Η ήδη οικεία,σήμα κατατεθέν,δραματική -λίγο-πριν-το-χείλος-του-γκρεμού ερμηνεία της Alice,με τα φωνητικά να θάβονται πίσω από παραμορφώσεις αλλά ποτέ τα συναισθήματα αγωνίας και θλίψης που βγάζουν όπως και το όλο αφαιρετικό μουσικό οικοδόμημα ,άγρια ποιητικό, όμορφα φλεγόμενο,γαντζωμένο σε βούρκο δακρύων αλλά περήφανο να το παραδεχθεί,είναι αυτό που συνθέτει και αυτό το άλμπουμ των CRYSTAL CASTLES.
Ήχος πιο μαύρος από οποιοδήποτε goth, post-rock,ηρωικό ψυχόδραμα κυκλοφορεί, αγγελικό witchhaus που κάνει κομμάτια κάθε sic σατανόπληκτο fashion victim ,ένα καταιγιστικό ρέκβιεμ της αστικής ζωής στον 21ο αιώνα,το τραγικό φινάλε κάθε ταινίας,ένας θρήνος για την απώλεια που ξεχάστηκε ή ένα ισχυρό κύμα αγωνίας για λίγη ουσία και νόημα....
Δε βολεύει να βουλιάξεις στον ήχο του.Οι πρώτες ακροάσεις δείχνουν ένα πολύ τυπικό τρίτο άλμπουμ αλλά μιλάμε για μια αυθεντική μπάντα και όλες οι λανθασμένες απόψεις φεύγουν γρήγορα.
Κοστίζει την ψυχική σου ηρεμία δε λέω. Αυτό όμως το κόμπιασμα στο λαιμό, η έντονη υγρασία στα μάτια,η μη λυτρωτική του επίδραση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φιλική πρόταση.
« Βγάλτο έξω ή ψόφα (ψυχικά ) για πάντα....»
Ναι μόλις διέρρευσε και η θρυμματισμένη μουσική του είναι ένα παλλόμενο κόκκινο σήμα. Κινδύνου, παρουσίας, διαφοράς.....
“ I didn’t think I could lose faith in humanity any more than I already had,but after witnessing some things, it feels like the world is a dystopia where victims don’t get justice and corruption prevails.” (ALICE GLASS,November 6 ,2012)
Σχόλια