09. Coochie Brake/Lying Horse Rock - THE RESIDENTS ( SONIDOS DE LA NOCHE)
«..Περισσότερο σαν μια αλλόκοτη, εξωδιαστατική μπάντα που τη φαντάζεσαι
σε μικρά κλαμπ αργά το βράδυ, να αφήνει με το στόμα ανοιχτό και την
τρίχα κάγκελο τους ανυποψίαστους hillbillies, παρά σαν τους επιστήμονες
μουσικούς που με ψυχραιμία και ενόραση καλλιτεχνουργούν πάνω από την
Αμερικάνικη χώρα, οι Residents-Sonidos De La Noche, ξεδιπλώνουν τις
ατμοσφαιρικές και μυστηριώδεις ιστορίες/παραμύθια τους, με την πιο μεστή
και «ζουμερή» μουσική υπόκρουση που έχουν ηχογραφήσει τα τελευταία
χρόνια.
Επιστρατεύοντας κιθάρα, που ακολουθεί και προωθεί τη
Snakefinger-τεχνοτροπία και υποβλητικά ντραμς, αλλάζουν τη φορά της
μουσικής τους. Οι απότομες κορυφώσεις και συνηθισμένη θεατρικότητα της
διήγησης, βασικά και ακούνητα κομμάτια του Resident-υπέρκοσμου,
βουλιάζουν μέσα στο βάλτο και ζυμώνονται με την απόκοσμη ένταση που
δημιουργεί η πυκνή, σαν κινούμενη άμμος ρυθμική βάση και τις ανατριχίλες
που προκαλεί η Ισπανική γλώσσα σαν βασική γλώσσα διήγησης.
Όλα μαζί με βασική συνδετική ύλη την ασυναγώνιστη ατμόσφαιρα που
παράγεται από τους συνθετητές τους, αυτή τη σκοτεινή πρωτογενή ύλη που
όσα χρόνια κι αν περάσουν θα δημιουργεί καινούριους ηχητικούς κόσμους,
μοναδικούς και προκλητικούς για τη φαντασία, δημιουργούν όχι μόνο το
δίσκο που θα ευχαριστήσει την κουρασμένη πλευρά των πιστών οπαδών τους,
αλλά και ένα ακόμα συγκλονιστικό άλμπουμ που καταφέρνει για άλλη μια
φορά να παρασύρει στον κόσμο του, να συναρπάσει περισσότερο από ποτέ σε
αυτά τα τελευταία είκοσι χρόνια δημιουργικής πορείας και να επιβραβεύσει
την υπομονή αλλά και την αφοσίωση των πιστών και σκληροπυρηνικών οπαδών
του... »
Χωρίς την εμβληματική περσόνα του «Randy»,του τραγουδιστή τους και πιθανόν του μοναδικού μέλους της αρχικής τετράδας,που συνεχίζει, οι πάντα δραστήριοι δισκογραφικά αλλά και καλλιτεχνικά THE RESIDENTS, μας έδωσαν φέτος το κορυφαίο άλμπουμ τους,από το ''Cube- E'', τουλάχιστον ,και μετά. Είναι απίστευτο το πως ύστερα από συνεχείς ακροάσεις,αυτό το απόκοσμο άλμπουμ με τραβάει σαν έλος στο βυθό του. Νοιώθω το δέος και την ψύχρα,σαν να βρίσκομαι με το avatar μου σε μια εποχή ξεχασμένη κι από τους ίδιους τους Αμερικάνους.....Συγκλονιστικό,ακόμα και μετά από τόσα χρόνια η μεγαλύτερη πολιτιστική παρακαταθήκη των Η.Π.Α.,συνεχίζει ,μακριά από τα πολλά φώτα δημοσιότητας,να δημιουργεί δίσκους που δεν πρέπει να μένουν απαρατήρητοι....
Σχόλια