Δεν είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει ,μερικές φορές ;Πόσες φορές προκαταλαμβάνεστε με κάποιον καλλιτέχνη που ανήκει σε χώρο που δεν σας πολυαρέσει ή τέλος πάντων δεν έχετε διάθεση ν' ακούσετε , ακόμα κι αν είναι το τελευταίο trend ή ο σημαντικότερος μουσικός που υπάρχει στον πλανήτη ; Πόσες φορές έχετε μετανοιώσει γι' αυτή τη στάση σας ; Εγώ αρκετές φορές..Και παραλίγο να γίνει το ίδιο και με την ψηλόλιγνη βίκινγκ μερικά δευτερόλεπτα αφότου άρχισα να παρακολουθώ το βίντεο για το τραγούδι της ''California''. Δεν ξέρω τι με φώτισε και δεν πάτησα το pause. Μέχρι το τέλος η Erika Μ.Anderson άρχισε να γίνεται η συμπάθειά μου. Το ''Past Life Martyred Saints'', είναι απο τα ντεμπούτα που προκάλεσαν αίσθηση φέτος παντού ,άσχετα αν κινήθηκαν στο υπογάστριο της mainstream.
Η εμφάνισή της στην Αθήνα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη,από τη στιγμή που ανακοινώθηκε μέχρι τη στιγμή που η ξανθιά ανέβηκε σε ένα από τα έπιπλα του Bios,ζητώντας απεγνωσμένα μαρκαδόρο για να υπογράψει μπλουζάκια για τους fan, μετά τη συναυλία.
Είδαμε μια απλή τύπισσα και θαυμάσαμε την αμεσότητα μιας καλλιτέχνιδας,νεότατης που δε δίσταζε να μπλεχτεί με το κοινό τραβώντας φωτογραφίες την μπάντα που άνοιγε γι' αυτήν.
Οι MONOVINE ξερνούσαν φωτιές για πολύ ώρα,ήταν ένα καταιγιστικό σετ που δεν με άφησε στιγμή ακίνητο.Οι διασκευές τους στο ''Secret'' της MADONNA και του ''Return Of The Rat'' των WIPERS ήταν απλά δύο πολύ καλές στιγμές ανάμεσα σε πάρα πολλά δικά τους «καυτά» κομμάτια. Πιστεύω ότι άρεσε στην EMA, ζέστανε κατά πολύ την ατμόσφαιρα, λίγο πριν η μπάντα της και η ίδια καταλάβουν τη μικροσκοπική σκηνή.
Για την επόμενη ώρα θα ακούγαμε όλο το πρώτο άλμπουμ,μια όχι και τόσο πετυχημένη διασκευή στο ''Add It Up'' των VIOLENT FEMMES και ένα πολύ όμορφο καινούριο τραγούδι.Πέρα από τα ηχητικά προβλήματα,οι εκτελέσεις εμφανώς πιο χαλαρές από αυτές του άλμπουμ,κέρδισαν το κοινό που τραγουδούσε τα τραγούδια στίχο προς στίχο.
Δεν θα σταθούμε στην αρτιότητα και το δέσιμο της μπάντας. Δεν εντυπωσίασαν ,δεν το επεδίωξαν. Στάθηκαν στο ύψος τους βοηθώντας την συνθέτρια επάξια να βγάλει αυτό που έχει σημασία περισσότερο στα τραγούδια της. Το συναίσθημα. Και αυτό βγήκε,όπως και η ζεστασιά τους.
Δεν είναι χαρούμενα τα τραγούδια της EMA.Έχουν αμεσότητα και είναι αληθινά.Είναι αυτά που αναζητάει κανείς και σιγοτραγουδάει σε δύσκολες στιγμές.Και αυτά κερδίζουν το ακροατήριο,μένουν περισσότερο.Έτσι λοιπόν απλά,απέριττα και χαλαρά,χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, μείναμε προσηλωμένοι ως το τέλος,πάνω στην τραγουδίστρια, που σέξυ δεν είναι,αλλά βγάζει άλλου είδους ομορφιά.Ομορφιά ψυχής...
Συγχαρητήρια στην Arte Fiasco για το ρίσκο,έλλειψη του οποίου δεν υπάρχει Τέχνη,όπως έγραφε και στο μπλουζάκι που φόρεσε στο τέλος η EMA.
Σχόλια