''Η Chelsea Wolfe, παρ' όλες τις παραπομπές, είναι μια αληθινή, αυθεντική ρόκερ που τραγουδά μέσα από την ψυχή της και με συναίσθηση της ανθρώπινης τραγικότητας.
Έτσι, μετά την Anna Calvi και τη Zola Jesus, η Θηλυκή Αγία Τριάδα γι' αυτή τη δεκαετία μόλις ολοκληρώθηκε [ 2017_έχουν αντικατασταθεί οι δύο πρώτες]....'' [ 10.11.2011, Chelsea Blues]...
''Δεν μιλάμε απλώς για συνθετική και ενορχηστρωτική διαύγεια και έμπνευση. Μιλάμε για ένα ολόκληρο ηχητικό καταπέτασμα με συνθέσεις που κλιμακώνονται σταδιακά ,ανεβάζοντας την παγιδευμένη λάβα, ίσως ακόμα και τα καταπιεσμένα δάκρυα,σε στάθμη εκτόξευσης στο ψυχικό ηφαίστειο του ακροατή. Μιλάμε για ερμηνεία που μετά βίας δεν ξεσπάει αλλά με ελεγχόμενη εκτόνωση αφήνει να εννοηθεί όλο το φλεγόμενο εσωτερικό ψυχικό παραλήρημα''
(για το ''Pain Is Beauty'', )[19.12.2013, The Music Idylls of 2013 : Οι δίσκοι του 2013 : 02 ]
'' Το γενικό κλίμα του άλμπουμ γραπώνεται επάνω στον ακροατή[..] Γραπώνεται και ταρακουνάει τον ακροατή χωρίς να τον χαϊδεύει. Δεν είμαι σίγουρος αν στην αρχή το αντέχει κανείς σε όλη του τη διάρκεια.
[..] Το ταξίδι είναι σκληρό, θέλω να το προχωρήσω όμως μέχρι τέλους, γιατί εμπιστεύομαι την Άβυσσο της Chelsea Wolfe.
Συμεριζόμενος την αγωνία της [..] διαλέγω καλοκαιριάτικα να διαβώ τον Ρουβικώνα στην απέναντι όχθη, στα σκοτεινά Όνειρά της, στο προσωπικό της κολαστήριο, για να καταλήξω στις μυτερές αγκαλιές του δικού μου στο τέλος.
Τόσα χρόνια την ακούω με ενδιαφέρον. Στο ''Pain Is Beauty'' κατέληξα να μην μπορώ να ζήσω χωρίς τη μουσική της και τώρα βουτώ μαζί της στην Άβυσσο και η πτώση μπορεί να είναι βασανιστική αλλά, δεν τη φοβάμαι πλέον με τη μουσική της αγκαλιά..'' ( για το ''Abyss'', [27.08.2015, A Season in the Abyss. Descending with Chelsea Wolfe.....(remixed) ]
Ήταν επόμενο λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια που έχω ασχοληθεί, ακούσει, σκεφθεί, γράψει και κυρίως αισθανθεί με τα τραγούδια της, να θέλω να τη δω και επί σκηνής.
Χρόνια ξεροστάλιαζα μπροστά από την οθόνη προσπαθώντας να πιάσω την λυτρωτική ενέργεια των ζωντανών της εμφανίσεων μέσω των ερασιτεχνικών βίντεο. Χρόνια επιθυμούσα να τη φέρει κάποιος στην Ελλάδα. Είχα μια ελπίδα με την κοινή της περιοδεία με τους WOVENHAND το 2015. Τουλάχιστον να την έβλεπα σαν σαπόρτ. Ούτε και τότε.
Το 2017 όμως έστω και χωρίς καινούριο υλικό προς ακρόαση-εκτός από δύο τραγούδια που δοκιμάζει στην πρόσφατη περιοδεία της- και για κάποιο άσχετο λόγο προφανώς, θα είχαμε την ευχαρίστηση οι λιγοστοί οπαδοί της αλλά και αυτοί που ήθελαν πραγματικά να την ακούσουν (εκείνοι που την γνωρίζουν από το promo του Game Of Thrones ή τα στυλιζαρισμένα φρικιά που έλκονται μόνο από τη φήμη και το στυλ δίχως να έχουν ακούσει νότα, δεν πιάνονται) να την δουν και από κοντά.
Εισήλθα στο χώρο του Piraeus 117 Academy φουριόζος. Ήθελα να είμαι μπροστά. Συνήθως με βρίσκετε στις πρώτες σειρές, αλλά αυτό το βράδυ ήμουν μόνο ο φαν και όχι ο ανταποκριτής. Ήθελα να δω από κοντά την ροκ Ιέρεια της δεκαετίας που διανύουμε. Να δω κάτι που δεν είναι μια εποχούμενη νοσταλγία, αναπαυμένη στις δάφνες του παρελθόντος. Να δω μια γνήσια ροκ περσόνα των ημερών μας. Που δεν είναι μέταλ ή goth ή blues ή φολκ τροβαδούρος. Είναι μια αυθεντική μουσικός και τραγουδοποιός που γνωρίζει την Ιστορία και μαζεύει όλους τους χαρακτηρισμούς σε κάτι ενιαίο και μοναδικό. Είναι η εξέλιξη του ροκ αλλά όχι σαν είδος αλλά σαν έκφραση. Κάτι που στο χώρο του ροκ τα τελευταία χρόνια, μόνο η Pj Harvey το κατείχε και αυτό συνέβη τη δεκαετία του '90. Οπότε η προσμονή ήταν έντονη.
Δεν θυμάμαι από πότε είχα να βιώσω αυτή τη γλυκιά ένταση της προσμονής για κάποιον καλλιτέχνη αλλά θα θυμάμαι τη συγκεκριμένη ημερομηνία για να σας θυμάμαι στο μέλλον.
Οι υπόλοιποι μουσικοί της μπάντας ήταν ήδη παρόντες μετά την εισαγωγική doom μουσική εισαγωγή που ακουγόταν σαν κομμένο απόσπασμα από την τελική μίξη του ''Carrion Flower''.
Την είδα να εμφανίζεται από την δεξιά μεριά της σκηνής όπως την κοιτούσαμε, ντυμένη στα μαύρα. Τα ρούχα τα σχεδιάζει μόνη της όπως και όλο το look της και έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Επιβλητική με έντονο μακιγιάζ, αποπνέοντας σκοτεινό αισθησιασμό και ιδιαίτερο στυλ. Φυσικά η προσωπικότητα της υπερβαίνει την εικόνα της goth κούκλας με τη στυλιζαρισμένη βαριά διάθεση. Η άψογη, σκοτεινή εικόνα της performer βοηθά στην διατήρηση της προσοχής σε αυτά που θα μας τραγουδούσε γιατί πάνω απ' όλα θα μας ξετύλιγε τους προσωπικούς της εφιάλτες άρα έπρεπε να ήταν το επίκεντρο.
Για 12 τραγούδια, ξεδίπλωσε ιστορίες από τους εφιάλτες της ψυχής, ιστορίες με ένταση και φόβο και επικύρωσε ότι πίστευα εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αφοσιωμένοι της φαν τα τελευταία επτά χρόνια.
Ξεκίνησαν με το ''Feral Love'', ισχυρότερο και επιβλητικότερο από την εκτέλεση του άλμπουμ δίχως να ακούγονται τα φωνητικά της. Τεχνική παρασπονδία αλλά επειδή ήμουν κοντά την άκουγα και η φωνή της ήταν εξαιρετική άρα ήταν ζήτημα χρόνου να διορθωθεί απλά η ένταση. Κάτι που πραγματοποιήθηκε.
Για την υπόλοιπη διάρκεια του σετ ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν πιστός στην αισθητική της μουσικής της. Το σχήμα της δεμένο και λειτουργικό δεν απασχολούσε τα μάτια που φυσικά έπρεπε να είναι καρφωμένα στην Ιέρεια..
Οι αποδόσεις των τραγουδιών ήταν εξαιρετικές. Υπάρχει η επίγνωση σε όλο το σχήμα, για την απόδοση του κάθε τραγουδιού. Επίγνωση που καθοδηγείται όχι από κάποιο σχέδιο αλλά από το Ένστικτο και την Ένταση των συναισθημάτων. Κάθε φορά. Το κατανοείτε περισσότερο πλέον μετά από την Αθηναϊκή της εμφάνιση, βλέποντας τα βίντεο της συγκεκριμένης περιοδείας της. Το ίδιο σετλιστ, με την ίδια ένταση παιγμένο. Η φύση και η προέλευση των τραγουδιών είναι ισχυρή βάση για την απόδοση τους. Όχι γιατί η καλλιτέχνης ήθελε να φτιάξει μπαλάντα που να συνδυάζει το μέταλ με το γκοθ και τη φολκ. Αλλά πως να δαμάσει με νότες τους εφιάλτες της και να τους εξωτερικεύσει για να τους εξορκίσει από μέσα της αλλά και να κρατήσει το κλίμα για τη λύτρωση των οπαδών της.
Έτσι εξηγείται αυτό το βάρος στο στέρνο, η συναισθηματική φόρτιση κατά τη διάρκεια του σετ της ήταν η πιο έντονη που είχα τους τελευταίους μήνες σε συναυλία.
Βυθίστηκα για άλλη μια φορά στην Άβυσσο της, αλλά αυτή τη φορά περπατούσε δίπλα μου, όχι πίσω από τα bit ενός ψηφιακού άλμπουμ. Υποβλητική και αφοσιωμένη αλλά ταυτόχρονα Συνοδός στην Άβυσσο κάθε ακροατή.
Νοιώσατε λίγο βαριά έστω και για λίγο; Δείχνει πόσο πραγματικά την έχετε ανάγκη, πόσο πραγματικά το ροκ έχει στερηθεί τα τελευταία χρόνια από τέτοιες ερμηνεύτριες.
Συνθέσεις της σαν τα ''Simple Death'', ''After The Fall'', ''Iron Moon'', ''Pale On Pale'' αποδόθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε το συναίσθημα που εξέπεμπε αλλά και η λήψη του από τους ακροατές ήταν δυνατότερο από τις στούντιο εκτελέσεις.
Η σειρά των τραγουδιών ήταν δομημένη για να δημιουργηθεί ένα τελετουργικό Κάθαρσης. Μια κατανυκτική, ιεροτελεστία Θλίψης και σκοτεινών συναισθημάτων που εκτονώθηκε στην κλιμακούμενη αναρρίχηση προς την επιφάνεια του τελευταίου τραγούδι που όχι τυχαία ονομάζεται ''Survive''. Ο τελικός καταιγισμός θα μπορούσε να ήταν η τελική κάθαρση. Ήταν ένα αποκορύφωμα που είχε νόημα. Όχι να προκαλέσει τις συνηθισμένες Παυλώφειες πλέον ροκ αντιδράσεις. Η λύτρωση ενδεχομένως να ήταν μίλια μακριά αλλά τουλάχιστον είχαμε αποτινάξει το σκοτάδι για λίγο.
Έφυγε από τη σκηνή απλά και εντυπωσιακά. Αλλά επανήλθε χωρίς το αραχνοΰφαντο ριχτάρι και με λυμένα τα μαλλιά στις πρώτες σειρές για κουβέντα, αυτόγραφα και selfie.
Έπρεπε να τη δω και να της μιλήσω από κοντά για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία, γι' αυτά που πιστεύω για την καλλιτεχνική της σημασία.
Τη λένε CHELSEA WOLFE. Και είναι η αυθεντικότερη ροκ ηρωίδα της δεκαετίας μας.Κάνει sold out περιοδείες παντού. Στην Ελλάδα φύγαμε από τα '80'ς σύνδρομα και περάσαμε στα '90'ς οπότε δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι, να τη δεχτούμε γιατί η Chelsea Wolfe δεν μιλά στη μάζα σαν ένας κοινότυπος ροκ σταρ. Δεν έχει ίχνος έπαρσης, καμμία αντ-ροκ συμπεριφορά corporate πλάνου ή νοοτροπία ντίβας. Είναι ένα απλό κοριτσάκι κατά βάθος που γράφει για να λυτρώνεται από τους εφιάλτες της και που χαίρεται να της λένε ότι η μουσική της κάνει καλό.
Σαν φαν αλλά και σαν άνθρωπος που παρακολουθώ τη μουσική εδώ και 40 χρόνια περίπου, η όλη εμπειρία ήταν από τις πιο ευχάριστες που είχα ποτέ. Συνάντησα ένα αστέρι του ροκ κόσμου που θέλω να είμαι μέρος του.
Σχόλια