47. Reign Of Terror - SLEIGH BELLS
«....Mια ηχητική εμπειρία ενός
ροκ ήχου που χωράει αισθησιακά σε αυτή
και μόνο τη δεκαετία. Βασισμένοι στον
ωμό,ξεγυμνωμένο ήχο των πρώτων ημερών,τον
περιβάλλουν με ομοιόμορφα «σκληρά»
κιθαριστικά πέπλα,γλυκά,«ομιχλώδη» πολλαπλά φωνητικά που μυρίζουν ωριμότητα,
shoegaze και κάντρι σε σημεία
και με περισσότερες αρμονίες από τα
απλοϊκά του πρώτου, ενώ οι ηλεκτρονικοί
,κοφτοί ρυθμοί που έβγαιναν κάποτε
μπροστά τώρα,ισοσταθμισμένα σε χαμηλότερο
επίπεδο, δεν παύουν να προκαλούν σεισμικές
δονήσεις,αφήνοντας όμως το ποπ και
περισσότερο «προσβάσιμο» στοιχείο του
ήχου τους να βγαίνει μπροστά. Δεν θα μου
φανεί διόλου περίεργο να ανέβουν ψηλά
σε καταλόγους επιτυχιών και τραγούδια
τους όπως τα « φλεγόμενα από εφηβικό
πάθος και μηδενισμού» ''End Of
The Line'', ''Leader Of The Pack'' και
''Road To Hell' να γίνονται
θριαμβευτικά συναυλιακά φινάλε μέχρι
και ύμνοι για κολλεγιακά φλερτ ,ντύνοντας,
ταυτόχρονα, μουσικά ανάλογες σειρές.
Φυσικά
ο ήχος των SLEIGH BELLS κόβει
σαν ξυράφι ακόμα και στις πιο συναισθηματικές
τους στιγμές.Οι κιθάρες του Derek
λυσσομανούν όχι με τον ευθύ άμεσο
τρόπο που θα ήθελαν οι σκληροπυρηνικοί
θιασώτες αλλά με περιεκτικό ,εκρηκτικό
σε σημεία,τρόπο. Κυριαρχούν στον ήχο
,δεν αφήνουν περιθώρια στην Alexis
να βγεί μπροστά αλλά μαζί δημιουργούν
ένα ρωμαλέο ήχο που ουσιαστικά καταργεί
στεγανά ,εντυπωσιάζει,θέλει να μπεί
«στα σαλόνια», χωρίς να ξεχνά τις ρίζες
του...»
Επιμένοντας σε αυτά που έγραφα τότε,πιστεύω ότι αυτή φλεγόμενη και λατρεμένη μετα-shoegaze ροκ του διδύμου ακούγεται το ίδιο εκρηκτική ακόμα και τώρα. Δεν έγιναν μεγάλη επιτυχία αλλά ποιος νοιάζεται, μετά το κοπάνημα σε γρήγορους ή αργούς χρόνους;
Σχόλια