After The Fall: 100 albums of 2015: Part VII_26-30

26. Discreet Desires – HELENA HAUFF 

(Werk Discs, Ninja Tune)

H Helena Hauff, διαφέρει από τις συνηθισμένες techno παραγωγούς και καλλιτέχνες. Έχει σπουδάσει Καλές Τέχνες, Φυσική, επιστήμη της συστηματικής μουσικής αλλά παρ΄όλα αυτά απορρίπτει κάθε εκπαιδευτικό σύστημα και προτιμά να είναι dj, να μην εφαρμόζει τη θεωρία αυτής της μουσικής που σπούδασε και να νοιώθει πιο πανκ στο πως αντιμετωπίζει τη μουσική της.

''It’s good to know your synthesisers and how you can work with them, but you don’t have to study music science to do that. You have to just make music'' δήλωσε στο Fact πριν κάτι μήνες.

Το ''Discreet Desires'' είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της νεαρής Γερμανίδας που μας είχε προετοιμάσει με μια σειρά εξαιρετικών e.p. για το τι είναι ικανή να κάνει. Το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι μια ρετροσπεκτίβα όλης της σημαντικής ηλεκτρονικής μουσικής από τους KRAFTWERK στους DREXCIYA και μετά στη γενικότερη technoευρωπαϊκή σκηνή από το '90 και μετά. Αλλά ξεχωρίζει για την κοφτερή ρυθμική του σπονδυλική στήλη, για τον έλεγχο των συνθέσεων και την πειθαρχημένη ενορχήστρωση της. 
Χωρίς να καινοτομεί, δείχνει ότι μπορεί να κάνει ένα άλμπουμ συναρπαστικό και δυναμικό χωρίς να ξεπατικώνει το παρελθόν ή να υποβιβάζει τη μουσική της σε καθαρά κλαμπ χρήση. Η Helena Hauff γνωρίζει ήδη τι κάνει και που πατάει. Το άλμπουμ της χορεύεται αλλά και ακούγεται στο σπίτι, συναρπάζοντας μυαλό και ψυχή. Σκοτεινό αλλά και με ισχυρή συναισθηματική ένταση κάτω από το ψυχρό και γοτθικό μανδύα, είναι το άλμπουμ που ακούγεται δυνατά και κάνει όλη το σώμα και τον εγκέφαλο να χορεύει με ευχαρίστηση .....

27. III, pt.1 – K-X-P 

(Svart, Om)

Είμαι πάντα υπέρ των άλμπουμ που ακούγονται σαν να κάνω κάποιο διαστημικό ταξίδι ή να χαζεύω τον ουράνιο θόλο σε αχανείς εκτάσεις. Μου αρέσουν πάντα τα άλμπουμ που κάνουν τον ακροατή να αισθάνεται μετέωρος μεταξύ Γης , Ουρανού και Θάλασσας ή ακόμα και έρμαιο των πλανητικών βαρυτήτων κάθε Γαλαξία που επισκέπτεται. Δεν είναι πολλοί που το κάνουν καλά γιατί στην καλύτερη περίπτωση ακούγονται σαν β' διαλογής σάουντρακ σε ντοκιμαντέρ με τον Έριχ Φον Νταίνικεν.

Οι Φινλανδοί K-X-P, είναι από τους καλούς του είδους. Το φετινό τους άλμπουμ '' III, Pt.1'', είναι σαν να βλέπεις τις προετοιμασίες για το Άγνωστο, να ταξιδεύεις στα πρώτα ήσυχα έτη φωτός στους Γαλαξίες και να αντιμετωπίζεις αστεροειδής ενώ άγνωστες οντότητες παρακολουθούν αμέτοχες μέχρι να διαταράξεις τις κοσμικές ισορροπίες. Το ταξίδι είναι απολαυστικό, το Δέος δεδομένο. Κανένας φόβος, μόνο η περιέργεια για το επόμενο αστρικό σύμπλεγμα.

Η μουσική των K-X-P παίρνει στοιχεία από το space rock, το techno, την ε.φ. Και τη phantasy λογοτεχνία για να φτιάξει σε αυτό το άλμπουμ ένα ηχητικό περιβάλλον που λειτουργεί καλύτερα όσο δυνατότερα ακούγεται, με τους ρυθμούς να πάλλονται δυνατά, τα κρουστά να δημιουργούν εκστατικά περιβάλλοντα και οι κλιμακώσεις να σπρώχνουν το ''σκάφος'' ολοταχώς για καινούριους πλανήτες.

«Original-Electronic-Motorhead- Space- Trance- Spiritual-Rock-Meditation-FreeJazz-Godz »

αυτοχαρακτηρίζονται, και μάλλον τους πιστεύω.

Το ''III, Pt.1'' είναι το καλύτερο τους άλμπουμ και αντιλαμβάνεστε πόσο καλοί θα είναι live, έτσι;

28. Pylon – KILLING JOKE

 (Spinefarm)

Στη δική μου ροκ Αποκάλυψη, ο προφήτης οραματίστηκε την επιστροφή της Σκοτεινής παρέας ακριβώς σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς των αρχών του 21ου αιώνα, για να φέρουν στιγμές κάθαρσης στον ροκ μικρόκοσμο και να δώσουν νόημα σε μια κατασκευασμένη μουσική για τα νιάτα. Με μια σειρά άλμπουμ ( Killing Joke, Hosannas From The Basements Of Hell, Absolute Dissent, MMXII) και με το μανδύα της γραφικής ροκ μπάντας που βλέπει συνομωσιολογικά τα πάντα ( έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, μα νομίζετε λάθος) δημιούργησε τις συνθήκες για τους μελλοντικούς εφιάλτες όλων των καταπιεστών του Δυτικού ημισφαιρίου.

Φέτος με το ''Pylon'' εκτοξεύουν ακόμα μια ογκώδης, πύρινη μπάλα οργής που δηλώνει και πάλι παρούσα και επικίνδυνη. Για άλλη μια φορά η ηχητική τελετουργία, ακέραια και πιστή στο Πνεύμα που καθοδηγεί την πιο συνειδητοποιημένη μπάντα των ημερών μας, τελείται με πειθαρχία και ένταση. Περισσότερο γεμάτη, καθαρή και ωριμότερη από ποτέ, δεν καινοτομεί αλλά επιμένει να ενισχύει την ένταση και την οργή, να επιμηκύνει τη Διονυσιακή διάσταση της μουσικής τους όπως την ξέραμε και να κρατά τα επίπεδα αδρεναλίνης στο επίπεδο που λειτουργεί καλύτερα η μουσική τους. Στα ύψη δηλαδή.

Tribal κρουστά και ογκώδες μπάσο υπογραμμίζουν και υμνούν την καθαρτική φωτιά της κιθάρας του Geordie Walker και το ερμηνευτικό τελετουργικό του «Ιερέα» Jaz. Τραγούδια που με ακρίβεια και διαύγεια εξιστορούν τα Χρονικά της εποχής όπως κανένα κανάλι είτε καθεστωτικό, είτε συνομωσιολογικό, είτε άχρωμο θα σας προβάλλει. Η δύναμη και οι μελωδίες για άλλη μια φορά μπορούν να συλλάβουν τον ακροατή και να τον οδηγήσουν στον Πυρήνα της πεμπτουσίας του ροκ όπως πρέπει να λειτουργεί σήμερα....

29. Dark Energy – JLIN

 (Planet Mu, Knives)

Αρεσκόμαστε πολλές φορές να ακολουθούμε δύσβατα ακούσματα, να ενθουσιαζόμαστε από τα περίεργα και αυτό μας έχει βγει σε καλό. Οι μουσικές τάσεις που διαμορφώνονται σε άλμπουμ χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο για να τις καταλάβει κανείς αλλά και ένστικτο για να εντοπιστούν. Μόνο η Ιστορία κρίνει αλλά τουλάχιστον όταν συναρπαζόμαστε από ήχους που δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε ή να ενσωματώσουμε είναι ένα παιχνίδι που πολλοί αγαπάμε αλλά και πολλοί το εκμεταλλευόμαστε με σωστό (ενημέρωση και απόπειρα μεταφοράς του ενθουσιασμού αλλά και των εντυπώσεων καθαρά από τη συγκεκριμένη ακρόαση προς προς το κοινό) ή στραβό ( απόπειρα δημιουργίας σκηνών που δεν υπάρχουν, χυπστερία, εγωιστική προβολή).

Ο πρώτος δίσκος της Jerrilynn Patton γ.ω.κ.  JLΙN ονομάζεται ''Dark Energy'' και δοκιμάζει τις ακουστικές αντοχές μας ακόμα και μετά από 10 ακούσματα. Στηριγμένη πάνω στην footwork χορευτική σκηνή του Chicago, στους ασύγχρονους, ταχύτατους ρυθμούς της και στα πολτοποιημένα σαμπλαρισμένα r'n'b φωνητικά, δημιουργεί εξοντωτικά ρυθμικά σκευάσματα που αρχικά αναστατώνει τις προσαρμοστικές τάσεις της αντίληψης αλλά στο τέλος τις κατακρεουργεί ασύστολα. Νοιώθει κανείς μια ανασφάλεια και αισθάνεται άβολα και ειδικά αν ακούσει και τα σαμπλ από το '' The Ring '' στο '' Guantanamo '', τότε ενδεχομένως να ζήσει έναν πραγματικό ηχητικό εφιάλτη. 

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται βεβαίως η οργή, ο θυμός και να πάλι πέφτουμε στην επίδραση που έχει στη μουσική ο κοινωνικός περίγυρος και η πραγματικότητα. Όπως και ο χορός έτσι και το ''Dark Energy'', είναι μορφές Τέχνης γεννημένες από τη σκληρή ζωή στο Σικάγο και σε άλλες περιοχές των Η.Π.Α., οπότε είναι ένα έργο σύγχρονο και παγκόσμιο.

Μένουμε παρ' όλα αυτά στο μουσικό κομμάτι και οι εντυπώσεις ότι ακούμε κάτι αρκετά εναλλακτικό και διαφορετικό στο χώρο της Αμερικάνικης μουσικής παραγωγής είναι γεγονός. Οι αντίστοιχες παραγωγές ακούγονται πλέον πιο οικείες ύστερα από αυτό το άλμπουμ και φυσικά όσο τα αυτιά προσαρμόζονται ετοιμαζόμαστε για το δεύτερο μέρος. Αν αυτός ο δίσκος θα αναζητηθεί και θα ακουστεί με τις διαμορφωμένες ακουστικές μας αντιλήψεις μελλοντικά. Η ευεργετική συμμετοχή της Holy Herndon, στο ''Expand'' σημαίνει ότι θα τον αναζητήσουμε τελικά και στο μέλλον.

30. Portal_Well – INSECT ARK 

( Automnsongs records)

«..Η μουσική των INSECT ARK στο ''Portal/Well'' δεν αφήνει ηλιαχτίδα να διαπερνά το κυρίως σώμα της, είναι γεμάτη από αργόσυρτους και μουντούς ρυθμούς, βαθιές και κατανυκτικές μπασογραμμές, σκοτεινά συνθ και κιθαριστικά drones, και lap steel μελαγχολία. Μουσική που ταιριάζει γάντι στη σκοτεινή καταβύθιση των SWANS, μουσική που δεν ξεσπά ποτέ αλλά εξαπλώνεται ήρεμα, στοιχειώνοντας ακροατές και ψυχές.
Υποβλητική σαν ερημικό τοπίο πρίν τη βροχή ή σαν οτιδήποτε σας γεννηθεί σαν εικόνα στον εγκέφαλό σας,αυτή η Αποκαλυπτική αλλά και γοητευτική μουσική, έρχεται το 2015 να κάνει τη διαφορά.
Χαλαρώστε, απομονωθείτε και ακούστε καθώς το φεγγάρι εξαφανίζεται σιγά σιγά λίγο πριν τη Νέα Σελήνη...».

Η Dana Schechter, δημιούργησε ένα υποβλητικό άλμπουμ που οι επικές, απειλητικές μπασογραμμές και έρπουσες ambient σκιές προκαλούν δέος αλλά δεν θα θέλαμε να ήταν ειδήσεις. Το σκοτάδι και πως το διαχειρίζεται η καλλιτέχνης, προκαλεί θαυμασμό μιας και δεν την καταπίνει σε κύκλους απελπισίας αλλά έχει τον έλεγχο για να αντέξει το μακρύ και αβέβαιο ταξίδι αλλά και να κουβαλήσει και τους ακροατές μαζί του όπως στο Τούννελ του Τρόμου στα λούνα παρκ, αλλά με αληθινές να καραδοκούν. Η Κόλαση δεν μπορεί να τη διαπεράσει. Η μουσική της είναι εγγύηση για τις δικές μας σκοτεινές βόλτες κάτω στα τρίσβαθα της ύπαρξης μας.

Η αίσθηση είναι μοναδική και αυτό είναι μόλις το πρώτο της άλμπουμ. Την εμπιστεύομαι στη χαρτογράφηση της Κόλασης....