Release day 4_NEW ORDER, JOHNNY MARR, MORCHEEBA, FONTAINES D.C., TA TOY BOY [16.06.2019]

 Η τέταρτη μέρα του φετινού Release Athens festival ήταν ένα θερμικό κύμα νοσταλγίας, ένα ταξίδι σε μουσικές και τραγούδια που είτε έγραψαν ιστορία είτε περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν οι αναμνήσεις του μέλλοντος. Τα σχήματα φρόντισαν για την επιτυχημένη διαδρομή. Καινούρια αλλά και ιστορικά που παίζουν είτε τώρα είτε σε αλλοτινές εποχές σημαντικό ρόλο στην μουσική ιστορία. Και τα πέντε στάθηκαν στο ύψος τους, παρουσίασαν εξαιρετικά σετ, έδειξαν ότι το χάρηκαν και οι ίδιοι και φρόντισαν με τη βοήθεια της εξαιρετικής διοργάνωσης και του Ροζ Φεγγαριού από πάνω, ώστε το νοσταλγικό ταξίδι να φορτίσει συγκινησιακά σε μεγάλο βαθμό το κοινό.

Η ζέστη βέβαια ήταν ανυπόφορη αλλά μπορούσες να βρεις γωνίες και υψωματάκια που ο αέρας ήταν λυτρωτικός.

- TA TOY BOY

Τα τρία φανταστικά αγόρια-προσαρμόζοντας τον γνωστό ύμνο των THE CURE - από τη Θεσσαλονίκη, έπαιξαν για τρίτη φορά στην Αθήνα. Αυτή τη φορά έπαιζαν σε μεγαλύτερη σκηνή, με μεγαλύτερη ένταση ηχητικά και με τον απογευματινό ήλιο να καίει επικίνδυνα. Το τολμηρό κοινό που μαζεύτηκε από νωρίς για να τους δει, απόλαυσε για άλλη μια φορά τη δροσερή vintage ποπ (αν μας επιτρέπεται ο όρος) τους.

Έπαιξαν 2 καινούρια τραγούδια και επτά από το κορυφαίο ντεμπούτο τους ''This Town'' – ένα από τα εκατό πιο αγαπημένα μου άλμπουμ πέρυσι. Το σχήμα παρέμεινε στη γνωστή πλέον ποιότητα και απόδοση και ήταν πρώτης τάξεως για να περάσει το καυτό απόγευμα πιο ευχάριστα. Η συνέχεια θα ήταν πιο καυτή...

- FONTAINES D.C.

Το πιο «δυνατό» όνομα στην Ιρλανδική εναλλακτική σκηνή από τα πρώτα τους σίνγκλ, με ένα ντεμπούτο που ήδη θα βρίσκεται πολύ ψηλά τόσο στις δικές μου προτιμήσεις όσο και στα εναλλακτικά έντυπα και με νωπές ακόμα τις εξαιρετικές εντυπώσεις μας από το καταιγιστικό συναυλιακό τους ντεμπούτο τον περασμένο Δεκέμβριο στο Death Disco, ανέβηκε στη σκηνή με αυτοπεποίθηση και με πρόθεση να τα βάλει με τις υψηλές θερμοκρασίες για το ποιoς θα ήταν ο θερμότερος του απογεύματος. Έπαιξαν εννιά από τα έντεκα τραγούδια του ''Dogrel'' με την ένταση που χρειαζόταν και την οξύτητα που αρμόζει σε αυτές τις συνθέσεις. Ένα ωμό, τραχύ και άμεσο μουσικό στυλ που επηρεάζεται από διάφορα σχήματα αλλά διατηρεί την ροκ ποιότητα του πρωτογενούς πνεύματος και της ορμής που έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια.

Χωρίς να σταματάνε ανάμεσα στις συνθέσεις έβγαλαν και πάλι σχεδόν απνευστί το σετ, διατηρώντας τη φήμη αλλά και την πεποίθηση ότι μπορούν και καλύτερα, διατηρώντας τις ελπίδες ψηλά..Ο δρόμος είναι ανοιχτός γι αυτούς και φαίνονται αποφασισμένοι να παραμείνουν μάχιμοι για πολύ καιρό ακόμα..

Το ποίημα που άνοιξε το σετ ήταν το ''For What Died The Sons of Róisin'', ένα ποίημα που έγραψε ο Luke Kelly ( The Dubliners) για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για το πως είχε καταντήσει το ιρλανδικό έθνος μέχρι το 1980. Αξίζει να το ψάξετε περαιτέρω....

- MORCHEEBA

Η επιλογή του σχήματος μπορεί ηχητικά να ήταν αταίριαστη με τα σχήματα της μέρας, αλλά κινήθηκε στο ίδιο νοσταλγικό πεδίο με αυτά και με ήχο που ταιριάζει σε κάθε καλοκαιρινό φεστιβάλ. Ήταν μια πολύ ευχάριστη μετάβαση από τα προηγούμενα σχήματα της νέας σκηνής στους επόμενους δύο βετεράνους του φεστιβάλ.

Οι MORCHEEBA ήταν ένα αγαπημένο σχήμα για την ελληνική ραδιοφωνική-κυρίως- επικράτεια στα τέλη των '90'ς -αρχές '00'ς. Έχουν εμφανιστεί άλλες δύο φορές αν θυμάμαι καλά και τους έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν τους ακολουθούσα αρχικά αλλά μετά το ''Τhe Big Calm'' και ειδικά με το ''Charango'' ήταν συχνά στα ακούσματα μου για αρκετούς μήνες.

Οι dub, reggae και soul επιρροές στον mid tempo ήχο τους και η συνθετική τους ικανότητα στην ποπ άφησαν μερικά κλασικά τραγούδια που με την παρουσίαση τους στο φετινό release, αποδείχτηκαν και διαχρονικά. Έπαιξαν τα πιο δημοφιλή από αυτά και ακούστηκαν το ίδιο όμορφα όπως και στους δίσκους.Επίσης απλά ενδιαφέρουσες οι διασκευές στο ''Summertime'' και στο '' Let's Dance''

Η Skye Edwards, η κύρια δύναμη του σχήματος, είναι μια πετυχημένη τραγουδίστρια στο χώρο της με αρκετά προσωπικά άλμπουμ μαζί με αυτά που έχει κάνει με το σχήμα. Στα 45 της, παντρεμένη και με τέσσερα παιδιά, παραμένει εξωτική και γλυκιά, κυριαρχώντας πάνω στη σκηνή γοητεύοντας τους πάντες, από τις πρώτες μέχρι τις πίσω σειρές. Φυσικά η εκτελεστική δεινότητα όλου του σχήματος ήταν τέτοια που η μουσική τους εξαπλώθηκε σαν ένα μουσικό μαντζούνι ευφορίας και νοσταλγίας σε όλο το μήκος και πλάτος της Πλατείας Νερού. Θα χαιρόμουν να τους βλέπω κάθε καλοκαίρι σε αντίστοιχα φεστιβάλ. Ταίριαξαν απόλυτα με το vibe του φεστιβάλ δικαιώνοντας την επιλογή τους.

- Johnny Marr

Τον είχα δει όταν εμφανίστηκε με τους THE THE στο αείμηνηστο Θέατρο του Λυκαβηττού το καλοκαίρι του 1990 όπου και τίποτε να μην γνώριζε κάποιος γι' αυτόν δεν θα τον προσπερνούσε σαν κάποιο τυχαίο session μουσικό.

Αλλά ποτέ δεν ακολουθούσα τον Johhny Marr στα προσωπικά του άλμπουμ. Δεν είχα άποψη, ούτε εικόνα και ούτε είχα όρεξη να ακούσω από περιέργεια.

Φυσικά αν το έκανα δεν θα στεκόμουν έκπληκτος να τα βάζω με τον εαυτό μου που έχασα δύο ή τρία εξαιρετικά σινγκλ του και δύο πολύ καλά άλμπουμ του (τουλάχιστον) καθώς προετοιμαζόμουν ακούγοντας αυτά που παίζει στην πρόσφατη προωθητική τουρνέ για το πρόσφατο του άλμπουμ ''Call The Comet''.

Όμως πριν την εμφάνισή του ήμουν σίγουρος ότι θα απολαμβάναμε μια από τις πιο μεγάλες συναυλιακές εκπλήξεις της χρονιάς. 

Η υποδοχή του κοινού επί σκηνής ήταν ενθουσιώδης. Ο ίδιος φαινόταν έτοιμος να τα δώσει όλα και με δυναμισμό ξεκίνησε με το ''The Tracers''. Μετά ήρθε το ''Big Mouth Strikes Again'' ένα «καμμένο» από τα πολλά παιξίματα χιτ των THE SMITHS, ξεσηκώνοντας το πλήθος σε σημείο έκστασης. Είναι ένα τραγούδι που βαρέθηκα να ακούω μετά από κάποια χρόνια, όμως ο Johhny Marr, παίζοντας αυτά τα φανταστικά και ευφυή τολμώ να πω κιθαριστικά μέρη μπροστά μου 33 χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση, μου «ξεκαθάρισε» οριστικά ότι αν συνεχίζει να μου αρέσει είναι ακριβώς για αυτά.

Η συνέχεια ήταν με το καινούριο και αναζωογονητικά ρυθμικό ''Armatopia'' και το ''Day In Day Out'' το καλύτερο τραγούδι του ''Call The Comet''. Μετά ο Johhny Marr μας είχε στο τσεπάκι του. Το υπόλοιπο σετ κύλησε σαν γύρος θριάμβου. Με ασταμάτητο ενθουσιασμό έπαιξε τα καλύτερα του τραγούδια όλη του η εμφάνιση ήταν άρτια και άκρως επιτυχημένη.

Ιστορική θα παραμείνει και η στιγμή που στο ένα από τα δύο τραγούδια των ELECTRONIC που έπαιξε -το ''Get The Message''- φώναξε στη σκηνή τον Bernard Sumner παίζοντας μαζί του ύστερα από πολλά χρόνια. Ήδη ο ξένος τύπος αναφέρεται στο γεγονός και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία του φεστιβάλ.

Και αν αναρωτιέστε πως θα ακούγονταν οι THE SMITHS μετά από χρόνια σας λέω με απόλυτη σιγουριά ότι θα ακούγονταν σαν το ''Call The Comet''. Φυσικά ο παράγοντας ''Morrissey'' να άλλαζε λίγο το προφίλ του ήχου αλλά σε γενικές αυτή θα ήταν η εξέλιξη του σχήματος. Και θα ήμουν ευχαριστημένος. 

Η πρώτη και σίγουρα όχι η τελευταία του εμφάνιση στη χώρα μας απέδειξε ότι παραμένει ένας μεγάλος κιθαρίστας, που δεν ξεπουλάει τα παλιά του τραγούδια αλλά γράφει με ειλικρίνεια και συνείδηση καινούρια. Και διασκευάζει το ''I Feel You'' καλύτερα κι από τους DEPECHE MODE.

Αυτή η εμφάνιση – παραφράζοντας το τραγούδι των THE SMITHS- has opened my ''eyes''. Ο Johhny Marr είναι πιο σπουδαίος από ότι νόμιζα.

- NEW ORDER

 Τι θα μπορούσα να γράψω για ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα; Τι θα μπορούσα αντικειμενικά να γράψω για ένα σχήμα που τα τραγούδια του με συνδέουν αγαπημένα άτομα και καταστάσεις;

Η συνεισφορά τους στο μουσικό στερέωμα παγκοσμίως είναι γνωστή. Συνεχίζουν να βγάζουν καλούς δίσκους ακόμα και σήμερα και αποτελούν ένα ορόσημο για τις ζωές πολλών που τους έζησαν από τότε που δειλά δειλά έβγαιναν από την οργή και ψυχρή μελαγχολία σαν JOY DIVISION και επεκτάθηκαν στην ποπ και στην νέα μουσική και τα επόμενα χρόνια δίχως να χάνουν τον οίστρο τους για σπουδαία τραγούδια ακόμα και όταν αυτά στηρίζονταν στις παλιές τους δόξες. Οι εμφανίσεις τους τα τελευταία χρόνια στα διάφορα φεστιβάλ-από αυτές που έχω παρακολουθήσει βέβαια έστω και σε streaming-αποδεικνύουν την διαχρονική τους αξία προκαλώντας συγκινήσεις και κύματα νοσταλγίας.

Η τρίτη και καλύτερη εμφάνιση των NEW ORDER στη χώρα μας ήταν ένας θρίαμβος για τους πραγματικούς τους φαν και το αποκορύφωμα του νοσταλγικού ταξιδιού της ημέρας.

Με ένα σετλιστ από τραγούδια που προκαλούσαν έντονες συναισθηματικές φορτίσεις ή θαυμασμό , κράτησαν την προσοχή του κοινού για όλη τη διάρκεια που ήταν επί σκηνής. 

 Μετά από μια ονειρική αρχή με τα ''Singularity'', ''Regret'' και ''Restless'' (συμπεριλαμβανόμενης και της εισαγωγής με το απόσπασμα από το Das Rheingold: Vorspiel του Wagner), το πνίξιμο στο στήθος από τα τρία επόμενα προς τιμήν του ''Unknown Pleasures'' και των JOY DIVISION ήρθε βαρύ και ίσως να μην υπήρχε η διάθεση κιόλας να μπούμε σε αυτό το σκοτεινό trip όχι για λόγους ψυχολογίας αλλά γιατί η εποχή που τα έπαιζαν με τον Peter Hook και τον Ian Curtis έχει περάσει ανεπιστρεπτί και το πνεύμα των συνθέσεων έχει χαθεί στο μισό. 

Όμως επανήλθαν σαν NEW ORDER , με μία καταπληκτική εκτέλεση του ''Your Silent Face'', μιας ονειρικής ποπ ραψωδίας που μνημονεύτηκε σε νουβέλα του Bret Easton Ellis αλλά και χάραξε το δικό της μύθο μέσα στη δεκαετία του '80 στην Αμερική διαμορφώνοντας μαζί με το ''Temptation'' ( που έπαιξαν προς το τέλος) μια νέα διάσταση /πρότυπο για τη μουσική των νεώτερων Αμερικάνικων σχημάτων.

Το 1983 ο Bernard Sumner εμφανώς εκνευρισμένος με τη συμπεριφορά κάποιου Έλληνα θερμοκέφαλου εκτόξευσε μια μελόντικα, προκαλώντας τα αρνητικά έως υπερβολικά σχόλια του κοινού, κάτι που για χρόνια είχε χαλάσει πολύ άσχημα τη φήμη του σχήματος. Όμως αυτή τη φορά επεξηγώντας στο κοινό, έδωσε μια μελόντικα σα δώρο στο κοινό, κλείνοντας έναν κύκλο δυσφήμισης με τον καλύτερο τρόπο.

Το ''Your Silent Face'' ήταν μια κορυφαία στιγμή της εμφάνισης γιατί απέδειξε πως κάτι που στηρίζετε στον ψυχρό ρομαντικό φουτουρισμό των KRAFTWERK μπορεί ακόμα και πολλά χρόνια μετά να γίνει ένας ερωτικός Αστικός ύμνος προκαλώντας κόμπους στο λαιμό και όμορφα συναισθήματα...

Η εκτέλεση του ''Bizzare Love Triangle'' μου ήρθε από εκεί που δεν περίμενα. Δεν θυμάμαι να την έχω ακούσει να αποδίδεται  τόσο όμορφα ή ήμουν σε συναισθηματική φάση που δεν επιδέχεται αντικειμενική κρίση . Εκείνη τη στιγμή θέλεις να αναζητήσεις το σημαντικότερο άτομο στη ζωή σου και να το πάρεις αγκαλιά και ειλικρινά όσοι νιώσατε μοναξιά κατά τη διάρκεια σας καταλαβαίνω απόλυτα. Τραγούδια σαν κι αυτό των NEW ORDER δεν είναι για να τα τραγουδά κανείς μόνος του.

Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα μοναχικά απογεύματα έχω περάσει στην εφηβεία μου ακούγοντας το ''Low Life'' και πόσα ακόμα ακούγοντας ξεχωριστά το ''Subculture''. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ σε προσωπικές σκέψεις αυτό ηλεκτρονικό μελαγχολικό παραλήρημα έχει στιγματίσει τη ζωή μου όσο κανένα άλλο τραγούδι του σχήματος. Φανταστείτε λοιπόν όταν το άκουσα ξανά μετά από χρόνια παιγμένο όπως η πιο μαλακή 12" εκτέλεση αλλά με την μαγεία της ζωντανής συγκίνησης. 

Και μετά ξεκίνησε το πάρτυ. Όλα τα χορευτικά των NEW ORDER στη σειρά για την απόλαυση μας. Ανίσχυροι πλέον να αντισταθούμε αφεθήκαμε παραδομένοι στη χαρμολύπη τους μέχρι το τέλος, απλωμένοι στην οπτικοακουστική Νιρβάνα της βραδιάς σε πέντε τραγούδια. ''Plastic'', ''The Perfect Kiss'', ''True Faith'', ''Blue Monday'', ''Temptation''.

 Το encore με το ''Atmosphere'' και το ''Love Will Tear Us Apart'' έκλεισε τη βραδιά τιμώντας τον Ian Curtis σε σωστότερα πλαίσια. 

Ήταν μια σπουδαία βραδιά και μέρα που αξίζει να θυμόμαστε για πάντα...... 

SETLISTS:

1. TA TOY BOY

2. FONTAINES D.C.

1. Big
2. Sha Sha Sha
3. Too Real
4. Hurricane Laughter
5. Roy's Tune
6. The Lotts
7. Chequeless Reckless
8. Liberty Belle
9. Boys in the Better Land

3. MORCHEEBA

1. Never Undo
2. Friction
3. Never an Easy Way
4. Otherwise
5. The Sea
6. Trigger Hippie
7. Blaze Away
8. Let's Dance
9. Blindfold
10. Let Me See
11. Summertime
12. Rome Wasn't Built in a Day

4. JOHNNY MARR

 Παρατηρείτε βέβαια ότι το '' This Charming Μan'' δεν το έπαιξε τελικά....

5. NEW ORDER

1. Intro: Das Rheingold-Vorspiel
2. Singularity
3. Regret
4. Restless
5. She's Lost Control
6. Shadowplay
7. Transmission
8. Your Silent Face
9. Bizarre Love Triangle
10. Subculture
11. Plastic
12. The Perfect Kiss
13. True Faith
14. Blue Monday
    Encore:
    15. Atmosphere
    16. Love Will Tear Us Apart