Υπάρχουν συγκροτήματα που ξεκινάς να τα παρακολουθείς γιατί έχεις διαβάσει τα καλύτερα γι' αυτούς, σέβεσαι και εκτιμάς τις πολιτικοκοινωνικές τους απόψεις ,θεωρείς ότι με ο,τιδήποτε και αν ασχολείται κανείς πρέπει να είναι συνέχεια «on line» με το περιβάλλον του και να ανατροφοδοτείται από αυτό.Αλλά στο πέρασμα του χρόνου ,όταν όλα τα υπόλοιπα καταρρέουν και τα συγκεκριμένα είναι όχι μόνο σταθερά αλλά και ακμαία,τότε αυτό που λέμε Ελπίδα έχει και απτά παραδείγματα να επιδείξει και αυτό αξιολογείται περισσότερο κι από χρυσάφι...
Οι THE EX,είναι μια από τις μπάντες που για τριάντα χρόνια αποτελούν μια συνεπή,ακμαία δύναμη στο χώρο του ροκ. Η ωριμότητα τους δεν είναι μόνο ηλικιακή αλλά και μουσική.Μέσα στα χρόνια από ένα σχήμα σκληροπυρηνικής πύρινης πανκ, έχουν μετατραπεί σε ένα σχήμα που εξελίσσει τον ήχο του προσθέτοντας στοιχεία απο μουσικές του κόσμου αλλά και jazz.Αυτό που δεν αλλάζει είναι η πάντα επίκαιρη πολιτικοκοινωνική κριτική τους.Καθαρή και ξάστερη με απλούς και περιεκτικούς στίχους...
Ξαναείδα τους THE EX, ύστερα απο εικοσιπέντε χρόνια μαζί με ένα κοινό νέων ακροατών που όχι μόνο τους υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό αλλά έδειχναν ότι δεν ήρθαν απλά «ξεκάρφωτοι» ,από περιέργεια.
Τα αυτιά μου δε βούλωσαν όπως εκείνη τη φορά,δεν είχαν την ορμή και επιθετικότητα που είχε ξετινάξει κάθε μπαντούλα του πλανήτη που νόμιζε ήταν πανκ και σίγουρα δεν ακούγαμε τη λιτή,δωρική Φωνή.
Αλλά είδαμε μια μπάντα με φωνητικά που «ταξίδευαν» με τον ήχο και τη μουσική ωριμότερη κατα τριάντα χρόνια. Με λιτό,απέριττο ήχο χωρίς πολλά εφφέ,παιγμένο με την ένταση και τη δύναμη που μπορούσε να παρασύρει αλλά και να σε αφήσει να κολυμπήσεις μαζί της,με ξεσπάσματα εκεί όπου χρειαζόταν.Θαύμασα για άλλη μια φορά το σταθερό,αποφασιστικό παίξιμο της Κατ ,μιας από τις πιο αγαπημένες μου ντράμερ, που καθοδηγούσε το υπόλοιπο σχήμα δίνοντας σταθερότητα,εμψύχωση αλλά καύσιμα στους υπόλοιπους τρείς που έδιναν μαθήματα οικονομικού ,βασικού αλλά και αποτελεσματικού ροκ πλούσιου σε ήχους και χρώματα αλλά μακριά απο επιδειξιομανία και πόζα...
Με λίγα λόγια η ριζοσπαστικά σεμνή παρουσία τους,μου έδωσε άλλη μια «σφαλιάρα» αφύπνισης.Δεν τους παρακολουθούσα για είκοσι χρόνια,για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά από πέρυσι με εκείνο το εκπληκτικό ''Catch My Shoe'' ,εγκληματικά έξω από τη λίστα με τα περσυνά καλύτερα του Σπιτιού (ντροπή μου ,το παραδέχομαι),άρχισα αγώνα δρόμου να καλύψω το κενό. Η εμφάνιση τους αυτή λειτούργησε σαν καταλύτης για περισσότερο τρέξιμο...
Κορυφαίες στιγμές σε αυτό το σύντομο αλλά και τόσο περιεκτικό ζωντανό παράδειγμα έμπνευσης και ελπίδας στους νεότερους και κυρίως στα ψοφίμια της show-biz,που επανασχηματίζονται χωρίς δημιουργικό λόγο ύπαρξης,δεν υπήρχαν γιατί απλά όλη η εμφάνιση δεν παρουσίασε καμμία «κοιλιά» και κανένα σημάδι ότι αυτό τοσχήμα θα το βάλει κάτω τόσο σύντομα.Είναι να ευχαριστάς το Μεγαλοδύναμο για την ύπαρξη τέτοιων σχημάτων....Εις το επανιδείν κι ας είναι και σε άλλα εικοσιπέντε χρόνια.Θα είμαι εκεί.....
Σχόλια