλειας και πραγματικής αγάπης.Όλα αυτά βγήκαν στη επιφάνεια και φαντάζομαι ότι για νέο σχήμα,αυτό είναι επίτευγμα..
Έπαιξαν όλα τους τα τραγούδια με αγαπημένα μου τα ''There's No Hunters Here'',''Warm Eyelids'' και το πρόσφατο ''One Moment''.
Η διασκευή στο ''Race For The Prize'' των FLAMING LIPS,ήταν απλά, ατυχής.
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό,περπατούσα στα Εξάρχεια νοιώθοντας ασφάλεια,γαλήνη και με την Άνοιξη να κάνει ολομέτωπη επίθεση.Οι πόροι μου είχαν ανοίξει αρκετά άλλωστε.
Σχόλια