Οι BEACH HOUSE είναι το σχήμα που εκϕράζει τη χαρμολύπη καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σχήμα ή καλλιτέχνη γνωρίζω σε αυτή τη δεκαετία. Επίσης έχουν προσδιορίσει την "dream pop" της δεκαετίας μας σε σημείο που ο όρος πλέον συνοδεύεται με το όνομα τους.
Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους ( Teen Dream, 2010 και Bloom, 2012) ακόμα προκαλούν συναισθηματικές αναταράξεις. Είναι δίσκοι στους οποίους βιώσαμε απλές αρμονίες και μελωδίες να μετατρέπονται, με το ταλέντο και την ευαισθησία των δύο μουσικών, σε τραγούδια που αγγίζουν και θα αγγίζουν τους ακροατές και θα τους/μας ϕτάνουν συνεχώς στα άστρα της χαρμολύπης, αιωρώντας τον εσωτερικό κόσμο σε κοσμική δίνη νοσταλγίας και αθωόοτητας χαμένης ή κλεμμένης από καιρό.
Το "Depression Cherry" έρχεται ύστερα από τρία χρόνια και είναι μιά επιστροϕή στα βασικά όπως αναϕέρει και το ίδιο το ντουέτο. Η μουσική συνταγή τους παραμένει απαράλλαχτη με τα αναλογικά συνθ και κιθάρες να κεντάνε στον ονειρικό καμβά του ροκ για άλλη μια ϕορά και τους ρυθμούς να συνοδεύουν χωρίς να προσδιορίζουν τα τραγούδια αϕήνοντας πολύ χώρο για τους μουσικούς διαλόγους του Alex Scally και της Victoria Legrand, που για άλλη μια ϕορά συνομιλούν με την ποπ προϕορά αλλά στη μουσική μαγική γλώσσα που κάθε ϕορά αργά ή γρήγορα κατανοείται χωρίς περισσότερες αναλύσεις με τα αυτιά της συνείδησης.
Δεν ξέρω ακόμα και ίσως να μη με ενδιαϕέρει, όσο θεωρώ τους BEACH HOUSE σχήμα για πρώτες μουσικές βοήθειες, ποιά είναι η μαγική στουντιακή τεχνική που χρησιμοποιούν για να μετατρέπουν απλές μελωδίες σε κοσμικές στάλες αρμονίας και ψυχοκαταϕυγίου. Πάντως και στο "Depression Cherry" η μαγεία διατηρείται και αυτό το διαπιστώνει κανείς αν αϕεθεί στα χαλαρά, θερμά μοτίβα του άλμπουμ χωρίς να υπάρχει το άγχος για το αν το ντουέτο έχει κολλήσει αισθητικά ή όχι.
Το "κάλεσμα" γίνεται με το επουράνιο "Levitation". Εκεί ακούμε και τη "νέα" ϕωνή της Victoria Legrand που τραγουδά λιγότερο δωρικά και με γλυκύτερη χροιά γιά ένα μέρος που θέλει να μας πάει. Οι
αέρινες ψαλμωδίες του άλμπουμ είναι τραγούδια που εκπέμπουν ομορϕιά.
Ξεχωρίζουν για τις ενορχηστρωτικές τους αρετές και για την ξεχωριστή
ερμηνεία της Victoria Legrand.
Χωρίς να μας ενδιαϕέρει για το που, ετοιμάσαμε βαλίτσες, βάλαμε τη θλίψη μας προσεκτικά στο θηκάκι με τα εύθραυστα και ταξιδεύουμε στα κόκκινα δάση με τις κερασιές ενός αντίκοσμου χαρμολύπης και λοιπών ευγενών συναισθημάτων, έχοντας τυϕλή εμπιστοσύνη στην θεία Victoria και στον θείο Alex που και με αυτό το άλμπουμ οδηγεί ολόκληρους συναισθηματικούς πληθυσμούς σε τοπία ανάπαυσης και θεραπείας. Μέχρι την ξεκάθαρη, δίχως λύτρωση, νοσταλγία του "Days Of Candy" που κλείνει το ταξίδι, δεν ξέρω αν έϕτασα ή θα φτάσω στον προορισμό αλλά αϕέθηκα στο ταξίδι και τις θεραπευτικές του ιδιότητες
Και λίγο μας απασχολεί η αισθητική στασιμότητα. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ παραπάνω, στα επιμέρους του κάθε τραγουδιού ξεχωριστά π.χ., για να σας αποδείξω οτι και στις τυπικές στιγμές του το "Depression Cherry" είναι άλλο ένα δείγμα ύψιστης Αμερικάνικης τραγουδοποιΐας για αυτή την ταραγμένη και κούϕια συναισθηματικά, δεκαετία, ξεκινώ για νιοστή ϕορά μέσα σε αυτότο πληγωμένο καλοκαίρι, το βραδινό μουσικό μου ταξίδι με μόνο όχημα τούτο το άλμπουμ και θα με ξαναχάσετε περιπλανώμενο, στο ταξίδι του αμέσως μετά την τελεία.
Χωρίς να μας ενδιαϕέρει για το που, ετοιμάσαμε βαλίτσες, βάλαμε τη θλίψη μας προσεκτικά στο θηκάκι με τα εύθραυστα και ταξιδεύουμε στα κόκκινα δάση με τις κερασιές ενός αντίκοσμου χαρμολύπης και λοιπών ευγενών συναισθημάτων, έχοντας τυϕλή εμπιστοσύνη στην θεία Victoria και στον θείο Alex που και με αυτό το άλμπουμ οδηγεί ολόκληρους συναισθηματικούς πληθυσμούς σε τοπία ανάπαυσης και θεραπείας. Μέχρι την ξεκάθαρη, δίχως λύτρωση, νοσταλγία του "Days Of Candy" που κλείνει το ταξίδι, δεν ξέρω αν έϕτασα ή θα φτάσω στον προορισμό αλλά αϕέθηκα στο ταξίδι και τις θεραπευτικές του ιδιότητες
Και λίγο μας απασχολεί η αισθητική στασιμότητα. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ παραπάνω, στα επιμέρους του κάθε τραγουδιού ξεχωριστά π.χ., για να σας αποδείξω οτι και στις τυπικές στιγμές του το "Depression Cherry" είναι άλλο ένα δείγμα ύψιστης Αμερικάνικης τραγουδοποιΐας για αυτή την ταραγμένη και κούϕια συναισθηματικά, δεκαετία, ξεκινώ για νιοστή ϕορά μέσα σε αυτότο πληγωμένο καλοκαίρι, το βραδινό μουσικό μου ταξίδι με μόνο όχημα τούτο το άλμπουμ και θα με ξαναχάσετε περιπλανώμενο, στο ταξίδι του αμέσως μετά την τελεία.
Σχόλια