Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Planet Classics 2017: The Albums_01 !

01.World Eater BLANCK MASS  
             (Sacred Bones)


«Σε αυτό το άλμπουμ ο Benjamin John Power παρουσιάζει μία συλλογή από κοσμικές καταιγίδες αχαλίνωτων, φουτουρομοτορικών ρυθμών που ζαλισμένων από πρωτόνια χιπ χοπ χτύπων κλιμακώνονται σε υμνωδίες προς αδιευκρίνιστες Δυνάμεις, μελωδίες στοιχειωμένες από διαστημική ακτινοβολία, χορωδίες από αρχεία ξεχασμένων εξωπλανητικών πολιτισμών, ένα μεγαλειώδες και επιβλητικό ηχητικό καταπέτασμα που πίσω από τις καθαρές επιρροές κρύβεται η σκοτεινή και Αρχέγονη Δύναμη της Έμπνευσης που την κατέχουν ελάχιστοι πλέον. Αν χρειαζόμαστε μουσική για να φύγουμε παντελώς από αυτό το Γαλαξία τότε το ''World Eater'' είναι το μόνο μουσικό όχημα που χρειαζόμαστε μέχρι να διαβρωθεί ή να απορροφηθεί από κάποια Μαύρη Τρύπα..»


Κάπως έτσι θα τελείωνε μια καθώς πρέπει κριτική για αυτό το ΕΠΟΣ. Τα προηγούμενα θα ήταν απλές φλυαρίες.


«Το τοποθέτησα στην κορυφή μόνο και μόνο για την ποσότητα αδρεναλίνης που παράγει το σώμα μου καθώς βυθίζεται στο μεταβιομηχανικό Νέμπιουλα που μόνο τυχαία δεν έχει το όνομα ''World Eater''.  
Κάνει το αίμα να κυλά γρήγορα στις παλλόμενες φλέβες, με έπιανε ταχυκαρδία στις πρώτες ακροάσεις, «εξαφανιζόμουν» μέσα στην τρικυμία που δημιουργεί το άλμπουμ στις άλλοτε χαλαρές ηλεκτρονικές θάλασσες. Η εποχή των FUCK BUTTONS έχει δώσει τη θέση της στη Νέα Τάξη μεταηλεκτρονικού κατακλυσμού που οι χείμαροι του  παρασέρνουν τον ακροατή σε μια ακατάπαυστη και συναρπαστική ακρόαση. 
Μαξιμαλιστικός ήχος που συγκρίνεται μόνο με εικόνες επελάσεων στις αγαπημένες σας κινηματογραφικές και τηλεοπτικές Όπερες του Διαστήματος. Ήχος που προκαλεί συναισθηματικό ντοπάρισμα σε σημείο έκστασης. 
Κι εδώ παύω κάθε περαιτέρω ανάλυση. 
Αυτό είναι άλμπουμ ελπίδας όταν θα φτάσει το Τέλος του Κόσμου και του Χρόνου. 
Ως τότε ιππεύουμε τα καλπάζοντα ρυθμικά μοτίβα, κινούμαστε με τη μόνη χιπ χοπ διάλεκτο που καταλαβαίνουμε, χορεύουμε pogo στο σαματά του άλμπουμ όταν χτυπάει κόκκινο και το διαστημόπλοιο συνεχίζει χαρούμενο την Διαγαλαξιακή του περιοδεία..»

Κάπως έτσι θα τελείωνε ο φαν, σε πλήρη έξαψη και «κατάληψη»μετά την ακρόαση του άλμπουμ. Πιό κοντά στην αλήθεια όμως είναι τα λόγια του δελτίου τύπου. Καλό είναι να πάρετε μόνο αυτά υπ' όψη αν σας ανησυχεί η κατάσταση των δύο παραπάνω τύπων ακροατή..

«As humans, we are aware of our inner beast and should therefore be able to control it. We understand our hard-wired primal urges and why they exist in an evolutional sense. We understand the relationship between mind and body. Highly evolved and intelligent, we should be able to recognize these genetic hangovers and control them as a means to act positively and move forward as a compassionate species. Unfortunately, this is not the case. Recent global events have proven this. The human race is consuming itself.

World Eater, the new album by Benjamin John Power’s Blanck Mass project, is a reaction to this. There is an underlying violence and anger throughout the record, even though some of these tracks are the closest Power has ever come to writing, in his words, “actual love songs.”

“Maybe subconsciously this was some kind of countermeasure to restore some personal balance,” Power explains.

On World Eater, Power further perfects the propulsive, engrossing electronic music he has created throughout his impressive decade-plus career, both under the Blanck Mass moniker and as one-half of Fuck Buttons, as he elaborates upon the sound of 2015’s brilliant double album Dumb Flesh. As massive as the sonic world of the new record often feels, its greatest achievement is in its maximization of a limited set of tools, a restriction intentionally set by Power himself.

“As an exercise in better understanding myself musically, I found myself using an increasingly restricted palette during the World Eater creative process. Evoking these intense emotions using minimal components really put me outside of my comfort zone and was unlike the process I am used to. Feeling exposed shone a new light on this particular snapshot. I feel enriched for doing so.”
»


Εμπλουτισμένη ακρόαση σας προσφέρει και αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ που φθάνει στο μέγιστο βαθμό της κατηγορίας «Συναρπαστικότερη μουσική εμπειρία 2017».



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Alliance: The 2024 annual report_Phase I_The albums_Tier 2_ 46-50

Μπήκαμε στις πεντάδες μέχρι το είκοσι. Λιγότερο με κριτήρια αξιολόγησης αλλά περισσότερο με τη λογική ομαδοποιήσεων η πρώτη πεντάδα είναι από άλμπουμ διακεκριμένων σχημάτων του ανεξάρτητου ροκ που έχουν γερές μουσικές βάσεις, εξαιρετικά διαυγή και δημιουργική επαφή με το παρελθόν της μουσικής και του παρόντος.  46. Brand On The Run (Our Brand Could Be Yr Life deluxe) - BODEGA  (Chrysalis) Μεταξύ 2013-2016 υπήρχαν οι BODEGA BAY. Βραχύβιο σχήμα που σύντομα μετονομάστηκε σε BODEGA. Έκτοτε έγιναν πολύ αγαπητοί στο ιστολόγιο και όπως κάθε χρονιά που κυκλοφορούν άλμπουμ έτσι και φέτος φιλοξενούνται στον ετήσιο μουσικό απολογισμό μας.  Το υλικό του άλμπουμ προέρχεται από την Ανοιξιάτικη κυκλοφορία ''Our Brand Could Be Yr Life'' τίτλος που παραπέμπει στο ομώνυμο και μοναδικό άλμπουμ σαν BODEGA BAY που κυκλοφόρησε το 2014. Ηχογράφησαν εκ νέου πολλά τραγούδια από αυτό πρόσθεσαν και μερικά ακόμα και ουσιαστικά με παλιό υλικό έκαναν κάτι καινούριο μέσα βέβαια στο πλαίσιο του ήχου τ...

Over And Over

  Μετά το φετινό διαμάντι της VENUS VOLCANISM '' Tissue '', μία πανέμορφη παρουσίαση του στο Κ.Ε.Τ. και ένα καταπληκτικό dark wave dj set της In Atlas για το υπόλοιπο εκείνης της βραδιάς (30.11.2023), έμαθα για ένα καινούριο τραγούδι των κοριτσιών που από κοινού έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι εδώ και πολύ καιρό.  Μία μέρα πριν εκπνεύσει το 2023, το τραγούδι ανέβηκε στις πλατφόρμες, κάποιοι έκαναν πρωτοχρονιά με αυτό αλλά μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το άκουσα λόγω συνειδητής αποχής από τα μουσικά (η ανασκόπηση ήταν στον αυτόματο) όλη τo προηγούμενο διάστημα. Tο '' Over And Over '' είναι κάτι σαν φρέσκο ξεκίνημα ή μία αναβάθμιση της αισθητικής των V.V.I.A. Ο σκοτεινός, μετά minimal synth πρωτογονισμός έχει δώσει τη θέση του σε κάτι περισσότερο λεπτό μουσικά, περισσότερο ποπ σχετικά με αυτό που έκαναν στο παρελθόν και εν τέλει κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο και ώριμο. Φυσικά το σκοτεινό στοιχείο συνυπάρχει με την νοσταλγική μελωδία και την αδιάκοπη ροή της...

A distant sadness: XII_Anywhere out of this world....

Είναι μια παρηγορητική συνήθεια που φτάνει αισίως στη 12η έκδοση.  Φέτος εμφανίστηκε η τάση να επιστρέψουμε στις μουσικές που μας έκαναν να ακούμε διαφορετικά. Στις μουσικές που δημιούργησαν την πρώτη συλλογή. Είναι ουσιαστικά είναι μία επιστροφή.  Οι φετινές επιλογές είναι προφανείς και δεν κρύβουν εκπλήξεις. Είναι όμως επιλογές που δίνουν το μήνυμα ξεκάθαρα, μας εκφράζουν φέτος περισσότερο από ποτέ και επεμβαίνουν και πάλι στην μουσική πραγματικότητα με τρόπο όχι καταλυτικό αλλά για να υπενθυμίσουν και να ενισχύσουν. Οι τίτλοι μπορούν να διηγηθούν ιστορίες, οι επιρροές μπορούν να πλάσουν περιβάλλοντα στη φαντασία μας, οι τραγουδιστές και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι σε μια συνεχή επικοινωνία με το αόρατο και την πλευρά του εαυτού τους πέρα από το σύμπαν της συνειδητής ύπαρξης και της παραπλανητικής αναζήτησης στο τρισδιάστατο σώμα. Μαζί τους και εμείς, οι ακροατές. Εμείς που εμπιστευτήκαμε τους συγκεκριμένους μουσικούς ώστε οι συνθέσεις τους να είναι η επένδυση στη δικιά μας ...