Οι THE MONGRELETTES,ήταν πραγματικά απολαυστικές.Αν και με αρκετές ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους,ήταν η πρώτη φορά που τις έβλεπα επί σκηνής.
Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι ,που δείχνουν ότι όχι μόνο ξέρουν καλά από ιστορία αλλά και τον τρόπο να μεταδίδουν τη χαρά και την έξαψη του σε ένα κοινό που πλέον είναι απαιτητικό. Κατάφεραν με το ραφιναρισμένο και καλοπαιγμένο γκαραζ τους ,να ξεσηκώσουν και να χαρίσουν πολλά χαμόγελα.
Άνετες/οι επι σκηνής, έπαιξαν δικά τους αλλά και διασκευές,με το ''Writing On The Wall'' των THE BROOD να μου φέρνει όμορφες αναμνήσεις από τη δεκαετία του '80. Το ''Take It Easy'' είχε τα καλύτερα ουρλιαχτά που άκουσα από γυναίκα σε αυτή τη χώρα και τα Γαλλικά τους είναι εξαιρετικά.
Πραγματικά ευχάριστη έκπληξη και καλό είναι να μην χάνω live τους από εδώ και πέρα.
Τους THE FALL,τους βλέπω ζωντανά από το 1987 και δεν έχω χάσει καμία ζωντανή τους εμφάνιση στην Ελλάδα από τότε, απ' όσο θυμάμαι.
Οι τρεις τελευταίες φορές που βρέθηκαν στη χώρα μας ,ήταν και οι πιο απολαυστικές τους για μένα. Ένα από τα μακροβιότερα σχήματα του punk που δε λέει να πεθάνει και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός έχεις την εντύπωση ότι είναι απέθαντοι πια.Οι πρόσφατοι δίσκοι τους είναι εστίες καυτού, Falli-κών προδιαγραφών, rock'n' roll που ζωντανά ακούγεται ακόμα πιο καυτό.Φυσικά και σε αυτή την εμφάνιση, η γκαράζ παράμετρος του ήχου τους παιγμένη με τον κλασικό,άνευ και υπεράνω κριτικής πλεόν,τρόπο των THE FALL, μας αποτελείωσε από το νωρίς με το ''I've Been Duped'', και αφού ήδη η διασκευή του ''Strychnine'' μας είχε ποδοπατήσει.
Εννοείται ότι για άλλη μια φορά ,οι αμίμητες γκριμάτσες του Mark E.Smith ,οι κλασικοί «περίπατοι» του μέσα έξω στη σκηνή, η ρύθμιση των μόνιτορ όποτε αυτός έκρινε,ότι ο ήχος δεν έβγαινε όπως αυτός επιθυμούσε σε συγκεκριμένες στιγμές και οι αινιγματικές εκφράσεις του όταν κοιτούσε καλώδια,μουσικούς,μικρόφωνα σαν να τα έβλεπε για πρώτη φορά ή κοπανώντας το μικρόφωνο στα τύμπανα ή στη μπότα για να δει πώς ακούγονταν ή η επέμβασή του πάνω στα πλήκτρα της γυναίκας του,έδωσαν την απαραίτητη γεύση σε άλλη μια εμφάνιση όπου το να χτυπιέσαι με τα καινούρια και να ενθουσιάζεσαι για άλλη μια φορά που έπαιξε ξανά το ''White Lightning'' ή το ''Mr.Pharmacist'' ή ακόμα και το σχεδόν εκστατικό ''Blindness'' δεν ήταν ποτέ αρκετό και θέλεις ακόμα περισσότερο.
Ειλικρινά δεν πιστεύω ποτέ ότι θα βαρεθώ να του βλέπω ή να ακούω τη μουσική τους.Είναι ακόμα μυστήριο για μένα το πόσο η μουσική τους με κάνει να ενθουσιάζομαι σαν μπέμπης τόσα χρόνια...
Σχόλια