16. Eagulls – EAGULLS
(Partisan)
«
Αυτό που βλέπω στο άλμπουμ των EAGULLS
είναι φλεγόμενη
μετεφηβική ορμή που δεν υπολογίζει
τίποτα,έχει το θράσος να πιστεύει στη
δικιά της μοναδικότητα και βασισμένη
τεχνικά πάνω σε αυτό που σε κάθε εποχή
είναι γενεσιουργός δύναμη κάθε μουσικής
έκφρασης που ταράζει νερά. Τη λύσσα για
αντίδραση,την μηδενιστική και κυνική
αντιμετώπιση των πάντων σαν ασπίδα
ενός ψυχισμού σε εγρήγορση και
συναισθηματική έξαρση. Oι EAGULLS
τα βρίσκουν έτοιμα.
Και κινούνται ανάλογα. Όμως αν δεν
υπάρχει έστω και μια μικρή σπίθα
ειλικρίνειας και ακεραιότητας,κάθε
κιθάρα που στηρίζεται στους KILLING
JOKE,JOY DIVISION,THE CURE
θα ακούγεται σαν άκαπνο ξύσιμο χορδών,κάθε
bass line μια
βαρετή διαρροή και κάθε ερμηνεία που
θα θέλει να μοιάσει στον Jaz
Coleman/Robert Smith/Joe Strummer θα
ακούγεται σαν πνιχτό βαρετό νιαούρισμα
ή πομπώδης χαζομάρα.Οι EAGULLS
ακολουθούν
συγκεκριμένο στυλ,δεν ξεκολλάνε από
εκεί,υπάρχει μια ενιαία,προβλέψιμη και
παρεξηγήσιμη αισθητική στο άλμπουμ
τους αλλά κάθε τραγούδι είναι ένα
δεμένο, ηλεκτρικό, καλοκουρδισμένο
«όχημα» για να υποδεχτεί,να αντέξει
και να αναδείξει όλη την
αγχωτική,οργισμένη,ορμητική αλλά και
ενθουσιώδη φύση των πέντε αυτών
πιτσιρικάδων. Μπορεί να είναι συγκρίσιμοι
με πολλούς. Αλλά με τους
σωστούς.»
Τα
παραπάνω δεν είναι παρά η υπεράσπιση
ενός δίσκου που πήρε καλές κριτικές
,έγινε αντικείμενο συζήτησης αλλά και
δέχτηκε πολλά πυρά αμφισβήτησης.
Η
αλήθεια είναι ότι τα αυτιά μου ακούνε
μια μουσική κατάθεση που ακόμα «καίει».
Μουσικολογικά ξεμπερδεύει κανείς
εύκολα μαζί του και σίγουρα δεν είναι
αυτής της δεκαετίας αλλά αν στα τραγούδια
επιτραπούν να «τρέξουν»,να «καταλάβουν»
το σύστημα του ακροατή ,τότε βγαίνει
στην επιφάνεια το ζητούμενο στη μουσική.
Να μπορεί δηλαδή να δονεί,να έχει τις
αισθήσεις σε ανάταση, να βγάζει ξανά
αυτή τη φλόγα που σε νεανική ηλικία
πετά «μολότωφ» αμφισβήτησης. Αυτό το ντεμπούτο διαθέτει αυτή τη φλόγα και φροντίζει να την διοχετεύει όλη χωρίς να κρατά αποθέματα. Η εποχή δεν είναι για σκέψη.
Παρά μόνο για δράση....
Σχόλια