Αυτά ανακοίνωσε το Rolling Stone πριν από λίγο και πιστέψτε με δε μου είναι εύκολο να το δεχθώ.
Έχω πάει πάσο με πολλούς θανάτους σταρ και αγαπημένων μουσικών,έχω σοκαριστεί για το απρόοπτο ή καλύτερα του πόσο ξεχνούμε για μερικούς αγαπημένους καλλιτέχνες ότι κάποια στιγμή θα πάρουν εξιτήριο από αυτή τη σκατοδιάσταση...
Αλλά για μερικούς πιο μεγάλους ,όπως o Lou Reed, Patti Smith,Peter Gabriel,Kate Bush, ο Iggy Pop,o Arthur Lee,ο Roky Erickson,ο Edward Ka-Spell,η Laurie Anderson,δεν μπορώ να πιστέψω ποτέ ότι θα φύγουν από εδώ.Ποτέ όσο ζούμε ..Κι όμως..Πρέπει να το αποδεχτώ αλλά μου είναι δύσκολο.Γιατί κάποιοι από αυτούς νοερά ,με τη μουσική τους,ήταν πολλές φορές η «χείρα βοηθείας»,το φιλικό,χαλαρό ταπ-ταπ στην πλάτη σε άβολες ή δύσκολες στιγμές..
O Lou Reed «βοήθησε» πολές φορές την κατάσταση. Πότε με τους VELVET UNDERGROUND,πότε με το ''Transformer'',''New York'', κάποιες σποραδικές στιγμές από ζωντανές εμφανίσεις του κλπ...
Κυρίως όμως ήταν η Φωνή και η ακλόνητη ηρεμία που σου δημιουργούσε.
Τον είδα ζωντανά,στην Αθήνα,την 1/07/1996, με τον Elvis Costello και τον David Bowie και ξεκινούσε με το ''Dorita(The Spirit)/ ''Sweet Jane'' .Είναι μοναδικός σκέφτηκα ,δεν είναι παρά ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης· τώρα μπορώ να το πω και δεν πιθηκίζω τις κριτικές και την «αύρα» του μύθου που μας παραμυθιάζει και μας τυφλώνει.Άσχετα αν μέχρι το τέλος είχα βαρεθεί την τελειότητα του ήχου και την άψογη απόδοση του set, το να βλέπεις τον Lou Reed ζωντανά είναι σαν να βλέπεις ένα ατόφιο κομμάτι ιστορίας και αυθεντικότητας...
Καλό ταξίδι Lou..
Σχόλια