«...Η
αγαπημένη μας πόλη είναι «τόπος»
φανταστικός. Φτιαγμένος από arpeggios
που σε ανυψώνουν . Μελωδίες που
κυματίζουν και ρυθμούς που φυσάνε πάνω
από την στατική μπόχα της δικιάς μας
κοντινής Μεγάπολης, συνήθως κάθε βράδυ.
Τραγούδια βγαλμένα από συνθετητές.
Τραγούδια που οριοθετούν την προ -
Φθινοπωρινή εποχή αλλά έχουν ένα
καλοκαίρι να θυμούνται με νοσταλγία.
Και όχι μόνο από την πλευρά των καιρικών
συνθηκών.
Ζουν
μαζί μας έναν ατέλειωτο χειμώνα πριν
την Άνοιξη,κρυμμένα την ημέρα αλλά
λάμπουν στο ημίφως,ποθούν και ονειρεύονται
μαζί μας μαζεύοντας ταυτόχρονα τα τυχόν
συντρίμμια μας στο τέλος της ημέρας. Η
ζωή στην αγαπημένη μου πόλη είναι
δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Οι διαδρομές από
άκρη σε άκρη είναι πάντα κουραστικές
και δεν υπάρχει πλέον κανένα ίχνος
ρομαντισμού καθώς στοιβαζόμαστε στα
μέσα μαζικής μεταφοράς.
Αυτό
το «πρόγραμμα» που ανεβάσαμε είναι
αφιερωμένο στο ψυχικό λιώσιμο που
προκαλούν οι μετρονομικοί ρυθμοί,οι
μελωδίες και τα αποστασιοποιημένα
φωνητικά που πίσω από την επιφανειακή
τους ψυχρότητα,αφήνουν χοντρές υπόνοιες
άσβεστου πόθου για λίγο νόημα,για λίγη
«πλήρωση».
Η
δικιά μου συνθ ποπ είναι σκοτεινή αλλά
όχι αβυσσαλέα. Οι συχνότητες έχουν
αισθήματα. Δεν είναι ψυχρές κυματομορφές
που περιοδικά ανεβοκατεβαίνουν. Δεν
υπάρχει περιβάλλουσα που να μην κρύβει
λίγο πόνο και λίγη νοσταλγία. Αλλά και
λίγο κυνισμό από την συνεχή απαθή
αντιμετώπιση. Οι συνθ ποπ ύμνοι μου δεν
με κάνουν να δακρύζω. Αλλά μου προκαλούν
μια βαθιά νοσταλγία,ένα φαντασιακό
φορτισμένο ψυχικό βάρος που αντικρούει
την οδυνηρά βαρετή πραγματικότητα.
Είναι ένα χρώμα σε έναν ασπρόμαυρο
κόσμο. Μπαίνω ευχαρίστως στα κυκλώματα.
Μυρίζω τη ζεστασιά των τρανζίστορ και
των τυπωμένων. Μερικές φορές θέλω να
μείνω για πολύ, διαλογιζόμενος ανάμεσα
στα σύρματα και τις κολλήσεις.
Κάποια
από αυτά τα τραγούδια τα έχετε ακούσει
στις τακτικές εκπομπές του Σπιτιού.
Συνήθως τη δεύτερη ώρα,τότε που οι βόλτες
ανάμεσα στους πυκνωτές και στην ψυχρή
εξωτερικά ρυθμική εναλλαγή των ''0'' και
''1'' παίρνει χρώμα και έκφραση όταν τα
δεις προσεκτικά. Πίσω από το δεκαεξαδικό προσωπείο τους κρύβεται μια ηχητική «αγκαλιά» ....»
( απόσπασμα από : Ευτυχισμένα εξόριστος στην Λεωφόρο των Θυρίστορ» αγνώστου συγγραφέα γραμμένο στην ψηφιακή Β' τον 21ο αιώνα σ'ενα Γαλαξία πολύ μακριά.....
Η φωτογραφία του εξώφυλλου δημιουργήθηκε από τον Ben Miall Yates
«...Our dream city is a made
up "location" . It is consisting of levitating arpeggios
,fluttering melodies and rhythms that blow over the static stench of
our own dream Megapolis, usually every night. Songs plucked from
synthesizers. Songs that define the pro- Fall but have a summer to
remember with heavy nostalgia. Not mentioning the weather here.
They live with us through
an endless winter before spring hidden in day ,living and shining in
the twilight, crave and dream with us, while,at the same time,
picking up our soul pieces scattered around at the day.
Life in my favorite city
is difficult. Very difficult. Routes from one side to the other is
always tedious and there has no longer any trace of romanticism as we
stacked in public transport.
This "program"
we uploaded is dedicated to our soul melting caused by these
metronomic beats, melodies and vocals that through their coolness
reveal amounts of desire,lust for little sense and meaning.
My synth pop,which this
set is loaded of, is dark but not abysmal. Frequencies have feelings.
They are not cold waveforms that eternally and periodically go up
and down. There is no master waveform without pints of pain and
nostalgia. And some cynicism caused after hitting the wall of
apathy.
My synth pop ''hymns ''
are not making me weep. But they '' hit'' me with a deep nostalgia,they create an
imaginary charged psychic weight that challenges the painfully boring
reality. It is a strong sense of color in a black and white world. I
can wander around the circuits,listening their smooth "talk"
.
I smell the warmth of
transistors and thyristors. Sometimes I want to stay
longer,meditating through wires and connections....
You might have heard some
of these songs on our web shows (check previous playlists) . Usually
you find them in the second hour, when the walks between the
capacitors warms you up and the cold external rhythmic alternation of
'0's and '1's takes color and expression as you start watching them
carefully. Behind the hexadecimal mask,there's a sonic hug......»
( taken from : ''Happily exiled on The thyristors Highway'' .The writer is still unknown and the text is written in Digitalis B originated from the 21st century in a galaxy far far away....)
Photo by : Ben Miall Yates
Photo by : Ben Miall Yates
Σχόλια