10. The
Hope Six Demolition Project – PJ HARVEY
(Vagrant )
Η
P.J. Harvey δημιούργησε φέτος τον πλέον φιλόδοξο δίσκος
της. Ίσως περισσότερο από τις δυνάμεις
της. Όμως είναι η Polly
που
αγαπάμε. Είναι το κορίτσι που δεν θα
την ικανοποιούσε άλλο ένα άλμπουμ
συμβατικό με το προηγούμενο της. Δεν
το κάνει ποτέ αλλά αυτή τη φορά η πρόκληση
που έθεσε στον εαυτό της ήταν μεγάλη.
Πολλά όργανα, ογκώδης παραγωγή, γυαλισμένη
παραγωγή, μεγάλη μπάντα.
Τα καλά
τραγούδια όμως παραμένουν καλά τραγούδια.
Είτε με κιθάρα , είτε με ροκ σχήμα, είτε
με μεγαλύτερο ροκ σχήμα. Είτε αντλώντας
απ΄το αισθητικό σεντούκι του καλλιτέχνη
είτε επιλέγοντας κατασταλαγμένες
μουσικές έννοιες (φολκ, μπλουζ).
Μια
απλούστερη παραγωγή και λιγότερα όργανα
θα ήταν αρκετά για να αναδείξουν τις
συνθέσεις της που παραμένουν για άλλη
μια φορά στο ύψος της ποιότητας που
γνωρίζουμε εδώ και 23 χρόνια. Δεν γίνεται
άλλωστε η P.J. Harvey να
γράψει κάτι λιγότερο σημαντικό. Μάλιστα
η συνεχής ακρόαση αναδεικνύει την
επιμέλεια, την τελειομανία και τον
κόπο της για να φτιάξει με τα καλύτερα
υλικά τραγούδια άρτια αλλά και κοντά
στην ψυχή. Το πάθος και η αφοσίωση της
είναι πραγματικά συγκινητικά σε αυτό
το άλμπουμ.
Πλησιάζει βέβαια τις
φιλοδοξίες του ''To Bring You My Love'' αλλά
υπάρχει διαφορά τόσο στο πολιτικοκοινωνικό
στοιχείο των στίχων και στο εύρος των
ειδών που επιστρατεύει, ώστε το ''The
Hope Six Demolition Project'',
να φτάσει σε άλλο επίπεδο από ότι έχει
δημιουργήσει ως τώρα.
Άσχετα αν προτιμώ
την Polly
φλεγόμενη
και
ηλεκτρισμένη, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω
και να επικροτήσω το τελευταίο άλμπουμ
της.
Σχόλια