1. Blackstar
– DAVID BOWIE
(ISO/Columbia/Sony)
Αν ο D. Bowie ήταν ζωντανός θα ήταν άραγε το ''Blackstar'' ο δίσκος της χρονιάς σαρώνοντας μεγάλα περιοδικά και ατομικά ιστολόγια; Θα γινόταν θεατρικό έργο;
Όταν είχε κυκλοφορήσει το ''The Next Day'' όλοι χαιρετήσαμε έναν Bowie που γερνούσε με αξιοπρέπεια και που δεν επαναπαυόταν σε πρότερες δάφνες. Ήταν το άλμπουμ που τον εισήγαγε στη δεκαετία του 2010. Ήταν ασυνήθιστα ασυνήθιστος για τον καλλιτέχνη και γι' αυτό απέσπασε καλές κριτικές και θετική ανταπόκριση. Κι όμως στις λίστες πολλών στο τέλος του 2013 ή δεν υπήρχε ή ήταν χαμηλά.
Η κυκλοφορία του τραγουδιού του ''Blackstar'' όμως, ήταν κάτι που επέβαλλε τον Νέο Bowie, στα μουσικά γεγονότα. Το άλμπουμ ήρθε μαζί με το τραγικό γεγονός. Ακούστηκε σαν ένα σπουδαίο αποχαιρετιστήριο άλμπουμ αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αυτό και το διαπιστώσαμε όλοι άμεσα.
'' Φέτος ο D. Bowie αναστήθηκε καλλιτεχνικά και πάλι. Έσπασε τον τύμβο το 2013 με το ''The Next Day'' αποδεικνύοντας την αυθεντικότητα του και τη ρεαλιστική του άποψη. Μετά τα εξήντα μπορείς να είσαι Δούκας ακόμα και όταν δεν χοροπηδάς επί σκηνής. Όμως με το ''BlackStar'' βγήκε και πάλι στη επιφάνεια, ο Bowie καλλιτέχνης και οραματιστής. Με ένα δίσκο απέριττο, ακριβή και άψογο. Και περιμέναμε πως και πως σε αυτή την νέα πορεία να ολοκληρώσει με ένα τρίτο άλμπουμ για να κρυφτεί και πάλι και να επιστρέψει μετά από χ χρόνια. ''
Ο δίσκος είναι μια τρανή απόδειξη της σπουδαίας καλλιτεχνικής οντότητας του. Μας θύμησε πολύ την δημιουργική ατμόσφαιρα του '' Station To Station'', του ''Heroes'', του ''Hunky Dory'', ακόμα και του ''1.Outside...''. Με την ίδια περιέργεια για κατάκτηση της μουσικής, με την ίδια δίψα για την ολόδική του σφραγίδα επάνω της. Μόνο που στο ''Blackstar'' ακούγεται γεμάτος σιγουριά, αυτοπεποίθηση και με την ευτυχία του ανθρώπου που έφτασε πλέον στο υψηλότερο σημείο της μουσικής του πορείας. Δεν ήταν ακριβώς άλλη μια κορυφή από τις πολλές που πάτησε ο Bowie. Ήταν η κορυφαία στιγμή του, όχι απαραίτητα πρωτοποριακή. Δεν είναι το ζητούμενο. Είναι η στιγμή που πέντε δεκαετίες καριέρας, αποκρυσταλλώνεται σε αυτό το υβρίδιο jazz/electronica/pop που δεν θυμίζει πολλά, δεν χρωστά πουθενά και συνδυάζει όλες τις περσόνες του σε μία. Ένα μεγάλο παιχνίδι έφτασε στο τέλος του.
Αν ο ζούσε ο Bowie μπορεί να μην ηχογραφούσε άλλο άλμπουμ ή να είχαμε νέα του σε μια δεκαετία με κάτι προφανώς ψαγμένο και ολοκληρωμένο.
Αν ζούσε ο Bowie ίσως και να μην υπήρχε αυτό το άλμπουμ τόσο ψηλά στις φετινές λίστες αλλά δεν παύει να είναι κάτι που όλοι το κοιτάνε με θαυμασμό και θέλουν να φτάσουν στην πεφωτισμένη, ζενίθ κατάσταση του καλλιτέχνη.
Αν ο ζούσε ο Bowie μπορεί να μην ηχογραφούσε άλλο άλμπουμ ή να είχαμε νέα του σε μια δεκαετία με κάτι προφανώς ψαγμένο και ολοκληρωμένο.
Αν ζούσε ο Bowie ίσως και να μην υπήρχε αυτό το άλμπουμ τόσο ψηλά στις φετινές λίστες αλλά δεν παύει να είναι κάτι που όλοι το κοιτάνε με θαυμασμό και θέλουν να φτάσουν στην πεφωτισμένη, ζενίθ κατάσταση του καλλιτέχνη.
''Ναι. Πίστευα ότι ο Bowie είναι αθάνατος. Όπως
και ο
Lemmy.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα
σκληρή''.
Σχόλια