08.Dedicated
To Bobby Jameson
– ARIEL
PINK
(Mexican
Summer)
“There
is a part of me that still believes, ‘My name is Bobby Jameson and
I am a star.’ I am also alone.”
Είχαμε
«πολλά ράμματα για τη γούνα του» μετά
από εκείνο το συναυλιακό φιάσκο στο
Plissken του 2015. Να όμως που
θα κάτσουμε ήσυχοι και θα «δοξάσουμε»
την ευφυΐα του, σε μία από τις τρεις
καλύτερες δισκογραφικές του καταθέσεις,
αν όχι στην καλύτερη.
Στο
''Dedicated To Bobby Jameson'' μας
εκπλήσσει και πάλι με την άνεση να
χρησιμοποιεί το στούντιο σαν παιδική
χαρά, ειδκά τώρα που έχει ξεφορτωθεί
προς το παρόν τους αγαπητούς Haunted
Graffiti και επιστρέφει στο κλίμα των
παλιών συνθηκών που ηχογραφούσε (μόνος
και στην κρεβατοκαμαρά του).
Κάνει
σλάλομ με χαρακτηριστική ευελιξία
ανάμεσα στα είδη του ροκ και της ποπ από
όλες τις εποχές αλλά και στο φανκ αλλά αυτή τη φορά περισσότερο προσανατολισμένα και εστιασμένα από τα προήγουμενα άλμπουμ του.
Δεν τον χρησιμοποιούν οι φόρμες αλλά αυτός επιλέγει ότι τον ενδιαφέρει, χωρίς να φοβάται να προσομοιώσει ακόμα και γνωστά αποσπάσματα από παλιά τραγούδια και να τα ενσωματώσει στις συνθέσεις του.
Ακούμε λοιπόν δεκατρία νέα τραγούδια συν ένα ''κρυφό'' και αν ρίξουμε μια ματιά και στις ειδικές εκδόσεις βινυλίου και ψηφιακές θα ανακαλύψουμε ένα ακυκλοφόρητο επιπλέον συν το 12'' picture disc ''Non-Sequitur Segues'' με 4 ακυκλοφόρητες συνθέσεις μάλλον από παλιά.
Συνολικά 19 τραγούδια που συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο ευφυή και ευχάριστα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Τραγούδια που δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή και σε αυτό το καινούριο άλμπουμ που όπως παλιά μπορώ να πατήσω play και να τον αφήσω να παίζει μέχρι τέλους χωρίς να το καταλάβω. Για άλλη μια φορά λοιπόν ο Ariel Pink μας ενημερώνει με τον απολαυστικότερο δίσκος της καριέρας του ότι εξακολουθεί να είναι ο αρχηγός της alternative τραγουδοποιίας εδώ και είκοσι χρόνια. Η εποχή που τον ευνοούσε το hype έχει περάσει αλλά δημιουργώντας αυτό για το οποίο είναι πλασμένος και διατεθειμένος να κάνει, χωρίς να δίνει σημασία σε επικοινωνιακά κόλπα, υπερβαίνει κάθε hype και αυτό θα που θα μείνει στο τέλος θα είναι μόνο οι δίσκοι.
Δεν τον χρησιμοποιούν οι φόρμες αλλά αυτός επιλέγει ότι τον ενδιαφέρει, χωρίς να φοβάται να προσομοιώσει ακόμα και γνωστά αποσπάσματα από παλιά τραγούδια και να τα ενσωματώσει στις συνθέσεις του.
Ακούμε λοιπόν δεκατρία νέα τραγούδια συν ένα ''κρυφό'' και αν ρίξουμε μια ματιά και στις ειδικές εκδόσεις βινυλίου και ψηφιακές θα ανακαλύψουμε ένα ακυκλοφόρητο επιπλέον συν το 12'' picture disc ''Non-Sequitur Segues'' με 4 ακυκλοφόρητες συνθέσεις μάλλον από παλιά.
Συνολικά 19 τραγούδια που συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο ευφυή και ευχάριστα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Τραγούδια που δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή και σε αυτό το καινούριο άλμπουμ που όπως παλιά μπορώ να πατήσω play και να τον αφήσω να παίζει μέχρι τέλους χωρίς να το καταλάβω. Για άλλη μια φορά λοιπόν ο Ariel Pink μας ενημερώνει με τον απολαυστικότερο δίσκος της καριέρας του ότι εξακολουθεί να είναι ο αρχηγός της alternative τραγουδοποιίας εδώ και είκοσι χρόνια. Η εποχή που τον ευνοούσε το hype έχει περάσει αλλά δημιουργώντας αυτό για το οποίο είναι πλασμένος και διατεθειμένος να κάνει, χωρίς να δίνει σημασία σε επικοινωνιακά κόλπα, υπερβαίνει κάθε hype και αυτό θα που θα μείνει στο τέλος θα είναι μόνο οι δίσκοι.
Σχόλια