After the Fall: 100 albums of 2015: Part VIII_21-25

21. Thank Your Lucky Stars – BEACH HOUSE 

(Sub Pop)

Οι BEACH HOUSE είναι μόνιμα ψηλά στις προτιμήσεις μου από το 2010 και φέτος κυκλοφόρησαν δύο δίσκους που με άνεση τοποθετούνται άμεσα στις πρώτες θέσεις. Το μόνο εμπόδιο που υπάρχει για να έχω αυτό το άλμπουμ στα πέντε ή έστω στα δέκα πρώτα είναι απλά ότι έχω το ''Depression Cherry'' ήδη ψηλά και αυτή τη φορά ήθελα στην εικοσάδα να μην έχω δύο άλμπουμ από ίδιους καλλιτέχνες. 

Κατά τα άλλα το ''Thank Your Lucky Stars'' είναι ένα λιγότερο φορτισμένο και πιο ονειρικό άλμπουμ από το ''Depression Cherry''. 

Ακούγεται περισσότερο χαλαρό με τις ίδιες παραδεισένιες αρμονίες και την ολοένα καλύτερη Victoria Legrand να ξελογιάζουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. 

Σε τέτοιες χαοτικές στιγμές η ύπαρξη άλμπουμ σαν το ''Thank Your Lucky Stars'' ανήκει καθαρά στην ουτοπία και στο ευχάριστα ανέλπιστο. 

Πάνω που χάνει κανείς την ελπίδα έρχονται δίσκοι σαν κι αυτόν και κρατάνε τη φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Όπως και όλοι οι δίσκοι του ντουέτου είναι μουσικά κειμήλια της δεκαετίας που διανύουμε, αυθεντικά, με ανθρωπιστική δύναμη και σθένος. Είναι η μαγεία της ενορχήστρωσης, της μελωδίας και της ικανότητας των δύο μουσικών να γράφουν τραγούδια που οδηγούν κατευθείαν σε τόπους θεραπείας της ψυχής.....

22. Arms Around A Vision – GIRLS NAMES

 (Tough Love)

Το post-punk και το new wave δεν σταμάτησε το 1982. Ήταν βασική ή απλή επιρροή σε όλη την μετέπειτα ροκ ιστορία και είχε γνωρίσει έξαρση με την Αμερικάνικη αναβίωση στο σημαντικό μέρος των δύο πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα.

Οι GIRLS NAMES είναι Ιρλανδοί και όπως όλα τα Ευρωπαϊκά σχήματα που ανακατεύονται με το είδος έχουν έναν βαθμό μεγαλύτερο συγγένειας μαζί του. Το τρίτο τους άλμπουμ ''The New Life'', ήταν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ που θα το χαρακτήριζε κανείς βαθύτατα νεοκυματικό και μετά οτιδήποτε άλλο.

Με το φετινό ''Arms Around A Vision'' δημιουργούν ένα ακόμα μεταπανκ διαμάντι που περιέχει συνθέσεις με γεμάτο ήχο, δυναμικές και αδρές ενορχηστρώσεις, δυνατές μελωδίες και τις πιο απολαυστικές κιθάρες που θα ακούσετε φέτος σε άλμπουμ που νοσταλγεί το παρελθόν της Βρετανικής μουσικής σκηνής. 

Η προσωπικότητα τους είναι πολύ ισχυρή και έχουν φτάσει στο σημείο με αυτό το άλμπουμ, όπου ο ήχος τους είναι σημερινός και φρέσκος. Όλες οι συνθέσεις του, ακόμα και οι δύο μικρές οργανικές προκαλούν δυνατές συναισθηματικές αντιδράσεις και θαυμασμό με τον τρόπο που η Joy Divison-ική οργή τις εμποτίζει αλλά και επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Βγαίνει ένα ελεγχόμενο πάθος που συγκινεί με την ευρεία έννοια, κρατά τις αισθήσεις τσιτωμένες και απογειώνει σε κάθε αλλαγή και κάθε ηχητική αντίθεση με τις βασικές μελωδίες. Είναι η καλύτερη ηχογράφηση του σχήματος και αν χρειαστεί να ξανακάνουν δύο ή τρία χρόνια να βγάλουν άλμπουμ να ξέρετε ότι θα είναι για καλό. Έτσι κι αλλιώς το άλμπουμ αυτό θα αντέξει στο χρόνο.

23. Alone(Tenere) – TERAKAFT 

(Out Here)

''Μπλουζ της ερήμου'' θα δείτε να χαρακτηρίζουν τη μουσική τους όπως των μουσικών συγγενών τους TINARIWEN αλλά και όλων των Τουαρέγκ μουσικών της Β.Δ. Αφρικής.

Στο ''Alone'' οι TERAKAFT βγαίνουν από την χαλαρή ατμόσφαιρα της όασης και η μουσική τους πετάει σπίθες και οργή. Περισσότερο ρυθμικοί από ποτέ, ανακατεύουν ρεγκε και μπλουζ ανάμεσα στις εκστατικές κιθάρες και τους σταθερούς ρυθμούς. Στα τραγούδια του άλμπουμ ακούω και πάλι τη βαθύτερη καταγωγή τους, αφουγκράζομαι τη δύναμη της ψυχής και την καθαρότητα της έκφρασης και του ήχου. Από τους δίσκους/πολιτιστική κληρονομιά ενός λαού που έχει δώσει τις κλίμακες του στο ροκ, αλλά κανένα λευκό ή μαύρο Δυτικό αγόρι ή κορίτσι μπορεί να ηχογραφήσει τραγούδια με τέτοιο συγκινησιακό εύρος και αυθεντικότητα όπως αυτοί... Το ''Alone'' συνεχίζει επάξια την παράδοση....

24. Hypnophobia – JACCO GARDNER 

(Excelsior Recordings, Full Time Hobby, Polyvinyl Record Company)

«..Δημιουργήθηκε, σε ένα χωριό έξω από το Άμστερνταμ και η τοποθεσία βοήθησε οπωσδήποτε για αυτό το κομψό και αέρινο ψυχεδελικό διαμάντι αλλά ο καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας του πρέπει να αναζητηθεί σίγουρα στις ικανότητες του μουσικού να δημιουργεί ελαφρούς ανελισσόμενους δρόμους προς έναν όμορφο ηχητικό κόσμο με τη βοήθεια αλλά και την σωστή χρήση οργάνων όπως το διάσημο ηλεκτρικό πιάνο Wurlitzer, mellotron, τσέμπαλο και Optigan μαζί με τα βασικά.
Μπαρόκ ψυχεδέλεια μπορεί κανείς να την πει αλλά δεν κολλάμε στους χαρακτηρισμούς αφού στο τέλος μένει η ευχαρίστηση της ακρόασης καλειδοσκοπικών μελωδιών και ενορχηστρώσεων και η περιέργεια για το που μας οδηγεί η ψυχεδελική σκάλα του ''Ιπτάμενου (και με τη βούλα πλέον) Ολλανδού'' φίλου..»

Όλα τα τραγούδια που υπάρχουν στο ''Hypnophobia'' είναι κομψοτεχνήματα, με μελωδίες και ενορχηστρώσεις που αγγίζουν την πληρότητα και οδηγούν τον ακροατή κατευθείαν σε άχρονους τόπους όπου κυριαρχεί το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, οι ουρανοί είναι πάντα γαλάζιοι, η νύχτα είναι πάντα προς το ξημέρωμα και οι θερμοκρασίες είναι προς το θερμό, με το αεράκι να ισορροπεί την ιδανική θερμοκρασία και να μυρίζει θάλασσα. Ένα ψυχεδελικό ποπ άλμπουμ που αγγίζει την τελειότητα...

25. Art Angels – GRIMES 

(4AD)

Η αλήθεια είναι ότι μετά το υπέροχο ''Realiti'' αντέδρασα άσχημα με τα επόμενα δύο τραγούδια που ανέβηκαν για προ ακρόαση του ''Art Angels'', τέταρτου άλμπουμ της Claire Boucher σαν GRIMES. 

Ξεπούλημα της ιδιοφυΐας της; αναρωτήθηκα. 

Το να βλέπω την GRIMES να χοροπηδάει σαν δεύτερης ποιότητας BJORK και να ενσωματώνει ισχυρές εμπορικές ποπ τακτικές χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν τις καλοείδα σαν συνέχεια του ''Visions''. 

Ξανακούγοντας το ''Art Angels'' όμως αρκετές φορές άλλαξα γνώμη γιατί απλά η Claire Boucher είναι τετραπέρατη και η ποπ που ακούγεται στο άλμπουμ είναι καλύτερη από οποιαδήποτε Katy Perry, Miley Cyrus και Taylor Swift και αφορά τη δικιά της γενιά.

Η ποπ του ''Art Angels''  δεν έχει παρά μόνο μια χρονιά στο περιεχόμενο του· το 2015. 

Είναι αρκετά χαρωπή σε σημεία για τα γούστα μου αλλά και πολύ εξελιγμένη ώστε να φαίνονται ισχνές οι επιρροές της, κάτι που δεν με κάνει να την αποδεχτώ σαν κάτι σημαντικό για την ποπ των ημερών μας.

 Η προσωπικότητα της κρύβεται πίσω ακόμα και από τις πιο απλές μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις της εξακολουθούν να είναι ασυνήθιστες και έξυπνες. Μένει τώρα να γράψει μερικά τραγούδια με ακόμα πιο ισχυρές μελωδικές γραμμές αλλά αυτό θα γίνει κάποια στιγμή και ελπίζω σύντομα. Το ''Art Angels'' είναι το πιο τολμηρό άλμπουμ για την ιδιοσυγκρασία της, παραχωρεί πολλά στο βωμό του maistream αλλά σίγουρα πέντε τραγούδια του άλμπουμ τουλάχιστον εξασφαλίζουν ότι η Claire Boucher  μπορεί να κάνει, μελλοντικά, τις οποιεσδήποτε επίδοξες ποπίτσες του τοπ-40 να οδηγηθούν στην ανυπαρξία μετά τα 15 λεπτά φήμης τους.