Ο Iggy Pop κυκλοφόρησε καινούριο άλμπουμ. Από πότε έχω να αφοσιωθώ σε καινούριο άλμπουμ του; Δεν θυμάμαι ειλικρινά....
Το ''Post-Pop Depression'' όμως όπως και το ''Blackstar'' του αείμνηστου D. Bowie, είναι από εκείνα που διαγράφουν το πρόσφατο παρελθόν μονοκοντυλιά και μας επαναφέρουν στην εποχή που κάθε άλμπουμ τους ήταν ένα μικρό ή μεγάλο γεγονός.
Αυτή τη φορά ο Iggy Pop είχε ένα σίγουρο χαρτί. Τον Josh Homme και το στούντιο του στην έρημο. Χρηματοδότησαν όλο το εγχείρημα και μαζί με τον κημπορντίστα και κιθαρίστα Dean Fertita (QUEENS OF THE STONE AGE, DEAD WEATHER) και τον drummer Matt Helders (ARCTIC MONKEYS), ηχογράφησαν το άλμπουμ μέσα σε δύο μεγάλα session το Γενάρη που μας πέρασε με μεγάλη μυστικότητα και με έναν κανόνα: Όχι έτοιμα τραγούδια αλλά μόνο κεντρικές ιδέες.
Το τελικό αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά καταθλιπτικό ακούγεται καθώς εδώ έχουμε σύμπραξη των μουσικών κόσμων των καλλιτεχνών σε εννιά τραγούδια που σφύζουν από μελωδίες και δυνατές ενορχηστρώσεις. Η ερμηνεία του Iggy είναι φυσικά η κινητήριος δύναμη. Χαλαρότερη, μεστότερη, επιβλητική όπως πάντα στιγματίζει τα τραγούδια που ενισχύονται και λάμπουν με καθαρές κιθάρες, απλές και διακριτές μελωδικές γραμμές, γοητευτικές μελωδικές αλλαγές μέσα στο κυρίως θέμα τους και στιβαρούς ρυθμούς (αποκορύφωμα τα τελευταία λεπτά του "Sunday'' αλλά και τα φλεγόμενα φωνητικά επίσης στα τελευταία λεπτά του στοιχειωμένου από φλαμένκο χρωμάτα, ''Vulture''.
Βέβαια η απλότητα όταν βγαίνει από δύο κορυφαίους ροκ καλλιτέχνες είναι γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο γιατί όπως θα ακούσετε τα τραγούδια διακρίνονται για την μεστότητα αλλά και την δύναμή τους χωρίς να κάνουν άσχετο θόρυβο ή να διαφαίνεται έπαρση και πόζα.
Ένα Σαββατοκύριακο στου Josh είναι ικανό , όπως έχει αποδειχτεί και με προηγούμενες ηχογραφήσεις ( Desert Sessions, Arctic Monkeys κλπ) ότι μπορεί να παραχθεί ροκ υλικό με σάρκα και οστά, ιδρώτα και αγάπη. Έτσι και το ''Post-Pop Depression'', είναι όχι μόνο ένα άλμπουμ επιστροφής ή μεγαλειώδους φινάλε για την καριέρα του Iggy Pop αλλά και ένας ροκ δίσκος που δημιουργήθηκε για να ακούγεται και να τραγουδιέται ξανά και ξανά. Εννιά κομμάτια που με τρείς ακροάσεις μένουν στον εγκέφαλο και με μεγάλη ευχαρίστηση δεν φεύγουν από εκεί. Ίσως τελικά αυτός ο συγκεκριμένος να παραμείνει κλασσικός για ένα πεθαμένο είδος ή καλύτερα ένα παράδειγμα για το πώς το ροκ άμεσα και απλά μπορεί να ξαναγίνει λειτουργικότερο...
Προσωπικά, απόψε, από το τέταρτο τραγούδι ( In The Lobby) και ύστερα, ξέχασα τι καινούριο είχα να ακούσω και αφοσιώνομαι σε αυτόν για όσο με πάρει.
Ο Iggy Pop είναι και πάλι έξω από τη βαρετή εικόνα του ροκ σταρ και ηχογραφεί πρώτα απ' όλα για δική του ευχαρίστηση. Κάτι που σημαίνει ευλογία για όλους μας. Δεν θέλω να κλείσει την καριέρα του ( όπως δήλωσε) με αυτό το άλμπουμ αλλά και τι σπουδαίο φινάλε θα ήταν παρ' όλα αυτά μετά από πενήντα χρόνια γεμάτα καταχρήσεις, ταξίδια στην Κόλαση αλερετούρ και διαρκείας, ποπ λάμψη και συνεχείς επανεκκινήσεις.
Σχόλια