17. Final
Days - CULT OF YOUTH
(Sacred Bones)
«...This
one, fuck I don’t know how to describe it. This was a difficult
record to make. What the title even implies is I just sort of had
this feeling like I was fucked. Like I was about to die. There was
this feeling of despair that was always about me. This feeling like
I don’t have long left. I couldn’t shake it. I would be waking
up at night with nightmares just feeling frightened. I couldn’t
even walk in a cemetery because it frightened me, the way it
reminded me of my own mortality. I started buying lots of human
bones and things like that and keeping them close to me, and just
doing some weird stuff. I was in a very strange place emotionally
and the record I think is a response to that. I certainly exercised
a lot of possible demons from myself in the process. And in a weird
way I think that my life changed a lot after the record was
finished. Almost immediately after, I went through a big period of
change, and a feeling of what death actually represents...»
( Sean Ragon-Noisey- Οκτ.2014).
Στο
τέταρτο άλμπουμ τους oι
CULT OF YOUTH
δηλαδή ο Sean
Ragon και οι,
τέσσερις πλέον ,μουσικοί που απαρτίζουν
το σχήμα δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό
αλλά και κάτι παραπάνω.
Έχουμε
συνηθίσει τον Ragon
να ξεκινά με την
ακουστική κιθάρα και να κλιμακώνει
με κίνδυνο το λαρύγγι του να πεταχτεί
έξω από το λαιμό. Είτε με λιτές
ενορχηστρώσεις είτε, όπως φέτος, με
περισσότερα όργανα και αναβαθμισμένες
ενορχηστρώσεις. Αν όμως ρίξει κάποιος και μια
ματιά στους στίχους του ''Final
Days'' τότε θα
διαπιστώσει ότι η οργή έχει περισσότερους
λόγους να ξεχειλίζει, η ένταση είναι
αληθινός πόλεμος με τις νευρώσεις ,τον
κόσμο και τους δαίμονες που κατατρέχουν τον μουσικό και η ηχητική τρικυμία
μεγαλώνει όσο και παρακμή και το Χάος.
Το
''Final Days''
είναι συνεχώς
στο κόκκινο, δεν υπάρχει στιγμή χαλάρωσης
ακόμα και στις μπαλάντες. Οι συνθέσεις φτάνουν στα ύψη όλα αυτά που ξέραμε σαν ήχος των CULT OF YOUTH όλα αυτά τα χρόνια. Οι ενορχηστρώσεις οδηγούν σε παραληρηματικές κορυφώσεις που φτάνουν στο απόγειο τους στο εννιάλεπτο ''Sanctuary'' .
Πρόκειται για
ένα συγκλονιστικό τραγούδι ακόμα και
αν απομονωθεί από το υπόλοιπο άλμπουμ, αλλά σαν το όγδοο κομμάτι στη σειρά
είναι όπως οι κορυφώσεις στις
κινηματογραφικές ταινίες. Επική διάρκεια
,επικές ενορχηστρώσεις ,μια μεγάλη
τρικυμία όλως αυτών που χαρακτηρίζουν
τον ήχο του σχήματος όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν
είναι και σύνηθες πλέον , γιατί δε ζούμε
στη δεκαετία του '80,
να υπάρχουν
δίσκοι με καλλιτέχνες να ακούγονται
σαν να παλεύουν με το Θηρίο. Όταν όμως
τους εντοπίσουμε δεν τους αφήνουμε από
τα αυτιά μας.....
Σχόλια