Planet Classics 2017: The Albums_21-25

Λίγο πριν την τελική εικοσάδα που είναι αλήθεια ότι με παίδεψε και πάλι, γιατί πολλά άλμπουμ είχαν τους λόγους τους να βρίσκονται μέσα εκεί. Οι θέσεις 21-25 βρέθηκαν στα είκοσι κάποια στιγμή...
21.Offering - CULTS  

           (Sinderlyn)

Ήταν από τις επιστροφές που δεν περίμενα και που χάρηκα ιδιαίτερα παρ' όλες τις μέτριες κριτικές. Τα τραγούδια διακρίνονται για την ρετρό αισθητική τους κολλημένα σε μια ζαχαρένια '60'ς limbo που δέχεται χάδια ζωής και υποτάσσεται εν τέλει στην ακαταμάχητη βελούδινη φωνή της Madeline Follin. 
Σαν Σειρήνα αποπλανεί τα αυτιά και καταγοητεύει. Το ''Offering'' είναι ένας ακόμα ποπ παράδεισος που δεν αγαπήθηκε όσο πρέπει φέτος. Οπότε είναι ανώφελο να μιλήσω παραπάνω. Προτιμώ να τον μοιραστώ μόνο με τους ενθουσιώδεις ακροατές/ επισκέπτες του..

22.Everywhere At The End Of Time_Stage 2 / Stage 3– THE CARETAKER  

           (History Always Favors The Winners)

Με κίνδυνο να θεωρηθεί ότι αισθητικά, έχει παγιδευτεί σε αδιέξοδο με αυτό το project, προχωρά απτόητος καλύπτοντας τη δεύτερη και τρίτη φάση του εξαπλού ''Everywhere At The End Of Time'' με απόλυτη προσήλωση στον εκφυλισμό της πιό ύπουλης ασθένειας της τρίτης ηλικίας. Παράλληλα όμως κι ενώ εξερευνά το χρόνο και τη μνήμη, ανακαλεί και νοσταλγικά συναισθήματα που για ακροατές 15-65 χρόνων δεν παραπέμπουν παρά σε μια φανταστική εποχή αθωότητας και ομορφιάς. Και τα δύο άλμπουμ αντιμετωπίζονται σαν κεφάλαια του ίδιου έργου και γι' αυτό δεν τα ξεχωρίζουμε σε αυτόφωτες μονάδες. Απαιτούν προσήλωση και σύνδεση με το περσινό και τότε φαίνεται ξεκάθαρα τι προσπαθεί να κάνει και πραγματικά είναι ασύλληπτο πως έχει συνδυάσει τις μουσικές παραλλαγές συνθέσεων με τις εντυπώσεις του αυτιού/μυαλού σε σχέση με τη συνάρτηση χρόνου/αναμνήσης. Ίσως μια ολοκληρωμένη έκδοση και με τα έξι στάδια να μας αποκάλυπτε όλη την ιδιοφυή σύλληψη του έργου αλλά κυκλοφορώντας το τμηματικά, κατανοοούμε καλύτερα την εξέλιξη και μας υπενθυμίζει την ανάγκη να χανόμαστε σε δύσβατες περιοχές, με ασφάλεια αλλά και την αίσθηση της τραγικότητας αν σκεφθεί κανείς από που εμπνέεται ο Leyland Kirby για αυτό το εγχείρημα σαν The Caretaker..

23.Dust – LAUREL HALO 

          (Hyperdub)

Η επιστροφή της Laurel Halo στα φωνητικά ύστερα από το ''Quarantine'' του 2011 και η περισσότερο ακόμα αεράτη και ευκίνητη ηλεκτρονική στα όρια της ποπ αλλά με αρκετά jazz στοιχεία αποτυπώνεται στο νέο της άλμπουμ με θριαμβευτικό τόνο. Το ''Dust'' αντίθετα με τον τίτλο του είναι το πιο στιλπνό και έξυπνο άλμπουμ ηλεκτρονικής ποπ με φρέσκια αντίληψη και πλούσιο σε ηχοχρώματα. Χωρίς να χάνει τίποτα απο τον εξερευνητικό του χαρακτήρα, εντυπωσιάζει με την ιδιοφυή του προσέγγιση, προσκαλώντας ακόμα και τους πιό δύσπιστους ακροατές σε δύσκολα τοπία. Ολιγόλεπτοι jazz abstract αυτοσχεδιασμοί εναλλάσονται με νέας αντίληψης τραγούδια που ενσωματώνουν ποπ και house με άνεση. Η κομψότητα ήταν πάντα ένα στοιχείο που κρατούσε πίσω η Laurel Halo. Όμως στο ''Dust'' κατακτά όχι μόνο την μουσική αναζήτηση αλλά και την άνεση να την παρουσιάζει σαν κάτι μεταμοντέρνα στιλπνό, ανανεώνοντας σε γενικό πλαίσο τη μουσική αυτής της δεκαετίας.

24.Choir Of The Mind - EMILY HAINES & THE SOFT SKELETON 

           (Last Gang)

Το ''Knives Don't Have Your Back'' ήταν ένας χαμηλότονος, μελαγχολικός δίσκος που με συνόδευε εκείνο το Φθινόπωρο 2006 από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι τις πρώτες νυχτερινές. Ήταν η πρώτη επαφή μου με την τραγουδοποιό αλλά και με το σχήμα που τραγουδούσε. 11 χρόνια μετά από εκείνο το άλμπουμ και μετά από μια εξαιρετική πορεία με τους METRIC, η Emily Haines επέστρεψε με έναν ακόμα, τρίτο μέσα σε μια εικοσαετία, προσωπικό δίσκο με το σχήμα που τη συνοδεύει, τους THE SOFT SKELETON ( ουσιαστικά ο James Shaw συν ο ντράμερ των SPARKLEHORSE, Scott Minor, για ένα τραγούδι).

Η τραγουδοποιός Emily Haines είναι μακριά από τη ροκ περσόνα που προβάλει στους METRIC. Όταν κάθεται στο πιάνο ακούγεται εξομολογητική, φλέγεται εσωτερικά και θα έλεγε κανείς ότι αναζητά λύτρωση μέσα από τα τραγούδια  της. Το ''Choir Of The Mind'' περιλαμβάνει μερικά ακόμα κομμάτια ψυχής της δημιουργού που τα εξωτερικεύει με τη δέουσα προσοχή και σεβασμό, με αξιοπρέπεια, χωρίς έντονα μελοδραματικά στοιχεία και μουσικές ακροβασίες. 
Όπως ολόκληρος ο σόλο κατάλογος της έτσι κι αυτό, παραμένει σε μια ιδιαίτερη γωνιά στο Σπίτι έτοιμη να υποστηρίξει κάθε συναισθηματική ανάγκη για διαφυγή και μουσική παρέα.  
Είναι παράξενο αλήθεια. Εδώ στα τριάντα πρώτα, θα μπορούσα να έχω δίσκους που ηχητικά είναι περισσότερο προχωρημένοι από αυτόν αλλά τελικά για άλλη μια χρονιά υπερισχύει ότι θα υπάρχουν περισσότερα άλμπουμ που μιλάνε στον συντάκτη αυτών των γραμμών όταν όλοι έχουν αποχωρήσει και έχει απομείνει απέναντι από τον υπολογιστή ή το στερεοφωνικό του....
Τότε ξεκινά ένα ιδιωτικό μουσικό πάρτυ με ιδιαίτερους καλεσμένους και η Emily Haines είναι επί της υποδοχής.

25.Yours Conditionally – TENNIS 

          (Mutually Detrimental)

 

Ο Patrick Riley και η Alaina Moore δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στην απαλή πλευρά της δεκαετίας του '70. Τα τραγούδια τους θα μπορούσαν άνετα να συμπεριληφθούν σε playlist του Soma Fm χωρίς κανείς να αντιληφθεί σε πρώτη φάση ότι στην πραγματικότητα φράφτηκαν την τρέχουσα δεκαετία.
 Το ''Yours Conditionally'' πέρα από το προφανές του δεσίματος του ντουέτου στη ζωή και στη μουσική, περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Ακούγονται σαν τους FLEETWOOD MAC και τους CARPENTERS φιλτραρισμένους με Phil Spector σε πελάγη ευτυχίας.

Τα ζεστά ηλιοβασιλέματα στην παραλία, οι μίνι κρουαζιέρες με γιώτ ( αληθινό!) και οι καθαρές έναστρες νύχτες δίνουν και παίρνουν προκαταβάλλωντας τη φαντασία με θερμά χρώματα φωτογραφιών της δεκαετίας του '70. Η Alaina Moore, δεν έχει το sex appeal της Stevie Nicks, δεν έχει καν την εύθραυστη ομορφιά της Karen Carpenter και τα σγουρά της μαλλιά της δίνουν μηδενική ποπ λάμψη αλλά η φωνή της είναι απλά μαγευτική και η κινητήρια δύναμη των τραγουδιών του σχήματος. Εισερχόμαστε στο τερραίν της γλυκιάς ποπ που εμψυχώνει και προκαλεί γνήσια συναισθήματα αγάπης και νοσταλγίας ακόμα και όταν σαρκάζουν στιχουργικά, μακριά από βαρύτερες υπαρξιακές αναζητήσεις. Το σχήμα γνωρίζει πως να γράφει απλή και λειτουργική ποπ που έρχεται ξεκάθαρα σε αντίθεση με τον πομπαρισμένο με auto tune και άλλα πλαστικά software, ποπ κόσμο του τώρα. Ηχεί ρετρό αλλά όχι μόνο σαν φόρμα. Η ποπ των TENNIS, χαρίζει εγγυημένη και ειλικρινή άνετη ακρόαση και όμορφα συναισθήματα, χωρίς μελοδράματα, υπερβολές, σεξουαλική πείνα και αναζήτηση πλήρωσης του κενού. Την ποπ των TENNIS, την αναζήτησα πολλές φορές μέσα σε αυτή τη χρονιά και πραγματικά πληροί το 100% των προθέσεων της.

Το ''Yours Conditionally'' δεν είναι από τους δίσκους που θα βρείτε σε λίστες με τα καλύτερα φέτος. Η εικόνα ενός ετεροφυλόφιλου ντουέτου συζύγων με μηδενική ποπ χρυσόσκονη και εικόνα, είναι από βαρετή έως και αποκρουστική για το πλαστικό κοινό της δεκαετίας αυτής.

Στο Σπίτι όμως η εικόνα και οι εντυπώσεις δεν λειτουργούν, αν το τελικό προϊόν στερείται περιεχομένου και μεγάλο βαθμό ειλικρίνειας. Γι' αυτό δίσκοι σαν των TENNIS μπορούν να συνυπάρχουν με δίσκους της Fever Ray και των MOON WIRING CLUB ας πούμε.