After the Fall: 100 albums of 2015: Part III_46-50

46. Waiting For – A COPY FOR COLLAPSE 

( No Sense Of Place )

Οι Ιταλοί A COPY FOR COLLAPSE, στο δεύτερο τους άλμπουμ παρουσιάζουν φωτεινά τραγούδια μοντέρνας ηλεκτρονικής ποπ που ενσωματώνουν όλο το φάσμα electro/synth/dream/chillwave pop του παρελθόντος με ευφορικές μελωδίες και νοσταλγικές μελωδικές γραμμές. Η ποπ του ''Waiting For'' είναι μονίμως νεανική χωρίς καμία κρέμα αντιγήρανσης ή μποτοξαρισμένη για να προσελκύσει. Είναι σφιχτοδεμένη, γερή, υγιής και εμψυχωτική. Το άλμπουμ αυτό είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο εντυπωσιακά ποπ άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής που κυκλοφόρησαν φέτος και αν δεν δείτε το φετινό άλμπουμ των NEW ORDER εδώ μέσα είναι γιατί η φρεσκάδα και ο αναζωογονητικός παλμός του άλμπουμ δεν μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε για φέτος στην υπάρχουσα τίποτε άλλο σχετικό ή απλά παρελθοντολάγνο μετά από αυτό.

47. Apologues – MASAYOSHI FUJITA 

(Erased Tapes)

Δεν είναι μόνο ο γλυκός και χαλαρωτικός ήχος του μεταλλόφωνου που στα χέρια του Γιαπωνέζου συνθέτη μεταμορφώνεται σε ένα ισχυρό μέσο για κατευνασμό ψυχικών εντάσεων. Είναι και όλο το περιβάλλον του μουσικού από πνευστά και έγχορδα, συντονισμένα στις συχνότητες αλλά και στις θερμοκρασίες του μεταλλόφωνου που καθιστούν το ''Apologues'' ένα όμορφο άλμπουμ για ξεκούραση και ονειροπόλημα. Ένας μουσικός αστερισμός που εκπέμπει ευγενείς ηχητικούς λαμπυρισμούς ισοδύναμους με τον καθαρό, νυχτερινό ουρανό οποιασδήποτε εποχής. Φανταστείτε τους MOGWAI στην ανώτατη βαθμίδα εξέλιξης, τους TORTOISE να πίνουν λικέρ το χειμώνα, τον εαυτό σας ηθελημένα παγιδευμένο για λίγη ώρα μέσα στη Λήθη και στην νηφαλιότητα.

Ακούγοντας το άλμπουμ δεν πειράζει αν δεν έχετε βαθύτερες τζαζ εμπειρίες να το κρίνετε κατάλληλα ή τα αυτιά σας είναι εκπαιδευμένα σε τρικυμιώδεις ήχους και ηχητικά συμπλέγματα για να αντέξουν έστω και ένα λεπτό από αυτό το λεπτεπίλεπτο, εξαγνιστικό μουσικό κουτί τρυφερότητας.

Μέχρι το τέλος όλες τις εντάσεις σας θα έχουν αφοπλιστεί και θα έχετε παραδοθεί στην ηρεμία που αποπνέει.

Αν είναι έργο Τέχνης κάτι που αναζητά την ηρεμία και το ονειροπόλημα μέσω συμφωνίας ήχων τότε το ''Apologues'' παίρνει τα εύσημα σαν τέτοιο.

48. The Ark Work – LITURGY

 (Thrill Jockey)

Υπάρχει μια διατριβή γραμμένη από τον Hunter-Hunt Hendrix και βρίσκεται ανάμεσα σε αναθεωρητικά άρθρα για το Black Metal που εξηγεί με κατανοητό τρόπο πως ακούγεται η αναθεωρημένη και περισσότερο «ουμανιστική» άποψη για το είδος και βοηθά να κατανοήσει κανείς την ακρόαση του φετινού άλμπουμ: (http://www.radicalmatters.com/metasound/pdf/Hideous.Gnosis.Black.Metal.Theory.Symposium.I.pdf)

Γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ που είναι σαν να έρχεται από ένα ανεξερεύνητο κόσμο και οι πρώτες ακροάσεις του θα σας προκαλέσουν ιλίγγους. Σύντομα όμως ο ψυχρός, σκοτεινός λυρισμός του δεν απαιτεί παρά μόνο απόλυτη εστίαση και απόθεση αντιλήψεων για το τι είναι μουσική κλπ., για να αποκαλύψει ένα τελείως αναθεωρημένο μουσικό χάος που ακόμα παραπατά αλλά κάθε σταθερό βήμα είναι ένα βήμα κατάκτησης.

Δεν θα ακούσετε καλλιεργημένα ή συμμετρικά και συγχρονισμένα με τη μουσική, φωνητικά. Στερείται μελωδικού βάθους, ακούγεται πρωτόγονο. Όμως έχει πλούσια χρώματα, κορυφώσεις /πίδακες ήχων να ξεπετάγονται και να στροβιλίζονται, ρυθμούς που επιταχύνουν και επιβραδύνουν ενδυναμώνοντας την Ένταση αλλά και την αναμονή για την ηχητική εξέλιξη. Είναι μια ερωτική συνεύρεση του αέρα με τη φωτιά, πρωτόγονη και παθιασμένη.

Άκουσα, αρχικά, το '' The Ark Work'' αδυνατώντας να χαρακτηρίσω αλλά και να αντισταθώ στην αίσθηση που εκπέμπει. Δεν μπορώ να καταφέρω ακόμα να το περιγράψω αλλά στα αυτιά μου αυτή η αιρετική άποψη που αντιμετωπίζεται με αρνητισμό από τους ορθόδοξους μεταλλάδες, είναι ένας αλλόκοτος, καινούριος, σκληρός, μαύρος μουσικός κόσμος που αποκαλύπτεται και θα αποκαλύπτεται όσο ο Hunter-Hunt Hendrix συνεχίσει να εφαρμόζει την ισχυρή θεωρητική βάση για τη μουσική που κάνει.

Οι LITURGY, έχουν ήδη αποκηρυχθεί από τις μέταλ φατρίες, παραείναι σοβαροί για χιπστερ ομάδες, είναι πιο εναλλακτικοί και από τους εναλλακτικούς, βασανίζουν καθαρολόγους και μουσικούς θεωρητικούς, όμως την ιστορία την ξέρετε. Χρειάζεται να διευρυνθεί η αντίληψη μας ακόμα περισσότερο και αυτό ήταν το τελευταίο που περιμέναμε να γίνει φέτος. Οι LITURGY, προκαλούν τις αισθήσεις και προσκαλούν στο καινούριο ή αναθεωρημένο με πυγμή.

49. Hand.Cannot.Erase – STEVEN WILSON 

(Kscope)

Δημοφιλής, αλλά όχι τόσο ώστε να γεμίζει στάδια και να είναι νυχθημερόν στα εξώφυλλα περιοδικών έντυπων και μη. Έχει το κοινό που του αξίζει γιατί τον εκτιμούν ακριβώς για το ταλέντο του αλλά και το γεγονός ότι είναι μονίμως προσηλωμένος στις ηχογραφήσεις του. Τραγουδοποιός που γράφει τραγούδια που διακρίνονται για την αρτιότητά τους και την πειθαρχημένη τους δομή χωρίς να θυσιάζουν το συναίσθημα.

Ο Steven Wilson σε αυτό το άλμπουμ είναι πραγματικά σε εξαιρετικό επίπεδο γραφής και ερμηνείας. Ένας κόσμος μόνο του, με hard rock και progressive rock αναφορές, δύο είδη που ο καλλιτέχνης έχει την ικανότητα να τα κάνει να λειτουργούν και να ακούγονται συναρπαστικά στις μέρες μας, χωρίς να χάνεται σε κανενός είδους ανάμνηση. To '' Hand.Cannot.Erase '' άλμπουμ έχει περισσότερα κοινά με τους PORCUPINE TREE παρά με οποιοδήποτε άλλο σχήμα του.. 

Προκαλεί τον ακροατή να ταξιδέψει μαζί του και αν το δει κανείς από συναισθηματική άποψη τα τραγούδια του Steven Wilson εδώ, είναι ακόμα πιο κοντά στην καρδιά, διακρίνονται για τα δυνατά τους συναισθήματα και ο ακροατής νοιώθει οικεία και ασφαλής. 

Αν τώρα σας μιλήσω ως φαν του Steven Wilson εδώ και 23 χρόνια τουλάχιστον, θα σας πω ότι μου αρέσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει αυτή τη δεκαετία γιατί η συναισθηματική του ένταση όχι μόνο είναι στο ύψος των καλύτερων ηχογραφήσεων του αλλά και έχει κατακτήσει ακόμα περισσότερο τη διαύγεια της ωριμότητας....

50. Flux – CANISTER JAWS 

(Ghost Armour)

«...τα περιγράφουν ritualistic,improvised ,noise jazz αλλά αυτό που ακούω είναι μια καλοοργανωμένη «μαύρη τρύπα» πυκνής μάζας που γυρίζει αργά αργά απορροφώντας φως και ενέργεια.

Αργόσυρτο τέμπο, τελετουργικά κρουστά, βαρύ και υποβλητικό μπάσο, φωνές/ψαλμωδίες που ίσα ίσα ακούγονται αλλά αισθάνεσαι τον ψυχρό αέρα τους, σκασίματα ή απειλητικά βομβίσματα από κιθάρα και σαξόφωνο που αναδεικνύονται τα κυρίαρχα και σημαίνοντα όργανα «ηχητικού» σχολιασμού αλλά σε συμφωνία με τα υπόλοιπα όργανα που ουσιαστικά είναι η σπονδυλική στήλη,«το στέρεο έδαφος» των ηχοσυμπάντων του γκρουπ.. Εντυπωσιάζει ο άψογος συντονισμός και έλεγχος των δυναμικών, δεν αναλώνονται σε άσφαιρους και κούφιους αυτοσχεδιασμούς...».

Τότε τα έγραφα έχοντας ακούσει τα δύο από τα τέσσερα αποσπάσματα του άλμπουμ τους ''Flux''.

 Τώρα που έχω ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ δεν έχω να προσθέσω κάτι, πέρα από έναν ακόμα χαρακτηρισμό που αναγράφουν οι ίδιοι ( Helicentrics on Crack)  και ότι η συνεύρεση των μουσικών που απαρτίζουν τους ADOLF PLAYS THE JAZZ, YOU AND WHAT ARMY FACTION και SOCIAL END PRODUCTS, έδωσε ένα άλμπουμ που ίσως και να ξεπερνάει ακόμα και τις ηχογραφήσεις τους σαν σχήματα, σε τόλμη και αντίληψη. Χωρίς στεγανά, χωρίς πλάνο, απολύτως ελεύθεροι δημιουργούν ένα μοναδικό για τη σκηνή άλμπουμ που ενώ προσανατολίζεται σε κάτι πιο ελεύθερο εν τούτοις προκαλεί αυτιά και αισθήσεις και ακούγεται με ενδιαφέρον και αδιάκοπα χωρίς να κουράζει.