Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Next Best American record....


    ''Goddamn, man-child
    You fucked me so good that I almost said, "I love you"
    You're fun and you’re wild
    But you don't know the half of the shit that you put me through''
    Φαίνεται λοιπόν από την αρχή τι θα επακολουθήσει στιχουργικά αλλά και μουσικά στο καινούριο άλμπουμ της Lana Del Rey, ''Norman Fucking Rockwell''.
    Ατυχείς σχέσεις, ερωτικές αναμνήσεις, ακατάσχετη νοσταλγία, φίλτρα στα συναισθήματα, decade sadness πλέον και όχι απλά εποχιακή.
    Διάβασα με ανακούφιση τους ειλικρινείς  στίχους παράλληλα με τη μουσική και  μπορεί τα γκομενικά των καλλιτεχνών να μην με αφορούν, όταν όμως συνδυάζουν και συναισθήματα για το ευρύτερο περιβάλλον ζωής και καταλήγουν να είναι πηγή για τραγούδια σαν και αυτά που ακούγονται στο ''Norman Fucking Rockwell'' έχουν το ενδιαφέρον μου.
    Το έκτο άλμπουμ της σπουδαίας ποπ σταρ της καρδιάς μας γι' αυτή τη δεκαετία είναι ένας προσωπικός θρίαμβος αλλά χρειάζονται και κάποιες σκέψεις γι' αυτό το τραυματισμένο αλλά γενναίο άλμπουμ.
    Από το ''Born To Die'' και ύστερα, κάθε δίσκος της μπορεί να μην φτάνει στα ύψη αυτού, αλλά πάντα είναι μέσα στα αγαπημένα μου άλμπουμ κάθε χρονιάς που κυκλοφορούν σαν δείγματα σύγχρονης τραγουδοποιίας που αναζητούν μια άλλη ιδανική διάσταση αγνότητας.
    Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ποπ σταρ στην Αμερική κάνουν πολύ και βαρετή φασαρία, η φαινομενικά ήσυχη αλλά τρικυμιώδης εσωτερικά polaroid pop του ''Norman Fucking Rockwell'' ακούγεται υπέροχα διαφορετική και ανακουφιστικά θερμή.
    Το ''NFR!'' είναι κατά βάθος προϊόν της δεκαετίας μας, αλλά έχει αυτό το απογευματινό ηλιόλουστο vintage φίλτρο επάνω που παραπέμπει στην παλιά καλή αίσθηση της ποπ μουσικής από τα '70'ς και πίσω.
    Η συνεργασία της με τον Jack Antonoff σε αυτό το άλμπουμ, συνυπεύθυνο για την καθιέρωση και επιτυχία της Lorde και της Taylor Swift, αποδείχτηκε σοφή κίνηση καθώς η νοσταλγική και ωριμότερη όλων ματιά της Lana Del Rey αναμίχθηκε δημιουργικά με τα υπόλοιπα ποπ στοιχεία που αφορούν τη δεκαετία αυτή. 
    Τα τραγούδια του άλμπουμ οφείλουμε να τα συγκαταλέγουμε στα καλύτερα τραγούδια που ηχογράφησε ποτέ. 
    Καθαρά και ξάστερα, όπως πάντα, με εντονότερη συγκινησιακή φόρτιση απογειώνονται σε κάθε ρεφρέν, υποβοηθούμενα από τη μελωδική ενορχηστρωτική πανδαισία που συνδυάζει  έγχορδα με soft rock, ψυχεδέλεια, soul και country αποχρώσεις και λίγη χιπ χοπ αίσθηση. Είναι το σημείο όπου κορυφώνεται η μετα-''Born to Die'' περίοδος της 34αχρονης ποπ σταρ και ίσως να είναι αφετηρία σε ωριμότερη φάση. 
    Μπορεί να της πήρε τρεις δίσκους να το κατακτήσει αλλά το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Στιχουργική ωριμότητα και μουσικής ευαισθησία δημιουργούν ''μεγάλα τραγούδια'' που περιγράφουν τη στοχαστική, μελαγχολική καταβύθιση όπου η νοσταλγία για μια καταδικασμένη αλλά έντονη σχέση συνδυάζεται με την παρακμή και ίσως την εξόντωση ενός κίβδηλου Αμερικάνικου όνειρου.
    Η Lana Del Rey δεν είναι μια απλή ποπ σταρ. Έχει αίσθηση του περιβάλλοντος που ζει σε πολιτικοκοινωνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο άσχετα αν επιμένει να παρατηρεί απλώς και να παραμένει στο μέσον.
    Τα τραγούδια της ξεκινούν ένα ταξίδι παρόμοιο με το ζουμ ενός φακού που από τους χτύπους της καρδιάς καταλήγει στον ουρανό επάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
    Κρατώ το εννιάλεπτο έπος του ''Venice Bitch'' σαν μία από τις μεγάλες στιγμές της δεκαετίας που φεύγει, βυθίζομαι στην κοσμική θεραπευτική νοσταλγία του prog μεγαλείου του ''The Greatest'' και παρέα με την Lana κάνουμε μια μετατραυματική vintage βόλτα στην κοντινή δική της Καλιφόρνια, νοιώθω την υγρασία στα μάτια της όταν τραγουδά το ''Love Song'', εξαφανίζομαι σε ένα country bar με νέον φωτισμούς καθώς οι πολύ μετά '50'ς δονήσεις του ''This Is How You Disappear'' ξαναφέρνουν την απορία μου γιατί ως τώρα η Lana δεν έχει γίνει μούσα του Bandalamenti και γιατί δεν είμαι ο ''Bartender'' που θα την κρατά όλο το βράδυ σύμφωνα με επιθυμία της και ακόμα και νοσταλγώ κι εγώ το rock 'n' roll μαζί της υπογράφοντας ότι το ''NFR!'' είναι ''Ο Επόμενος Καλύτερος Αμερικάνικος Δίσκος'', γιατί απλά είναι ΤΟΣΟ σπουδαίος.
    Μέσα σε όλη αυτή τη μελαγχολία και οργή εδώ στο τέλος της δεκαετίας και χωρίς να έχει υπάρξει ούτε μια σχεδόν χαρούμενη στιγμή για να διασωθεί, το ''NFR!'' έχει πιάσει τις σκοτεινές αποχρώσεις της εποχής και απαιτεί από μας μια νοσταλγική ανάσα για να επιβιώσουμε στην επόμενη.  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Alliance: The 2024 annual report_Phase I_The albums_Tier 2_ 46-50

Μπήκαμε στις πεντάδες μέχρι το είκοσι. Λιγότερο με κριτήρια αξιολόγησης αλλά περισσότερο με τη λογική ομαδοποιήσεων η πρώτη πεντάδα είναι από άλμπουμ διακεκριμένων σχημάτων του ανεξάρτητου ροκ που έχουν γερές μουσικές βάσεις, εξαιρετικά διαυγή και δημιουργική επαφή με το παρελθόν της μουσικής και του παρόντος.  46. Brand On The Run (Our Brand Could Be Yr Life deluxe) - BODEGA  (Chrysalis) Μεταξύ 2013-2016 υπήρχαν οι BODEGA BAY. Βραχύβιο σχήμα που σύντομα μετονομάστηκε σε BODEGA. Έκτοτε έγιναν πολύ αγαπητοί στο ιστολόγιο και όπως κάθε χρονιά που κυκλοφορούν άλμπουμ έτσι και φέτος φιλοξενούνται στον ετήσιο μουσικό απολογισμό μας.  Το υλικό του άλμπουμ προέρχεται από την Ανοιξιάτικη κυκλοφορία ''Our Brand Could Be Yr Life'' τίτλος που παραπέμπει στο ομώνυμο και μοναδικό άλμπουμ σαν BODEGA BAY που κυκλοφόρησε το 2014. Ηχογράφησαν εκ νέου πολλά τραγούδια από αυτό πρόσθεσαν και μερικά ακόμα και ουσιαστικά με παλιό υλικό έκαναν κάτι καινούριο μέσα βέβαια στο πλαίσιο του ήχου τ...

Over And Over

  Μετά το φετινό διαμάντι της VENUS VOLCANISM '' Tissue '', μία πανέμορφη παρουσίαση του στο Κ.Ε.Τ. και ένα καταπληκτικό dark wave dj set της In Atlas για το υπόλοιπο εκείνης της βραδιάς (30.11.2023), έμαθα για ένα καινούριο τραγούδι των κοριτσιών που από κοινού έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι εδώ και πολύ καιρό.  Μία μέρα πριν εκπνεύσει το 2023, το τραγούδι ανέβηκε στις πλατφόρμες, κάποιοι έκαναν πρωτοχρονιά με αυτό αλλά μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το άκουσα λόγω συνειδητής αποχής από τα μουσικά (η ανασκόπηση ήταν στον αυτόματο) όλη τo προηγούμενο διάστημα. Tο '' Over And Over '' είναι κάτι σαν φρέσκο ξεκίνημα ή μία αναβάθμιση της αισθητικής των V.V.I.A. Ο σκοτεινός, μετά minimal synth πρωτογονισμός έχει δώσει τη θέση του σε κάτι περισσότερο λεπτό μουσικά, περισσότερο ποπ σχετικά με αυτό που έκαναν στο παρελθόν και εν τέλει κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο και ώριμο. Φυσικά το σκοτεινό στοιχείο συνυπάρχει με την νοσταλγική μελωδία και την αδιάκοπη ροή της...

A distant sadness: XII_Anywhere out of this world....

Είναι μια παρηγορητική συνήθεια που φτάνει αισίως στη 12η έκδοση.  Φέτος εμφανίστηκε η τάση να επιστρέψουμε στις μουσικές που μας έκαναν να ακούμε διαφορετικά. Στις μουσικές που δημιούργησαν την πρώτη συλλογή. Είναι ουσιαστικά είναι μία επιστροφή.  Οι φετινές επιλογές είναι προφανείς και δεν κρύβουν εκπλήξεις. Είναι όμως επιλογές που δίνουν το μήνυμα ξεκάθαρα, μας εκφράζουν φέτος περισσότερο από ποτέ και επεμβαίνουν και πάλι στην μουσική πραγματικότητα με τρόπο όχι καταλυτικό αλλά για να υπενθυμίσουν και να ενισχύσουν. Οι τίτλοι μπορούν να διηγηθούν ιστορίες, οι επιρροές μπορούν να πλάσουν περιβάλλοντα στη φαντασία μας, οι τραγουδιστές και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι σε μια συνεχή επικοινωνία με το αόρατο και την πλευρά του εαυτού τους πέρα από το σύμπαν της συνειδητής ύπαρξης και της παραπλανητικής αναζήτησης στο τρισδιάστατο σώμα. Μαζί τους και εμείς, οι ακροατές. Εμείς που εμπιστευτήκαμε τους συγκεκριμένους μουσικούς ώστε οι συνθέσεις τους να είναι η επένδυση στη δικιά μας ...