Άλλο ένα Ejekt
festival έχει περάσει πλέον στην ιστορία
και τα σημεία που θα μου το θυμίζουν
σταχυολογούνται παρακάτω:
- Τα διαφημιστικά δωράκια που μοίραζαν τα κορίτσια πριν εισέλθω στο χώρο και ενώ ο JACK HEART & THE GHOSTS έπαιζε με πάθος μια καλά στηριγμένη ποπ που γυρόφερνε τα '90'ς. Πολύ καλή εντύπωση για ένα σχήμα που άκουγα για πρώτη φορά.
- Η ζέστη που εκείνη την ώρα έκαιγε λαιμούς και πρόσωπα. Κάπου είδα ένα αντηλιακό να περνά από ένα θεατή σε κάποιον άλλο και μου φάνηκε καλή ιδέα.
- Το ανοιχτήρι που έβγαλε από την τσέπη του ο Joe Casey (PROTOMARTYR) την κατάλληλη στιγμή που αναρωτιόμασταν πως θα ανοίξει το μπουκαλάκι ζεστής μπύρας (το πρώτο).Οι, εκ του Detroit, PROTOMARTYR, που έπαιξαν την τετραγωνισμένη, οργισμένη, γκρίζα και επίμονη μουσική τους μέσα στο φως όταν ξέρουμε ότι τέτοιου είδους σχήματα χρειάζονται έλλειψη φωτός και υγρασία για να λειτουργήσουν. Όπως και οι CRYSTAL CASTLES πρόπερσι, δεν κατάφεραν να περάσουν σε μένα όλη την εσωτερική ένταση και την συνοφρυωμένη μουντάδα των τραγουδιών τους. Είχα την εντύπωση σε σημεία ότι η ακοή μου άκουγε βόμβο και ένα ισοπεδωμένο ηχητικό σήμα. Οι τονικές αλλαγές δεν ακουγόντουσαν καθόλου ( μεγάλο ατού το σχήματος) κάτι που με χάλασε αρκετά.Παρ' όλα αυτά υπήρχε δύο ενθουσιώδεις οπαδοί που ήξεραν τα τραγούδια απ' έξω και ανακατωτά που δεν σταμάτησαν να χορεύουν, ο φίλος μου ο Στέλιος και ένθερμος οπαδός τους που με είχε προετοιμάσει για τα μπουκαλάκια που κουβαλά ο Joe Casey στις τσέπες του και ένας δύο άλλοι που φαίνεται ότι τους έπιασε για τα καλά ο ήχος τους απογευματιάτικα. Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που τους ξέρουν ελάχιστοι κι ας κάνουν ένα σχετικό θόρυβο έξω..Μάλλον δεν είναι οι συχνότητες με τις οποίες μπορώ να συντονιστώ 100% αυτή την εποχή με τέτοια ηλιοφάνεια και θερμοκρασίες. Ξεχωρίζουν σίγουρα, υπήρξαν πολλές καλές στιγμές, την επόμενη φορά ενδέχεται να θριαμβεύσουν.
- Οι WOLF ALICE αποδείχτηκαν το ίδιο απολαυστικοί όσο στους δίσκους τους. Από τα καλύτερα ορθόδοξα indie rock σχήματα που ακούσαμε πέρυσι, έπαιξαν με ορμή, καθαρό και γεμάτο ήχο, η φωνή της Ellie Roswell ήταν όνειρο και ο στυλιζαρισμένος δυναμισμός τους και η καλοσχεδιασμένη κινησιολογία τους μέσα στην αισθητική ενός συναυλιακού indie rock σχήματος κατόρθωσε να ξεσηκώσει περισσότερους αυτή τη φορά.
- Η καταιγίδα που καιροφυλακτούσε μετά το τέλος του σετ των WOLF ALICE, παραλίγο να καταστρέψει τα πάντα. Οι κεραυνοί και το μπουρίνι όσο εντυπωσιακά και να ήταν αν βέβαια κρυβόσουν κάτω από υπόστεγα δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτα σε φεστιβάλ. Υπήρχε αρκετή αμηχανία και προβληματισμός αν θα συνεχιστεί η εκδήλωση αλλά ύστερα από 2 ώρες η μόνη εμφανής ζημιά ήταν στα πιξελιασμένα μόνιτορ και στην υποψία πνευμονίας την επόμενη μέρα σε πολλούς από το κοινό που παρέμεινε στις εγκαταστάσεις.
- Οι EDITORS έπαιξαν 40 ή 45 λεπτά. Δεν είμαι σίγουρος. Αλλά τα έδωσαν όλα. Ήταν μια εκρηκτική για τα δεδομένα τους εμφάνιση με πολλά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Η μπάντα ήταν ενθουσιώδης, έπαιξε γρήγορα, δυναμικά και ο ιδρώτας έτρεχε από τον μαυροντυμένο αυτή τη φορά Tom Smith που ήταν αεικίνητος σε όλη τη διάρκεια του σετ. Δίκαια ήταν η μεγάλη έκπληξη του φεστιβάλ ακόμα και μετά από αρκετές φορές που τους έχω απολαύσει. Εξακολουθεί να παραμένει μία από τις αγαπημένες μου συναυλιακές μπάντες.
- Οι Nick Cave & THE BAD SEEDS, χωρίς να χάσουν σχεδόν τίποτα από την αίγλη τους έκαναν άλλη μια εμφάνιση που θα μείνει αξέχαστη χωρίς καν να προσπαθήσουν πολύ. Κατόρθωσαν και διατήρησαν τον μύθο τους ακόμα και αν τους παρακολουθεί κανείς εδώ και 31 χρόνια σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Δεν θα μακρυγορήσω γιατί ήδη έχω γράψει ότι είχαν να γράψω για την τωρινή φάση τους πριν από καιρό. Έφυγα με τους απόηχους του ''Jubille Street'' να επουλώνουν την κούραση. Έτσι κι αλλιώς ό,τι είχα να δω από την τωρρινή φάση του σχήματος το είδα εις τριπλούν αυτή τη χρονιά ( και ντοκιμαντέρ ''Distant Sky'' πιάνεται).
Top Ten :
- Jesus Alone
- Papillion
- Jubilee Street
- Moaning Mona lisa
- Half Sister
- Male Plague
- Hallelujah ( So Low)
- Magazine
- Yuk Foo
- From Her To Eternity
Σχόλια