Ο
πρώτος μήνας του 2014 ξεκίνησε με πολλή
δύναμη και πολύ ηλεκτρισμό.
Πιάνω τον
εαυτό μου να αφιερώνει πολλές ώρες
ακούγοντας σχήματα που έχουν την παλιά
καλή σύνθεση κιθάρα,μπάσο ,ντραμς
,φωνητικά,που και που κανένα πλήκτρο ή
δεύτερη κιθάρα και με ήχο που ξεπατικώνει
το grunge,το πανκ,την κλασσική
αλλά και νέα ψυχεδέλεια,το μεταπάνκ και
την κιθαριστική ποπ (λέγε με και shoegaze)
της δεκαετίας του '90. η ποσότητα
καλών κυκλοφοριών είναι πολύ αυξημένη
αυτούς τους πρώτους δύο μήνες και δεν
υπάρχει χρόνος για κανένα άλλο είδος
που μπορεί να δρα παράλληλα.
Πιάνω τον εαυτό μου να αφοσιώνεται στο
παλιομοδίτικο αλλά και το τόσο παθιασμένο
πανκ των πιτσιρικάδων RADKEY
αλλά και στο ψυχροπολεμικό,
καλοκουρδισμένο και δυναμικό μεταπανκ
των EAGULLS.
Οι
τελευταίοι,έχοντας κάνει μια μικρή
φασαρία γύρω από το όνομα τους και με
εισιτήριο για μεγαλύτερη φήμη τη ζωντανή
εμφάνιση τους στο prime time
Αμερικάνικο talk show του
D.Letterman έχουν έτοιμο το
πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ που θα
κυκλοφορήσεις 3 Μαρτίου από την
Partisan records.
Το
άλμπουμ τους σε άλλες εποχές και με
μεγαλύτερη διάθεση για προώθηση θα
αντιμετωπιζόταν με εκφράσεις ανάλογες
αυτών του ''Dookie'' ας πούμε.
Αλλά
είμαστε στο 2014. Κάθε προσπάθεια
μαζικοποίησης ακόμα και του πιο φωτισμένου
μουσικού έργου θα έπεφτε στη σιδερένια
μπάλα και τα βυζάκια της χάνα μοντάνα
,στο ξεφτισμένο κανίς ραπ των Macklemore
& Ryan Lewis ,τη βουτυροκ αγριάδα των One
Direction, στον σιροπάτο Justin
Bieber και στη θρησκευτική
κατάνυξη και χαζοσοβαροφάνεια που
αντιμετωπίζεται κάθε καινούριας
γεροντικής πορδής που νομίζει ότι είναι
ο Doorian Grey
των κάθε U2,THE KILLERS κ.α.
ορθόδοξων ροκ σχημάτων και καλλιτεχνών,με
μπάτζετ από πίσω. Με λίγα λόγια. Η μουσική
πλέον δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός και
αν υπάρχει ιστορία ή κάτι πικάντικο για
επιδόρπιο. Οι πιτσιρικάδες αντιμετωπίζονται
ως αντιγραφείς,ατάλαντοι και καιροσκόποι.
Αυτό
που βλέπω στο άλμπουμ των EAGULLS
είναι φλεγόμενη μετεφηβική
ορμή που δεν υπολογίζει τίποτα,έχει το
θράσος να πιστεύει στη δικιά της
μοναδικότητα και βασισμένη τεχνικά
πάνω σε αυτό που σε κάθε εποχή είναι
γενεσιουργός δύναμη κάθε μουσικής
έκφρασης που ταράζει νερά. Τη λύσσα για
αντίδραση,την μηδενιστική και κυνική
αντιμετώπιση των πάντων σαν ασπίδα ενός
ψυχισμού σε εγρήγορση και συναισθηματική
έξαρση.
Oι EAGULLS
τα
βρίσκουν έτοιμα. Και κινούνται ανάλογα.
Όμως αν δεν υπάρχει έστω και μια μικρή
σπίθα ειλικρίνειας και ακεραιότητας,κάθε
κιθάρα που στηρίζεται στους KILLING
JOKE,JOY DIVISION,THE CURE θα ακούγεται
σαν άκαπνο ξύσιμο χορδών,κάθε bass
line μια βαρετή διαρροή και
κάθε ερμηνεία που θα θέλει να μοιάσει
στον Jaz Coleman/Robert Smith/Joe
Strummer θα ακούγεται σαν
πνιχτό βαρετό νιαούρισμα ή πομπώδης
χαζομάρα.
Οι
EAGULLS ακολουθούν
συγκεκριμένο στυλ,δεν ξεκολλάνε από
εκεί,υπάρχει μια ενιαία,προβλέψιμη και
παρεξηγήσιμη αισθητική στο άλμπουμ
τους αλλά κάθε τραγούδι είναι ένα δεμένο,
ηλεκτρικό, καλοκουρδισμένο «όχημα» για
να υποδεχτεί,να αντέξει και να αναδείξει
όλη την αγχωτική,οργισμένη,ορμητική
αλλά και ενθουσιώδη φύση των πέντε αυτών
πιτσιρικάδων. Μπορεί να είναι συγκρίσιμοι
με πολλούς. Αλλά καλό θα ήταν με τους
σωστούς.
Πλέον
έχει αποδειχθεί ότι αυτοί που δημιουργούν
τη μουσική του μέλλοντος ή είναι μέρος
ενός καλοσχεδιασμένου εμπορικού κόλπου
ή περιθώριο.
Οι EAGULLS
ακούγονται
περιορισμένοι αισθητικά και για να πεις
ότι πρωτοπορούν σε κάτι. Όμως δίνουν
έμφαση και νόημα σε αυτό που παίζουν.
Θα έλεγα ότι όπως και οι SAVAGES
πέρυσι,έτσι και αυτοί, είναι λίγο πιο μέσα στον
ορισμό του post punk σαν
ανάγκη έκφρασης ενός ψυχισμού που βράζει
από απορία,οργή και ανησυχία. Και ας
είναι μόνο για ένα άλμπουμ.
Το στίγμα
και την υπογραφή τους την έβαλαν πλέον
γι' αυτή τη δεκαετία...
Σχόλια