“Maybe 20 million people
think I'm a hipster with a pink wing!”
“Princess Chelsea isn't
like a girly character, it's almost like a cooler and more confident
version of myself . I'm like a nerd. I didn't ever really think I'd
be fronting a band and performing so I just have to switch into a
slightly more confident character.''
''I feel like synthesisers
are used by bands in a pretty boring way, just fleshing out the sound
of an indie rock band.''
“A lot of people assume
I smoke a lot of weed and stuff, like they assume Connan
Mockasin does drugs because of the psychedelic stuff . . . but
neither of us do. I don't suit doing drugs.''
“I'd like to take the band to
Disneyland on the way back home. I've been . . . but I've got some
grown men playing in my band who've never been. It's pretty silly,
but I want to do it for them.”
Chelsea Nikkel (από
συνέντευξη του 2015 στο Elsewhere
)
Η Princess
Chelsea είναι ένα ποπ παράδοξο της
δεκαετίας. Θα μπορούσε να ήταν η γλυκιά
μας φαντασίωση στα '90'ς, όπως η Sarah
Cracknell ή θα μπορούσε να ήταν από τα
κορίτσια που θα εμπιστευόμουνα στη
δεκαετία του '80 όπως η Kate Bush
ή η Siouxie. Όμως σε αυτά
τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, η γλυκόπικρη
new age/dream/synth/acoustic κρυστάλλινη
ποπ της κοπέλας από το Auckland
της Ν. Ζηλανδίας, είναι μια ηχητική
οπτασία που έρχεται από ένα μουσικό
όνειρο απαλλαγμένο από τον υπερβολικό
κυνισμό, σαρκασμό και την «υποχρέωση»
να αφήνει διαπιστευτήρια για να γίνει
αποδεκτή από κοινότητες, ιδεολογίες
και μουσικά ρεύματα. Τα τραγούδια της
είναι αθώες αυτοπροσωπογραφίες πλασμένες
από κατανοητές μελωδίες, απλούς ρυθμούς
και συνθ που δεν χρησιμοποιούνται
υποστηρικτικά αλλά εκφράζουν όλη την
ψυχοσύνθεση της καλλιτέχνιδας. Μαζί με
την μπάντα της έχουν μερικά σινγκλ που
αντιμετωπίζονται με «συμπάθεια αλλά
οκ, δεν μιλάει όλος ο κόσμος γι' αυτά,
ούτε στηρίζονται σε δεκανίκια πολιτιστικά,
κοινωνικά ή/και πολιτικά για να προκαλέσουν
σούσουρο και να γίνουν «ύμνοι» γενιάς
ή συγκεκριμένων ομάδων. Πέρα από μερικά
που στηρίζονται στο βαλς, δεν χορεύονται
και ούτε μπορούν να ρημιξαριστούν.
Τα τραγούδια
της Chelsea Nikkel και της παρέας
της, έχουν πεντακάθαρη αξιοπρέπεια,
είναι φτιαγμένα με αγάπη και ήθος που
σπανίζει. Παραμένουν κρυστάλλινα και
διαυγή απαλλαγμένα από φιλοδοξίες και
το χτικιό της καταξίωσης στο εμπόριο. Διαθέτουν χιούμορ, πικρό σε αρκετά σημεία και πάντα διατηρούν και μια σκοτεινή απόχρωση αλλά πολύ λεπτή για να κυριαρχήσει.
Μετά από ένα
πολύ όμορφο ντεμπούτο (Lil'
Golden Book, 2011), έναν ισχυρό νευρικό
κλονισμό (2013-2014), ένα
ονειρικό και παραλίγο αριστούργημα (
The Great Cybernetic Depression, 2015) και ένα μάλλον
άτυχο άλμπουμ με διασκευές ( Aftertouch,
2016), η Princess Chelsea και η παρέα της
επανέρχονται με το ''The Loneliest
Girl''.
Το άλμπουμ αυτό
περιλαμβάνει συγκεντρωμένη όλη την
αισθητική της μουσικής της, βελτιωμένη,
περισσότερο ανοικτή και γήινη.
Ταυτόχρονα
ακούγεται ωριμότερη και με περισσότερη
αυτοπεποίθηση. Οι ποπ μελωδίες απλά
είναι ακαταμάχητες αν και μας πηγαίνουν
πολύ πίσω στο χρόνο σαν αίσθηση. Στο
τέλος όμως μαζεύονται και πάλι στην πιο
χρωματιστή φάση του πλανήτη της
Πριγκίπισσας, χτίζοντας ένα ποπ παλάτι
που δύσκολα βρίσκει κανείς αν δεν το αναζητήσει.
Οπότε, υπάρχει
παραπάνω από ένας λόγος να πάμε να δούμε
και ζωντανά την Πριγκίπισσα Chelsea
αυτή την Παρασκευή 5/10 στο Fuzz.
Προσωπικά, περιμένω αυτή τη συναυλία
πως και πως από την ημέρα που ανακοινώθηκε.
Στην αρχή δεν το πίστευα κιόλας.
Όμως ο καιρός
έφτασε για να ξεχυθούν ποπ λάμψεις και
χρώματα από τη φωνή της Princess
Chelsea καθώς και από τα πλήκτρα, τις
κιθάρες και τα κρουστά που θα την
συνοδεύουν. Αυτή η Παρασκευή δεν θα
είναι σαν όλα τα Φθινόπωρα που μάθατε
ως τώρα.
Τη βραδιά ανοίγουν
οι LE PAGE..
Επίσης στις 7/10 στο Tiki, μην ξεχάσετε και τη συναυλία του μόνιμου συνεργάτη της Princess Chelsea, Jonathan Bree, ο οποίοςέχει τη δικιά του προσωπική μουσική ιστορία και ένα πολύ καλό φετινό άλμπουμ. Εκεί τη βραδιά ανοίγει η Etten. Δυό βραδιές με εξαιρετική ποπ λοπόν..
Σχόλια