«..January 10 2016 - David Bowie died peacefully today surrounded by his family after a courageous 18 month battle with cancer. While many of you will share in this loss, we ask that you respect the family’s privacy during their time of grief...»
Το 1986 στην πενθήμερη μου κίνησε την περιέργεια κάτι που είδα γραμμένο σε μπουφάν ενός από άλλο σχολείο.
« - All The Madmen; Τι είναι αυτό;» λέω στο παιδί. Με κοίταξε περίεργα..
«- Δεν ξέρεις το ''All The Madmen;» μου απάντησε.
« Είναι Bowie ρε φίλε! Από το ''The Man Who Sold The World'', πρώτη πλευρά, δεύτερο τραγούδι. 1970»
«- Φαν του Bowie ε;» χαζορώτησα.
«- Μέχρι κόκκαλο. Έχουμε όλα τα άλμπουμ του. Μέχρι το '80 όμως. Μετά άρχισε κι αυτός να κάνει μαλακίες» μου απάντησε με τόνο περηφάνιας στη φωνή.
Κι εγώ σκέφτηκα: « Έχω μείνει πίσω..».
Την ίδια χρονιά άρχισα να ψάχνω λίγο πιο σοβαρά, δεδομένου ότι πλέον ήμουν φανατικός ακροατής της μεταπανκ και new wave σκηνής και ΟΛΟΙ έπιναν στο όνομα του Bowie. Και όχι του ποπ αστέρα των '80΄ς αλλά της δεκαετίας του '70.
Αγόρασα φτηνά ( μόνο έτσι αγόραζα λόγω οικονομικών) μια συλλογή του D. Bowie με διάφορα αλλά καλά ( η ταμπέλα έγραφε Rca) από την αρχή της καριέρας του μέχρι το ''Ashes To Ashes''.
Αυτή η συλλογή ήταν αρκετή για μένα μέχρι κάποια περίοδο στις αρχές των '90ς γιατί με είχαν συνεπάρει τόσο πολύ όλα τα τραγούδια που δεν ήθελα να συνεχίσω να αγοράζω αν δεν σταματούσε η ονειρική επιρροή του ''Space Oddity'', αν δεν σταματούσα να τραγουδάω το ''ChChChanges'' μέσα στο κεφάλι μου, αν δεν σταματούσε αυτή η υπνωτική mantra ''I'm a DJ, I am what I play'' ή αν δεν έφτιασχνα video clip στο κεφάλι μου με το ''Heroes'' και το ''Starman'' και φυσικά αν σταματούσα να έχω το ''Ashes To Ashes'' να με ισορροπεί όταν όλα πήγαιναν στραβά (και πήγαιναν συνεχώς).
Μέχρι που ήρθε το ''Low''. Επιτέλους βρήκα σε μεταχειρισμένο το άλμπουμ που πολύ έλεγαν ότι είναι το καλύτερο του. Μετά την ακρόαση σκεφτόμουν σοβαρά να πουλήσω τη μισή μου συλλογή γιατί απλά μου ήταν άχρηστη (οκ συνήλθα μετά).
Το ''Warszawa'', το ''Sound And Vision'', το ''Speed Of Life'', το ''Subterraneans'' και όλα τα υπόλοιπα ήταν, ανάμεσα και σε όλα τα άλλα που είχα ακούσει αρκετά ( ευτυχώς που ο Bowie ήταν ένα αποδεκτό και μεγίστης σημασίας για τον κόσμο ίνδαλμα και τα τραγούδια του τα άκουγες παντού), πολύτιμα για μένα σε στιγμές και δεν μπορούσα να τα αποχωριστώ κυρίως όταν τα άκουγα στο κεφάλι μου.
Σιγά σιγά, άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο το φαινόμενο ( ένας φίλος μου μου είχε πει ότι ο Bowie κατέχει και γνωρίζει την ακριβή σημασία της Γοητείας), να θαυμάζω περισσότερο το δημιουργικό του ταλέντο, να κατανοώ χωρίς πλήρως να αποδέχομαι την ευελιξία του ανάλογα τις εποχές και τις μόδες. Όμως όταν του αρέσει η disco και η soul και δημιουργεί το ''Young Americans'' ή όταν έλκεται από τους NINE INCH NAILS και το drum'n'bass και δημιουργεί δίσκους σαν το ''Outside'' είναι αυτό που κάθε φαν της μουσικής θα ήθελε να είναι. Γιατί ο Bowie πάντα ήταν fan της μουσικής, την αγαπά όσο και εμείς οι απλοί άνθρωποι. Μόνο που αυτός συνθέτει δικούς του κόσμους με απόλυτη επιτυχία και αυτή η σχέση του είναι αυτή που με μαγνητίζει επάνω του. Και βέβαια το οτι ήταν ο BOWIE του επέτρεπε να παίρνει αδρές προκαταβολές για να κάνει και μία ροκ μπάντα έτσι για πλάκα αλλά και για να καλύψει το writer's block που τον τυρρανούσε μέχρι το 1994, ξεδίνοντας δημιουργικά για πάρτη του (TIN MACHINE).
Άργησα σε σχέση με άλλους να ακούσω το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του αλλά ο Bowie ήταν για μένα κάτι οικείο, η αισθητική του αν θέλετε ήταν η μόνη που αποδέχομαι σαν σφαιρική και λειτουργική σε ένα χώρο που παίζει με τον υλισμό, την μίνιμουμ πνευματικότητα, το προσωρινό αλλά και το αιώνιο. Ήταν ο φθαρτός άνθρωπος που δεν χρειάζεται να κινεί Γη και ουρανό για να παραμείνει αθάνατος. Δεν χρειάζεται κανένα συμβόλαιο με Σκοτεινές Δυνάμεις για να γίνει σταρ, γιατί απλά υποκινούνταν από τη μουσική την ίδια και το πάντα καλό του γούστο και την ευφυΐα που τον χαρακτήριζε.
H 1η Ιουλίου του 1996, θα μείνει στην ιστορία της ζωής μου, γιατί εκείνη την ημέρα, είδα τρία ινδάλματά μου (Elvis Costello, Lou Reed, David Bowie), αλλά θυμάμαι περισσότερο (μαζί με την εκτέλεση του ''Sweet Jane'' από τον Lou Reed ), τη στιγμή που πρωτοείδα τον Bowie με σάρκα και οστά στη σκηνή! Αγέρωχος και επιβλητικός, ένας πραγματικός μαζικός ποπ σταρ που θα μπορούσε αν ήταν πολιτικός να πείσει και να πλανέψει τα πλήθη αλλά όχι. Ήταν ο απόλυτος σταρ γιατί ναι, μπορεί να σας φανεί περίεργο, ζει αυτό που κάνει μεταμορφώνοντας τον εαυτό του επί σκηνής σε κάτι larger than life έστω και για μιάμιση ώρα και μεταδίδοντας ακόμα και μέτριες εκτελέσεις κομματιών που αγάπησα σφόδρα ( άθλια εκτέλεση του ''The Man Who Sold the World''). Στο τέλος βγήκαμε αγκαλιά τραγουδώντας το ''All The Young Dudes''. Ήμασταν υπό την επήρεια του D. Bowie καθαρά! Χωρίς χημικά, χωρίς αλκοόλ, χωρίς τίποτα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκαθάρισε για μένα μια και καλή το τι σημαίνει Βowie στη μουσική βιομηχανία. Γιατί η σκηνική παρουσία δεν ψεύδεται. Δείχνει. Και μιλώ όχι για βίντεο, μιλώ του να είσαι εκεί τη στιγμή που η φωνή του Bowie εισέρχεται στους ακουστικούς σου πόρους χωρίς κανένα streaming ή βίντεο ενδιάμεσα...
Φέτος ο D. Bowie αναστήθηκε καλλιτεχνικά και πάλι. Έσπασε τον τύμβο το 2013 με το ''The Next Day'' αποδεικνύοντας την αυθεντικότητα του και τη ρεαλιστική του άποψη. Μετά τα εξήντα μπορείς να είσαι Δούκας ακόμα και όταν δεν χοροπηδάς επί σκηνής. Όμως με το ''BlackStar'' βγήκε και πάλι στη επιφάνεια, ο Bowie καλλιτέχνης και οραματιστής. Με ένα δίσκο απέριττο, ακριβή και άψογο. Και περιμέναμε πως και πως σε αυτή την νέα πορεία να ολοκληρώσει με ένα τρίτο άλμπουμ για να κρυφτεί και πάλι και να επιστρέψει μετά από χ χρόνια.
Ναι πίστευα ότι ο Bowie είναι αθάνατος. Όπως και ο Lemmy. Αλλά η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή...
Τώρα η Γη φαίνεται ξανά γαλάζια και δεν υπάρχει τίποτα για να κάνω. Ίσως να προτείνω η σωρός του να μπει σε διαστημική στολή και να ξαμοληθεί στο Διάστημα...Όλο και κάποια εξωγήινη διάνοια θα τον αναστήσει και θα τον φρεσκάρει και θα τον ξαποστείλει και πάλι κοντά μας....
Καλό βράδυ κ. D. Bowie.
Περιμένουμε και πάλι να μας τινάξεις τα μυαλά όταν επιστρέψεις ως ''Starman''. Αλλιώς θα έρθουμε εμείς...
Σχόλια